نمی گویم همه اتفاقات امسال در پیش و حین و پس از دیدار از سال های گذشته بهتر و جالب تر یا غیر از آن بود، چرا که اصلا در چنین دیدارهایی اصل مسئله «گوش کردن بالاترین مقام رسمی کشور به درد و دل های صریح دانشجویان» آنقدر با اهمیت است که حواشی همیشگی ای چون برخی بی برنامگی ها اصلا به چشم نمی آید.
دیدار امسال متفاوت تر بود، بیشتر از این جهت که فقط تشکل های دانشجویی حضور داشتند. همین مدت زمان بیشتر برنامه باعث شده بود که بچه های تشکل ها از وقت بیشتری برای زدن حرفهایشان بهره مند باشند و امسال بتوانند از مطالع مطالب عبور کنند و به جان کلامشان برسند؛ ازدواج، زندگی دانشجویی، سربازی و چرایی استفاده همیشگی برخی از رانت های دولتی و البته کلی حرف های دیگری که دانشجویان با «احسنت» گفتن هایشان تاییدی بر اهمیت آن می زدنند.
با نمایندگان تشکلها وآنهایی که می خواستند در محضر رهبری حرف بزنند، راه افتادیم. هوا مطابق معمول این روزها گرم بود و بیشتر بچه ها به حسب ادب این جلسات کت و شلوار پوشیده بودند و گرما بیشتر تعب و خستگی برایشان می آورد.
نمایندگان تشکلها از دری که باید به جایگاه سخنرانی راه پیدا می کرد و آن جلو و پشت نرده ها بود، می رفتند.
راهمان از هم جدا شد و من دوباره پشت همان در همیشگی که کارت های دیدار ارزشی فوق تصور پیدا می کند، رسیدم.
بچه های زیادی آمده بودند. خیلی ها که کارت هم نداشتند بعد از اینکه کارت دارها داخل رفتند، رفتند داخل.
دم یکی از درها و هنوز وارد نشده، یکی از چهره ای خبر ساز هفته های گذشته را دیدم که می خواهد داخل برود، اما انگار به خاطر اینکه زیاد اینطرف ها نیامده است، نمی داند به چه شکل عمل کند.
دکتر صدیقی رییس سازمان بورس است. زاهدی وزیر علوم دولت نهم هم از راه می رسد. او که امروز نماینده مجلس است، به سمت یکی از درها می آید و با بچه ها هم سلام و احوالپرسی می کند. می شنوم که یکی از دانشجویان به او می گوید: « آقای دکتر کار ناتمام خود را تمام کنید»!
شاید منظورش اتفاقاتی است که درباره وزارت علوم در مجلس می افتد.
کمک کم مسئولین دیگر اضافه می شوند. مسئولین نهاد رهبری در دانشگاه ها و ستاری معاون علمی رییس جمهور و وزیر بهداشت هم آمدند. جاسبی رییس سابق دانشگاه آزاد را هم می بینم که به رسم معمول این دیدارها از پیاده رو خیابان منتهی به در داخلی حسینیه وارد می شود.
داخل رفتیم. آن جلو جایی برای نشستن پیدا کردم. می شد جای بهتری هم پیدا کرد. اما مجموعه دست اندردرکاران طبق عادت همیشگی خواستند در همان جایی که نشستم و بهتر است، بنشینم و اینور و آنور نشوم.
فرجی دانا، میرزاده، ضیا هاشمی و ابوترابی هم اضافه شدند.
حسینیه شلوغ شد و آن مداح همیشگی مراسمات دانشجویی سرود را با بچه ها تمرن می کرد. سرود قشنگی بود، با محوریت مسئله این روزهای ایران، مسئله این روزهای دنیا! شعرش با موضوع و محوریت «غزه» بود. حب ذا شعر قشنگی هم بود. همنوایی دانشجویان شعر را گوش نواز تر می کرد.
آقا آمد. نور آمد. انگار هرکدام از دانشجویان داخل حسینیه دوست داشتند یکی به آنها بگوید: «برادر چشمتان روشن».
آقا آمدند. البته بعد از اینکه بچه ها شعار می دادند: «ای پسر فاطمه منتظر توهستیم»
با آمدن و سلام حضرت آقا با آن حال و هوای همیشگی که سعی می کنند همه دور و بری ها را هم از توجه بازندارند، دانشجویان شروع به سرود خواندن کردند.
بعد از سرود ها قاری قرآن پشت جایگاه ایستاد و آیه خواند: « ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا....» آیه را گمانم با محوریت موضوع این روزهای ایران، مسئله این روزهای دنیا انتخاب کرده بود. آیه اش برای غزه بود و مقاومت.
صوت و لحن و قرائت درست و صحیح و تحسین برانگیزش با «طیب الله انفاسکم» رهبری همراه بود. بچه ها هم چند بار تقدیرش کردند.
نوبتی هم که باشد نوبت مجری است. در جایگاه ایستاد و بعد از سلام و صلوات به محمد و آل محمد، به خمینی قله مجاهدان راه حق و بسیجیان حضرت روح الله به غزه سلام داد.
بعد خودش گفت فارغ از آنچه در محافل رسمی می گذرد دوست دارد بگوید:«آقای خامنه ای سلام»
آقا گفتند، سلام علیکم و به مجری که اجازه خواسته بود برنامه را شروع کند، گفتند که شروع کند.
روح الله نجابت، دبیر سیاسی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور، به عنوان مجری این جلسه انتخاب شده بود.
روح الله، شیرازی است و همین خصلت اجازه نمی دهد که او با شعر برنامه را شروع نکند. با شعری حزن ناک از فروز رجایی فر از دانشجویان پیرو خط امام و تسخیر کنندگان سفارت آمریکا که برای غزه شروع شده بود، برنامه را شروع کرد:
سلام به صبح قریب غزه
سلام به غزه
به خان یونس
به رفح، به جبالیا
به بیت حانون، به بیت لاهیا
به حی شجاعیه و محله زیتون
.
.
.
قسم به اشک پدرهای دردمند درمانده
به شیرِ مادرانِ از شیرخور جدا مانده
قسم به کودک گریانِ از ترس لرزیده
به آن دو برادر ناز در آغوش هم خوابیده
قسم به این همه سر و دست و پای بریده
به الوفا و تخت پر از خون و جان رمیده
قسم به صفیر گلوله، قسم به آتش بمباران
قسم به ضربه بر سقف و مهلت شیطان
قسم به جعبه های خالی دارو و سردخانه های پر ز جنازه
قسم به سقفهای فروریخته، به گورهای تازه به تازه
که در نبرد نابرابر غزه با جنود شیطانی
به وعده صادق حق، لشکر قلیل حق غالب
و در نهایتِ پیکار خون برابر شمشیر
سر بریده ی از تن جدا فتاده پیروز است
رسیده سوره رحمت به "جاء نصرالله"
به صبح قریب غزه دمادم سلام باید داد
نجابت با کمی بغض این شعر راخواند. تمام که شد صلوات فرستادند، همه. آن لحظه به شعرش فکر کردم. شاید چند روز پیش که خانم رجایی فر در یکی از این شبکه های اجتماعی لینک شعررا برایم فرستاد، فکر نمی کردم، همانی باشد که در محضر رهبری قرائت خواهد شد.اخلاص خانم رجایی فر را که هنوز بعد از سی و خرده ای سال از تسخیر سفارت آمریکا، انقلابی مانده است را تحسین کردم و به آن غبطه خوردم.
مجری البته قسمتی از مناجات شعبانیه را خواند و یادآور شد که ماه صیام دارد می رود و کاش بشود که خوب از این خوان گسترده حضرت حق بهره ببریم.
از نماینده اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان دعوت شد که پشت تریبون بیاید و سخن بگوید و انچه را که می خواهد و نظرات اتحادیه متبوعش نیز همان است:
اصغریان که شروع کرد به واسطه همان تجربه که در پیش گفتم، فهمیدم که طول خواهد داد و حتی کارتهای زرد و قرمز مجری هم اثر نخواهد کرد. کمی بیشتر از وقت معمولش طول داد. اصغریان بعد از سلامی که از جانب خود و اعضای اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان محضر رهبری تقدیم کرد، شروع کرد.
حرف های مهمی زد. از نقد به سیاست خارجه که دیپلماتها، ساعتهایشان به وقت منطقه نیست و حوزه علمیه که با زبان در لفافه به رکود در بخشهایی از آن اشاره کرد.
میان صحبت هایش تک و توک احسنت هایی به گوش می رسید. اصغریان ادبیاتش را خوب و مرتب کرده بود برای رساندن پیغامش به گوش رهبری.
«قویاً عرض می کنیم که ساعت دیپلمات های ما به وقت منطقه نیست و آفتاب دروغین اروپا، ایشان را در محاسبه ی شب ظلمت بار غرب آسیا به اشتباه انداخته است.»
«البته تشبیه حوزه های علمیه به مرداب سکوت و جمود صحیح نمی باشد اما آیا حوزه های علمیه با تمام عملکردهای خوب خود، در این امر تمدن ساز، کوتاهی نکرده است؟ این سوال فرزندان انقلاب از ” قم” است.»
«همه ی ما می دانیم که از ابتدای تاریخ اسلام یکی از بزرگترین جریانات لطمه زننده به تار و پود درهم تنیده ی جامعه اسلامی جریان نفاق بوده است جریانی که بر زبان آن کلامی چون عسل جاری می شود ولی با اعمال متناقض با گفتارش جام های زهر آگین را به امت اسلامی پیش کش می کند.»
دبیرکل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان که صحبت را به جان کلام رساند، احسنت گفتن ها جدی تر شد: «امروز از اصلی ترین مسائل فرهنگی - اجتماعی در قشر جوان کشور دو مقوله ی ازدواج و سربازی می باشد که متأسفانه چندان توجهی به این پتانسیل ها ی عظیم نمی گردد.
مثلأ در مقوله ی سربازی چرا با وجود اینکه جوان ها بهترین دوران خود را در حال سپری کردن هستند اما توجهی به کارآموزی و کسب تجربه جوانان صورت نمی گیرد و درست از استعداد ها و پتانسیل های ایشان بهره برده نمی شود و اکثر اوقاتشان بیهوده سپری می شود ، یا در مقوله ی ازدواج چرا وزارت علوم در اجرایی نمودن قانون تسهیل ازدواج که مصوبه مجلس است اهتمام کافی نمی ورزد.»
اصغریان البته بعد از چند بار تذکر مجری تمام کرد حرفهایش را.
مجری پشت تریبون آمد ونماینده جامعه اسلامی دانشجویان برای عرض ادب خدمت رهبری رسید. مدتی آن بالای سن کنار دست رهبری نشست و بچه ها چند تایی صلوات فرستادند تا صحبت هایش را با رهبر تمام کرد.
بعد از نماینده جامعه نوبت نماینده دفتر تحکیم وحدت بود. بیانی پشت سن آمد و با نشاطی البته بیشتر از قبلی شروع کرد. مجموعه احسنت هایی که حوالت صحبتهای بیانی می شد، نشان داد که حرف هایش درد دل صریح دانشجویانی است که نشسته اند.
بیانی اولش را با ادبیاتی که حول محور کشتی و انقلاب و طوفانهای متلاطم بود، شروع کرد و الته چه خوب گفت وقتی داشت از اختلاف افکنی میان شیعه و سنی حرف می زد:
کشتی (انقلاب) به پیش می رود و شرایط سخت تر می شود. واستکبار گاه به اسم دموکراسی و حقوق بشر نمود پیدا می کند، گاه طبل کفر را می نوازد و گاه زیر پرجم تکفیر سینه می زند، گاه در لباس شیعه قمه برسر خود و دین می کوبد و گاه در لباس سنی برادر می کشد.
بیانی گفت که برای دانشگاه اسلامی کاری نشده است و کاری نکرده است. در مورد نمایندگان ولی فقیه انتقاد کرد که چرا در مقابل مردم پاسخگو نیستند و چرا درب نهادهایی چون آستان قدس رضوی 35 سال است برای منتقدین بسته است: نهادی که 35 سال از عمر خود را با یک مدیر و میلیاردها تومان نقدینگی طی می کند، آیا نباید پاسخگوی سوالات منتقدین باشد؟
احسنت گفتن های بلند شروع شد. گویی این حرفها در جان بچه ها بود که آنطور احسنت می گفتند. بیانی به امام جمعه ها و کهولت سن آنها اشاره کرد و از رهبری سوال کرد که چقدر در انتصابهایش از جوانان استفاده می کند.
نماینده تحکیم وحدت در ادامه از رکود در عضی پرونده های اداری سخن گفت و اینکه چرا پرونده ها پشت درب اتاق مسئول فعلی و سابق و اسبق معطل می ماند و به جرم آقازاده ها رسیدگی نمی شود. «آقازاده» کلمه ای بود که همه به آن پرداختند.
بیانی هم سرموقع و هم متناسب زمان بحث هایش را تمام کرد. مجری از طرف خود و جامعه مجری ها ازبیانی تشکر کرد.
خبرنگاری را می دیدم که میکروفون به دست و به همراه دوستش که دوربین دستش گرفته بود، سراغ مسئولین می رفت تا از کم و کیف این دیدار سوال کند. با خیلی ها حرف زد. میرزاده رییس دانشگاه ازاد، هاشمی معاون فرهنگی وزارت علوم، و قاضی زاده هاشمی وزیر بهداشت و چندتای دیگر قبول کردند با وی مصاحبه کنند.
سه بار سراغ فرجی دانا رفتند، اما وی امتناع کرد و چیزی نگفت و حاضر به مصاحبه نشد.
بعد از بیانی، نماینده جنبش عدالتخواه دانشجویی بود که آمد برای حرف زدن پشت تریبون. چنارانی ایستاد. به لحاظ قد و قامت از بقیه کوچکتر بود. وی که دانشجوی ارشد بانکداری اسلامی دانشگاه علامه بود، بیشتر صحبتهایش حول محور اقتصاد می چرخید. البته در مورد رکود در تشکلها و فضای امنیتی و این داستان ها که البته چند سالی است گویا برای پژ هم که شده بچه ها به آن اشاره ای می کنند، نیز حرف زد.
در جاهایی از حرفهای چنارانی جمعیت نیم خیز می شد. شاید برای اینکه بفهمد، او دقیقا چه می گوید و منظورش چی است و با چه کسی کار دارد: اعتقاد ما بر این است که تسلط فضای امنیتی بر تشکل های دانشجویی و اقدام این تشکل ها براساس کدهایی که از جلسات محرمانه با چندین واسطه به آن ها میرسد باعث رکود و عدم رشد سیاسی آنها میشود.
نماینده جنبش عدالتخواه هم از جمعیت احسنت گرفت. آنجایی که به مسئله جمعیت اشاره کرد و البته سربازی! و برای کوتاه نمودن مدت سربازی پیشنهاد هم داد.
موضوعی که البته رهبری در اثنای صحبتش به آن اشاره دقیق کرد و گفت که: راه حل مشکل سربازی برای ازدواج جوانان، کوتاه کردن مدت زمان آن نیست و باید شیوه‌های دیگری به کار گرفته شود اما مهم‌تر از آن، انگیزه برای ازدواج در میان جوانان است، که نباید کاهش یابد.
صحبتهای چنارانی تمام شد، سریع خدمت رهبری رفت و آنجا هم زیاد توقف نکرد. نجابت که میان تعویض سخنرانان شعری از حافظ یا سعدی یا یکی از همشهریان دیگرش قرائت می کرد، دو بیتی دیگری خواند. لحن شیرین و شیرازی نجابت باعث می شد، دانشجویان ابراز احساسات کنند و به شعرهایش به به و چه چه بگویند.
بعد از چنارانی نماینده بسیج دانشجویی، محسن میرحاجی پشت تریبون رفت. میرحاجی اولین کسی بود که بعد از یک مقدمه طولانی و توضیحی از تحولات منطقه و البته با چاشنی انتقاد به وزارت خارجه، در بخش جداگانه ای مسئله هسته ای را مطرح کرد و به طور خاص به آن پرداخت: «پس از انعقاد توافقنامه ژنو، انتظار می رفت کاهش فعالیت های غنی سازی به گونه ای مدیریت شود که از فرصت بوجود آمده در جهت مقدمه سازی برای گامهای بلند بعدی استفاده شود، لیکن طی ماه های اخیر هیچ گونه راهبرد هوشمندانه ای در جهت استفاده از منابع و فرصت به دست آمده به صنایع ابلاغ نگردیده است و توجه جدی به برنامه های شناسایی و رفع گلوگاه های صنعت، مشاهده نمی شود.»
میرحاجی همچنین به وزارت علوم نیز اشاره کرد. چهره فرجی دانا را که نگاه می کردم، احساس می کردم می خواهد نشان دهد که نسبت به این اظهار نظرها بی تفاوت است. نماینده بسیج دانشجویی به انتصاب فعالان فتنه در دانشگاه ها انتقاد کرد. میرحاجی گفت که حواشی این چندماهه از کمیته های ارزیاب سه نفره تا انتخابات روسای دانشگاهها، باعث شده است دانشگاه از مسیر اصلی رشد علمی فاصله بگیرد.
بعد از این صحبتها دوباره آن آقای خبرنگار با میکروفون و دوربین به سراغ وزیر علوم رفت و دوباره جوابی نشنید.
پچ پچ های هاشمی و ابوترابی فرد جدی تر شد.
میرحاجی از بی عدالتی در نظام آموزشی هم گفت: اثر کردن آزمون سراسری در مقاطع تحصیلات تکمیلی و واگذاری اختیار به گروه های آموزشی،حذف هیات مرکزی جذب و گزینش سلیقه ای اعضای هیئت علمی از مواردی است که بروز بی عدالتی در عرصه آموزش عالی و کاهش رشد علمی کشور را در پی خواهد.
شاید یکی از دانشجویی ترین بخشهای صحبت میرحاجی سوالی بود که از رهبری پرسید که آیا تحلیلهای دانشجویان باید مطابق با تحلیل های رهبری باشد: عده ای در تلاشند تا با منتسب کردن اتفاقات مختلف به رهبر انقلاب و با این گزاره که این کار نظر رهبر انقلاب بوده است، دانشجویان را از اظهار نظر در رابطه با آن مساله برحذر دارند؛ این اتفاق این سوال را در ذهن ما به وجود آورد چه اقداماتی نظر رهبر انقلاب است و چه اقداماتی نیست و اساسا چه معیاری برای تشخیص این امر وجود دارد؟
که البته رهبری نیز در این رابطه سخن گفت. آقا گفتند: نباید این‌گونه تصور شود که همه باید منتظر بمانند تا رهبری، ابتدا موضع خود را درباره یک شخص و یا یک سیاست اتخاذ کند و بقیه بر همان اساس موضع‌گیری کنند. این روش کارها را قفل خواهد کرد.
میرجاجی حرفهای جدی تر و دانشجویی تری هم زد و اینکه چرا سران قوا و مسئولین صدا وسیما و نیروهای مسلح در جمع های دانشجویی حاضر نمی شوند.
یادم نیست کجای حرفهای میرحاجی بود که بچه ها تکبیر گفتند، اما خیلی تکبیر چسبید.
بعد که متن را دیدم متوجه شدم که به خاطر وقت چند جمله ای را ادا نکرده است. با این حال نجابت اصرار می کرد که تمام کند.
نوبت کریمی دبیر اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل رسید. کریمی بعد از رساندن سلام اعضای اتحادیه متبوعش به حضرت آقا در رابطه با تحولات منطقه گفت و تراژدی غزه و نقش مستقیم آمریکا در آدم کشی های غزه.
کریمی گفت که دولت روحانی پس از 9 ماه نشست و 9 ماه مذاکره به دنیا ثابت کرده است که اهل گفتگو است ، اما در این میان بی تعهدی طرف غربی ثابت شد و تجربیاتی را برای فردا پیش روی مذاکره کنندگان گذاشت.
نماینده اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل گفت: تیم هسته ای، فرزندان انقلاب بوده و راه مذاکره برای آنهایی که معتمد ملت هستند؛ باز است؛ اما در این میان گوشزد کردن این نکته به تیم هسته ای واجب است که به نظر جنبش دانشجویی مسلمان مسیر اصلی پیشرفت از جاده های داخلی می گذرد، نه فقط توجه به تعاملات خارجی!
بحث های داخلی که شروع شد و معیشت مردم، کریمی با تشکر از تلاش یکساله دولت از روحانی خواست که نوارهای انتخاباتی را بازبینی کند. به اینجا که رسید دوباره صدای احسنت بلند شد.
از کارنامه درخشان سلامت که گفت، وزیر بهداشت را دیدم که کنار حاج آقا محمدیان نشسته است و لبخند می زند. خوشحال شده بود و حتی آخر برنامه که دیدیمش هنوز خوشحال بود.
همه هم به قاضی زاده هاشمی نگاه می کردند، ببینند چه واکنشی دارد. لبخندهای مستمرش ادامه داشت.
نماینده انجمن اسلامی دانشجویان مستقل موضوع مفاسد را که شروع کرد، مطلع تکبیرها بود: مردم چه وقت شاهد کوبیده شدن چکش عدالت بر دیکتاتوری فساد خواهند بود؟ کرسنت، فساد آقازاده ها و ویژه خواران چه وقت مورد قضاوت قرار خواهد گرفت؟
جایی از حرفهای کریمی بچه ها دقتشان بیشتر شد. آنجایی که گفت: امروز بانک مرکزی دادن وام ازدواج به جوانان را مقرون به صرفه نمی داند، حال آنکه 82 هزار میلیارد تومان معوقه بانکی، 18 برابر مبلغی است که با آن می توان وام معلق یک و نیم میلیون زوج را فراهم کرد.
خیلی ها با خودشان می گفتند با یک حساب سرانگشتی 82000 میلیارد تومان یعنی چقدر؟
دبیر تشکیلات اتحادیه گویی به جای حساس متنش رسیده است. وزارت علوم را که گفت، گوشها تیز شد و همه به فرجی دانا نگاه کردند. پچ پچ های هاشمی معاون فرهنگی وزارت علوم و ابوترابی جدی تر شد.
«وزارت علوم در سایه» تعبیری بود که کریمی برای فتنه گرانی که قصد به راه انداختن 18 تیر در دانشگاهها را دارند، به کار برد. کریمی حساب فتنه گر و اصلاح طلب را جدا کرد و گفت: بحث ما اصولگرایی و اصلاح طلبی نیست، چرا که در هر دو جریان مدیران دلسوز و انقلابی حضور دارند. امروز مسئله؛ جریان فتنه ای است که تلاش می کند از سنگر دانشگاه به نظام آسیب برساند، و قوه مقننه با منشی «صلح کل»وار در برابر آن تساهل می کند.
«صلح کل وار» هم تعبیری بود که تاثیرش را روی ابوترابی فرد می دیدم.
عدم تفاوت هنرمند ارزشی و غیر ارزشی، تلاش افراطی برای مطرح کردن رفع فیلتر برخی شبکه های اجتماعی خارجی، عکس‌های یادگاری و فیگورهای نمایشی و فیس‌بوکی از سوی برخی متولیان فرهنگ بخصوص در سطوح بالای مدیریتی، به سخره گرفتن دغدغه های حجاب و عفاف را مثال کشید برای اینکه بگوید در عرصه فرهنگ هم نگرانی هایی وجود دارد که قابل تامل است.
رهبری با تایید این نگرانی گفت که برخی در فرهنگ تلاش اند که امور به دست جریانهای غرب زده بیافتد که باید در مقابل آنها ایستاد.
احسنت آخری که دانشجویان به کریمی گفتند به خاطر این جملات بود: روزنامه های زنجیره ای، که در دوره ای به پایگاه دشمن تبدیل شده بودند، امروز نقش خود را به گونه ی دیگر ایفا می کنند و در بزک کردن و تطهیرِ دشمنِ شماره ی یکِ ملت ایران، از هیچ تلاشی فروگذار نمی کنند، بطوری که به فرض مثال، اگر قرار بود، جان کری و اوباما در ایران روزنامه بزنند، بعید می دانیم می توانستند بسان برخی از روزنامه های داخلی از منافع آمریکا دفاع بکنند!
کریمی گفت که این روزنامه ها مزورانه از حمایت دولت دم می زنند و می خواهند دولت برآمده از رای مردم را مصادره کنند.
بعد از کریمی نماینده اردوهای جهادی صحبت کرد. دغدغه اش بیشتر ارائه راهکار برای اردوهای جهادی بود.
غریبی در آخر به نیابت از جهادگران از رهبری خواست در دیداری جداگانه آنان را به حضور بپذیرد و اشتیاق آنان را به وصال مبدل کند.
سخنرانان تمام شدند.
هرکس که به هرکجای دنیاست
روزی خور آستان زهراست
این بیت را نجابت خواند و آقا احسنت گفت.
مجری اجازه خواست که برای عرض ارادت محضر رهبری برود و بعدش بچه ها گوش کنند به صحبتهای ایشان. نجابت که پایین آمد.
آقا گفت: بسم الله الرحمن الرحیم
ادامه دارد...
مجتبی
1393/05/04 - 22:23
