خبرنامه دانشجویان ایران: مسعود فروغی// برای بدترین اتفاق کل عمرم که در سال 92 اتفاق افتاد... برای معین رئیسی
وقتی سال 92 شروع شد به هرچیزی فکر می‌کردم غیر از اینکه در روزهای آخر سال باید از بدترین اتفاق عمرم -تاکنون- بنویسم؛ در زمان سال تحویل 92 به دستور بزرگان دین برای موفقیت و طول عمرم دیگرانی غیر خودم از خانواده تا دوستان و آشنایان دعا کردم... آن دقایق حتما یکی از 10، 20 نفری که به اسم برایشان دعا کردم دوست و برادری دوست داشتنی بود که به خواست «خدای مرگ و زندگی» در آخرین روزهای مرداد ماه به رحمت خدا رفت.
«معین رئیسی» دانشجوی ورودی 88 دانشگاه شاهد که چهره معصوم و جثه‌ی کوچکش در اولین بار مواجهه با او را هیچ وقت فراموش نمی‌کنم به دست سرنوشت خیلی زود شده بود یکی از دوستان خوب و قابل اعتنای جمع زیادی از فعالان دانشگاهی؛ حال در پایان سال 92 باید برای دیدار با او به قطعه «نام‌آوران» بهشت زهرا رفت و به سنگ قبرش دست گذاشت و فاتحه خواند... .
رسم است در پایان سال یاد کسانی می‌کنند که در طول سال از دست رفتند؛ خیلی از آدم ها امسال آخرین سال حضورشان در «مزرعه آخرت» بود ولی رفتن برخی‌ها خیلی دلخراش تر از تصور است حتما از دست دادن کسی که به اذعان بسیاری از دانشجوهای دانشگاه شاهد و بسیاری از دانشگاه های فعال در اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشجویی «مومن»، «انقلابی»، «با انگیزه» و «خوش اخلاق» بود سخت تر از آن است که تا پایان عمر بشود فراموشش کرد.
من نمیخواهم از خوبی های معین بنویسم؛ چون بلد نیستم از خوبی های کسی بنویسم که عمیقا دوستش داشتم و هیچ وقت نمی‌خواستم از دستش بدهم ولی دوست دارم به هر بهانه ای یاد دوستی کنم که فراتر از سن شناسنامه ای اش «تکیه گاه» من بود برای خیلی کارها... کسی که وقت ایرادگرفتن از کارهایش امید زیادی داشتم توان تغییر دارد... کسی که اهل اراده قوی بود...
چه فایده! من یقین دارم کسی باور نمی‌کند ما دوستی را در سال 92 از دست دادیم که توان تغییر داشت در محیط پیرامونش و کسی نمی‌فهمد که ما کسی را از دست دادیم که فارغ از تفاوت سنی‌مان قابل اعتماد و اعتنا بود.
البته این حرف‌ها به معنای این نیست که معین یک فرشته معصوم بود؛ نه! معین اما از جنس شهدایی بود که با هم زیاد رفتیم سر قبرشان... اگر باورکردنی بود ما زودتر از معین باید به بزرگی شهدای بهشتِ بهشت زهرا ایمان می آوردیم.
بدترین اتفاق سال 92 نه بلکه کل عمرم از دست دادن یک انسان در حال پیشرفت بود؛ در ایام شهادت بهانه خلقت، امید ما برای شفاعت، حضرت زهرای اطهر سلام الله علیها از دردانه آل عصمت می‌خواهیم در ایام سخت عالم قبر از «معین» ما که قبل از مرگش هم برای ما عزیز بود دستگیری کنند... ان شالله!
