به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد رضایتی دبیر سابق اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل سال گذشته به نمایندگی از این اتحادیه دانشجویی محضر رهبر انقلاب به ایراد سخنرانی پرداخت.
خطابه وی از چند منظر جالب توجه بود؛ یکی اینکه به سیاق سالهای گذشته متن این اتحادیه در تکبیرگیری از جمع موفق بود؛ دیگر اینکه پرسشی که در این متن مطرح شده بود با پاسخ رهبر انقلاب مواجه شد و البته یک حاشیه نیز داشت.
نماینده اتحادیه انجمن‌های اسلامی مستقل، پنجمین سخنران بود. از آنهایی که در انتخابات تردیدافکنی کردند خواست که از ملت عذرخواهی کنند. دومین تکبیر هم به صدا در می‌آید. اما سومین تکبیر و بلندترین تکبیر، وقتی بود که گفت اگر کلیدی بخواهد قفلی را که به گردن استکبار زده‌ایم باز کند، ملت آن کلید را می‌شکند. سالهای پیش هم اتحادیه مستقل در تکبیرگیری از حضار موفق عمل کرده بود. صحبتش درباره اخطار به وزیر علوم آینده هم تکبیر گرفت. رهبر انقلاب در واکنش اما گفت: شما که توان استدلال قوی دارید، چرا می‌گویید «با شدت» برخورد می‌کنیم. البته آقا توضیح می‌دهند که اگر منظورتان «شدت استدلال و منطق» است، اشکالی ندارد.
این فعال دانشجویی در این باره یادداشتی نوشته است که در ذیل می آید::
بسمه تعالی
دیدار با رهبر معظم انقلاب را می توان به جد، یکی از منحصر به فردترین دیدارها دانست؛ هم از این جهت که مخاطب آن جایگاه عظیمی دارد و هم از این جهت که عموما جمع های دانشجویی از آنجایی که از آلایش ها به دور است، صفایی به توان صفا به جلسه می بخشد.
شاید در هیچ کجای دنیا چنین جلساتی شکل نگیرد که عده ای دانشجو با هر سلیقه و گرایشی در محضر عالی ترین مقام یک کشور بایستند و بی هیچ دغدغه ای و بی لکنت زبان، و هرچه می خواهند بگویند؛ از صریح ترین انقادها به مقامات کشوری تا طرح دغدغه های مهم!
برای آنهایی که با سبک و سیاق این جلسات آشنایی ندارند شاید جالب باشد که بدانند متنهایی که دانشجویان با نقدهای تند و تیزش در محضر رهبر انقلاب می خوانند، تا لحظه قرائت هیچ نظارتی صورت نمی گیرد.
اما این جلسه، لذت بخش ترین بخش عمر دانشجویی یک دانشجوست که ممکن است کمتر برای کسی پیش بیاید؛ از همین جهت سال گذشته این توفیق با از خودگذشتی و ایثار سایر اعضای شورای مرکزی –که لیاقت شان بیش از بنده بود- نصیب بنده شد و از آنجایی نمایندگی یک اتحادیه آن هم اتحادیه مستقل یعنی نمایندگی بیش از 40 دفتر انجمن اسلامی و اعضای آن، بنابراین وظیفه بنده سخت تر و حساس تر می نمود اما به جد می توان گفت صورت مهربان حضرت آقا به هر سخنرانی این جرات را می دهد تا حرفهایش را به راحتی ایراد کند.
«دانشگاه» و مسائل ذی ربط آن یکی از مسائلی است که هر ساله در دیدارهای دانشجویی مورد تاکید قرار می گیرد. آیت الله خامنه ای نیز از منظرهای گوناگون به این مسئله می پردازند؛ از وظایف جنبش دانشجویی تا تعریف شور و نشاط سیاسی در دانشگاه ها و...
چرا که به فرموده امام خمینی(ره) دانشگاه مبدا تحولات است و اگر دانشگاه اصلاح شود در ذیل آن سایر ساختارها نیز اصلاح خواهد شد از این جهت اگر امسال در دیدار رهبری بودم بخشی از سخنانم را به این موضوع اختصاص می دادم.
از دانشگاهی می گفتم که این روزها دغدغه علمی ندارد البته منظور از دغدغه علمی، علمی است که گره ای از مشکلات این مرز و بوم باز کند نه اینکه بعضا سربار بخشی از انرژی و توان کشور شود.
باید نقاط مثبت را هم دید اما قاطع می توان گفت که خیز علمی کشور نه به جهت وضعیت صحیح دانشگاه ها است که آن، خروجی اش باشد بلکه به سبب معدود دانشمندانی است که سبک و سیاق دیگری غیر از آنچه در دانشگاه ها می گذرد را برگزیده اند.
انطباق هرچه بیشتر فعالیتهای علمی با نیازهای کشور از نکات مهمی بود که رهبر انقلاب بدان اشاره کردند و افزودند: «البته مقالات علمی استادان ایرانی که در جهان مرجع علمی می شود باعث افتخار و نشانه پیشرفت ایران است اما لازم است مقالات و دیگر فعالیتهای پژوهشی علمی، ناظر به تأمین نیازهای داخلی باشد تا دانشگاهها سهم خود را در کمک به مدیریت کشور بخوبی ایفا کنند.»
مهمترین مشکلی که نظام آموزش عالی با آن مواجه است مسئله پاسخگوکردن آن است. در حال حاضر منافع دانشگاهها و آموزش عالی با منافع ملی گره نخورده است و دانشگاه‌های کشور برای رفتارها و خروجی های خود هیچ مسئولیتی را پذیرا نیستند و در برابر مسائلی چون عدم تناسب ظرفیت‌های آموزشی و سرفصل دروس با نیاز کشور و خروجی خود پاسخگو نیستند.
در حالی که برای حل این مشکل لازم است تا منافع دانشگاه را با منافع ملی گره بزنیم تا اگر دانشگاه، منافع ملی را تامین نکرد منافع خودش هم به خطر بیفتد. باید در کشور بدانیم که می‌خواهیم چه دانشجویی؟ در چه رشته‌ای؟ و برای حل کدام مسئله کشور پرورش بدهیم؟
به نظر می رسد برای حل این مشکل یعنی در ایجاد پاسخگویی و جهت‌دهی به دانشگاه ها- باید شیوه های کسب درآمدی دانشگاه ها را اصلاح کرد چراکه اگر از سمت تقاضا باشد جهت گیری را به سمت نیاز می‌برد، اما اگر به صورت ردیفی مشخص و مستقل در بودجه بیاید و در مورد نحوه‌ی هزینه‌ی آن سوال نشود، طبیعتا جهت گیری به دنبال ندارد.
دانشگاه های ما این روزها بادی به هرجهت هستند و به هیچ نهادی پاسخ نمی دهند که پولی که می گیرند _در حال حاضر پول نفت و شهریه های دانشجویان- را در کجا خرج می کنند و اسف ناک تر چنبره اختاپوسی است که اجازه نفس کشیدن به سایر را نمی دهد و شوربختانه اینکه هیچ کس جرات ندارد تا در مقابل هیمنه پوشالی دانشگاه ها بگوید «پادشاه دانشگاه ها لخت است»
به نظر می رسد سیستم معیوب دانشگاه ها می تواند یکی از مواردی باشد که ورود جدی جنبش دانشجویی به آن را می طلبد.
شاید دیدار دانشجویی نقطه آغاز آن باشد...
دیدار دانشجویی امسال گوارای حاضرین در این جلسه...
