درباره علاقه به تعریف شدن از سوی دولت‌ها

خبرنامه دانشجویان ایران: احمدی نژاد هم دوست داشت تعریف بشود. در همه این سالهایی که رییس جمهور بود، به غیر از یکی دوباری که به دانشگاه آمد، پایش به دانشگاه باز نشد. جلساتش هم معدود بود. البته به غیر از یکی دو سال اول. دانشجوهایی که نقدهای جدی داشتند کمتر در برنامه هایش راه پیدا می کردند. مخصوصا آنهایی که "دلشان از دست چپ و راست رییس جمهور خون بود".

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در همه این سالهای بعد از جنگ که جریان دانشجویی فرصت میکرد مسائل را طوری رصد کند که بتواند آنها را به نقد و چالش بکشد، رییس جمهور های محترم جریان دانشجویی را در دایره ای می دیدند که انها را تعریف کند. اگر غیر از تعریف و تمجید رییس جمهور اتفاق دیگری بیافتد، رییس جمهور به دانشجویان می گوید:«آدم باشید وگرنه می گویم از سالن بیرونتان بیاندازند».

در سالهای ریاست سردار سازندگی بر دولت جمهوری اسلامی ایران، فضای نقد و نقادی جایی نداشت. روزنامه ها به خاطر اندک انتقادی بسته می شدند، چه برسد به دانشجویی که دستش به هیچ جا بند نبود و البته همین رویکرد که با برخی انحرافات جریان اصیل دانشجویی مواجه شد، دانشجو را کرده بود غیر سیاسی و مجیز گوی دولت. این بیان رهبری که خدا دست کسی را که می خواهد دانشجو سیاسی نباشد برای همان سالهاست.

بعد تر که به خاطر همین نقد ناشنوایی و نقد ناپذیری دولت سازندگی، سید محمد خاتمی رای آورد، بخشی از جریان دانشجویی از آنور بوم افتاد و آنقدر از رییس جمهور تعریف نکرد که خاتمی در دانشگاه گریه کرد. آن روزها می گفتند:«خاتمی اگر حرفی برای گفتن داشت گریه نمی کرد» .

خاتمی هم جمعهای را دوست داشت که از «گفتگوی تمدنهایش» تعریف بکنند. آنها که اینکار را نکردند و حتی شعار عبور از خاتمی را نیز سردادند و حتی عبور کردند، اما...

به هر روی احمدی نژاد که روی کار آمد، خیال می کرد به خاطر شعارهای قشنگش هیچکس منتقد او نیست. اما مگر می شد به فسادهای آقای معاون اول و داستان مرتضوی و وام های بلعوض چند صد میلیونی اعتراض نکرد؟!

این شد که احمدی نژاد هم چالشی ها را و کسانی که نقدهای جدی داشتند، دعوت نمی کرد و فقط آنهایی در حضور وی سخنرانی می کردند که نقدهای جدی جدی جدی به دول قبل داشتند و آنها را تا مرز تکفیر پیش می بردند.

این رفتارهای احمدی نژادی در دوران پسا احمدی نژاد نیز تکرار شد. دکتر روحانی رییس جمهور شب گذشته در دیدار با جمعی! از نخبگان پای سخنان آنان نشست. آنانی که فقط می گفتند : «یک ویرانه از هشت سال پیش مانده است».

حرفهایی که احمدی نژاد هم همه سالهای ریاست جمهوری اش دوست داشت درباره دولتهای قبل بشنود.
البته خبرگزاری دولتی نیز در مواجهه ای خنده دار گزارشی از جلسه دیشب رییس جمهور با نخبگان روی خروجی قرار داده است.

برخی از جوانان نخبه دیدار کننده با رئیس جمهور در شب گذشته به نمایندگی از سایر شرکت کنندگان دراین مراسم به بیان دیدگاه‌ها و نقطه نظرات خود در عرصه‌های مختلف پرداختند.

90 درصد گزارش حرفهای خانمی است که همان حرفهایی که احمدی نژاد دوست داشت، بشنود را زده است و 10 درصد باقی گزارش تیتر وار موضوعاتی را که دیگر نخبگان حاضر در جمع ارائه کرده اند، آورده است.

ذوق زدگی رسانه دولت گویا برای انتشار این بخش از صحبتهای خانم آروین پور می گوید:« روی صحبتم با خودمان است، با آقای رئیس‌جمهور هم که از خودمان است. پس از هشت سالی که جامعه را تا مرز خفگی پیش برده بود، پس از هشت سالی که نفس‌های‌مان را به شماره انداخته بود، حالا روزهایی فرا رسیده است که می‌توان نفس کشید، حالا آن سال‌های تلخ می‌تواند تنها یک خاطره‌ی بد باشد که روز به روز دورتر و کمرنگ‌تر به نظر می‌رسد. من اما می‌خواهم در همین چند دقیقه‌، این خاطرات تلخ را یادآوری کنم، می‌خواهم پیشنهاد کنم که فراموش نکنیم، از روی این هشت سال نپریم انگار که استثنایی بر قاعده بوده است و حالا هم تمام شده و رفته است.»

حالا بنده های خدا دیگرانی که حرف هایی زده بودند که بیشتر دولت را برای سالهای آتی می توانست کمک کند، نبودند یا سانسور شده بودند. در میان همه توصیه های رییس جمهور برای نگاه کردن به گذشته کجا و سخن گفتن مدام از ویرانی! های هشت سال گذشته کجا!... افسوس برای آینده ای که گویی هیچ راهکاری برای آن شنیده نمی شود.
ما می بینیم که دوباره همه چیز های تکراری اتفاق می افتد و آه از غربت نقد!