به گزارش ایرنا، دکتر محمد ابراهیمی اظهار داشت: تاکنون فقط مذاکرات اولیه درباره تربیت فضانورد ایرانی بین دو طرف انجام شده است و دو طرف برای انجام این مهم صرفا اعلام علاقمندی کرده اند.
مدیر پروژه اعزام انسان به فضا خاطرنشان کرد: تیم روسی تربیت کننده فضانورد به طور مشخص وظیفه تربیت فضانورد رادارد و این برنامه را برای بیشتر فضانوردان در ایستگاه بین المللی و حتی ˈانوشه انصاریˈ نخستین زن ایرانی فضانورد داشته است.
وی درعین حال تاکید کرد: البته برنامه های تولید فناوری و پرتاب کاوشگر در اولویت برنامه های اعزام انسان به فضا در ایران قرار دارند.
**انتخاب فضانورد در زمره برنامه های سال 92 بود
ابراهیمی با بیان اینکه برنامه انتخاب فضانورد در زمره برنامه های تعریف شده سال 92 بود، گفت: این برنامه اکنون به دلیل اختصاص کم بودجه به کندی جلو می رود.
وی افزود: تنها 10 درصد از بودجه تعریف شده برای پروژه اعزام انسان به فضا در سال 92، تخصیص یافت.
ابراهیمی با بیان اینکه اولویت انتخاب فضانورد از بین خلبان های هواپیماها هستند گفت: اما براساس برنامه های مشارکتی ممکن است تا افراد دیگری نیز به عنوان فضانورد انتخاب شوند،اما در نهایت انتخاب تیم های فضانورد در شورای عالی فضایی و کمیسیون های مربوطه انجام خواهد شد.
***شهرک ستارگان محل تربیت فضانوردان روسی
سال گذشته ویکتور گاوانتو فضانورد روسی و بیست و یکمین فضانورد جهان درباره جزئیات برنامه اعزام فضانورد در این کشور به خبرنگار علمی ایرنا گفته بود: فضانوردان در گذشته تنها از میان خلبان های هواپیماهای جنگی انتخاب می شدند که باید دوره های خاصی را می گذراندند، اما اکنون علاوه بر خلبان های دوره دیده از میان مهندسان، پزشکان و کارشناسان علوم پایه در مقاطع تحصیلی نیز افرادی برای سفر به فضا انتخاب می شوند. البته همه انتخاب شدگان با گذراندن دوره هایی سخت و ویژه برای اجرای ماموریتی خاص آماده می شوند.
وی افزود: در واقع در انتخاب فضانورد موضوع مهم نوع پروژه و ماموریت فضاپیماست که براساس آن فضانوردان گزینش می شوند و آموزش می بینند.
این فضانورد روسی خاطرنشان کرد: در حال حاضر فضانوردان روسی در موسسه ˈکاراروفˈ که طراح و سازنده سامانه های فضایی است دوره می بینند. فضانوردان پس از گذراندن دوره دو ساله در شهرک ستارگان این آکادمی، گواهینامه دریافت می کنند، اما تعداد کمی از این افراد برای ماموریت های دشوار فضایی انتخاب می شوند.
گالواتکو در پاسخ به این سوال که آیا خلبانان هواپیماهای نظامی شانس بیشتری برای ورد به فضا دارند گفت: این نگاه در گذشته وجود داشت .از آنجا که در آن سال ها هنوز اطلاعات کمی درباره فضا و فضانوردی وجود داشت، صرفا خلبان های هواپیماهای جنگی برای فضانوردی انتخاب می شدند زیرا مسوولان معتقد بودند ، این خلبان ها آماده ترین افراد برای ماموریت های فضایی هستند. به هر حال در گذشته در شش گروه اول فضانوردان روسی، افرادی بودند که دوره های نظامی را طی کرده بودند.
وی گفت: آزمایش های پزشکی بسیار سنگینی برای اطمینان از سلامت کامل جسمی آنها صورت می گرفت.
***فضانوردان چه می آموزند؟
به گفته وی یکی از مهم ترین بخش های آموزش داده شده به فضانوردان، استفاده از چتر نجات است، این موضوع به ویژه در سفرهای گذشته حایز اهمیت بود، چرا که سفینه ای که در سالهای قبل به فضا پرتاب می شد در مرحله ورود به جو منفجر می شد و فضانورد باید با استفاده از صندلی پرتاب از آن خارج شده و با چتر نجات به زمین فرود می آمد. باتوجه به اینکه در آن زمان اطلاعات کامل درباره شرایط بی وزنی وجود نداشت، کارشناسان تصمیم گرفتند که سفینه را به طور اتوماتیک و خودکار برنامه ریزی کنند و امکان تغییر در برنامه های آن وجود نداشته باشد چراکه گمان بر این بود که انسان در اثر شرایط بی وزنی دچار اختلالات مغزی و یا دیوانگی می شود و درچنین شرایطی فرمان غیر طبیعی به دستگاه ها و تجهیزات می دهد.
در گذشته در اولین دوره پرواز و آموزش فضانوردی داوطلبان باید شتاب گریز از مرکز را تا 20 جی تحمل می کردند و مدت ها در محفظه های کاملا بسته زندگی می کردند که در آن ها فشار هوا حتی تا 14 کیلومتری زمین کم می شد،اما امروز به لطف تجربیات و فناوری های نوین شرایط سخت آموزشی گذشته بر فضا نوردان بسیار کاهش یافته است.
