خبرنامه دانشجویان ایران:
متولیان برگزاری این کرسی ها، از مسئولان جنبش دانشجویی گرفته تا مسئولان وزارت علوم، هم در سخنانشان حمایت خود را از برگزاری این کرسی ها اعلام کرده اند اما باید گفت آنطور که باید، کرسی های آزاداندیشی آزاد نشده است.
مسئولان چه در وزارت علوم قبلی و چه در وزارت علوم فعلی در حال تدوین یا بازنگری در آئین نامه این کرسی ها هستند؛ قبلی ها می گفتند کرسی باید ضوابط داشته باشد و فعلی ها هم می گویند آن ضوابط کانالیزه شده بوده است.
گویا قرار از هرکسی به زعم خود این کرسی ها را مهندسی کند.
اخیرا وزارت علوم شروع به بازنگری آیین نامه کرسی های آزاد اندیشی در دانشگاه ها کرده و آیین نامه جدیدی را هم در این زمینه ابلاغ نموده است.
ادعای مسئولان وزارت علوم این است که «درآیین‌نامه قبلی رویکرد غلطی شکل گرفته بود که فهرستی از افرادی که می‌توانستند در کرسی‌ها حضور پیدا کنند فقط نمایندگی جریان فکری سیاسی خاص بودند، اما در آیین نامه جدید تمام افرادی که از نظر قانونی مشکلی نداشته باشند می‌توانند در کرسی‌های آزاد اندیشی شرکت کنند».
این موضوعی است که از سوی سید ضیاء هاشمی معاون فرهنگی وزیر علوم بیان شده است.
در بین به نظر می رسد بیان چند نکته خالی از لطف نباشد.
اول اینکه همانطور که مسئولان تشکلهای دانشجویی اذعان دارند، مسئول اول برگزاری این کرسی ها، دانشجویان هستند و اتفاقا آنجایی که مسئولان در این خصوص نقش کمتری داشته اند، کرسی های موفقی نیز برگزار شده است.
این نکته نیز باید مورد توجه قرار گیرد که همواره احزاب سیاسی به دانشگاه به چشم طمع نگریسته اند بنابریان نباید به بهانه برگزاری کرسی ها، پای افراطیون و احزاب منحله و قانون شکن به دانشگاه باز شود.
آنچه از عملکرد وزارت علوم در طی ماه های اخیر نمایانده شده است، به نگرانی فوق دامن می زند.
اقداماتی نظیر تریبون دادن یک طرفه به اصحاب قانون شکن –علیرغم تاکیدات معاون فرهنگی وزیر علوم مبنی بر اینکه قانون شکنان جایی در دانشگاه ندارند و قانون خط قرمز وزارت علوم است- فالوده خوری و همنشینی مسئولان دانشگاه با چهره های مسئله دار که سابقه قانونی شکنی بسیار در کارنامه خود دارند، بازگشت دانشجویان و اساتید اخراجی به دانشگاه، انتصاب چهره های مسئله دار در دانشگاه ها و... همه در ماه های اخیر رخ داده است بنابریان شاید بتوان گفت برخی به دنبال زمینه چینی برای بازگشت آشوب و ناامنی به دانشگاه ها هستند و اکنون در صدد قانون نویسی در این مورد برآمده اند.
از سوی دیگر عملکرد اخیر وزارت علوم حکایت از مغلطه ای بزرگ در این باره دارد به طوریکه هربار دانشجویان از حضور یک طرفه اصحاب فتنه در دانشگاه ها و تریبون دادن به آنها گلایه می کنند، مسئولان وزارت علوم کرسی های آزاد اندیشی را بهانه کرده و می گویند آزاداندیشی از تاکیدات رهبری و نیاز دانشگاه هاست تا به نوعی دانشجویان را به مخالفت به آزاداندیشی متهم سازند غافل از اینکه اولین شرط برگزاری کرسی های آزاداندیشی حضور دو فکر متفاوت درباره یک موضوع است نه تریبون یک طرفه برای طرح ادعاهایی بی پاسخ که صرفا آشوب سازی در دانشگاه کند.
نکته دیگر این است که جریان فتنه اساسا یک جریان سیاسی نیست که بنا باشد پا به پای جریان های دیگر در محیط دانشگاهی حضور پیدا کند بلکه این جریان عملا از صحنه سیاسی کشور توسط مردم اخراج شده است.
از کنار هم قرار دادن موارد فوق می توان گفت که بوی مهندسی کرسی های آزاداندیشی به سود یک جریان ورشکسته سیاسی می آید.
رهبر معظم انقلاب در دیدار دانشجویی خود به تاریخ 15/8/82، آزادانه فکر کردن، آزادانه تصمیم گرفتن و دنباله روی نکردن از تلقین بلندگوهای تبلیغاتی غرب را جلوه های آزاداندیشی برشمردند و افزودند: آزادی خواهی نباید فقط منحصر در معنای محدود سیاسی تلقی و معنا شود. در آزادی های سیاسی، آزادی های اجتماعی از بخش های مهم آزادی های بشری است. ما خودمان کتک خورده و زندان رفته این آزادی ها هستیم و معنی آزادی سیاسی را می فهمیم؛ اما می گوییم کسانی که با شعار آزادی سیاسی، دنبال تحقق شعارهای ضدآزادی ترین مجموعه های سیاسی دنیا- هیئت حاکمه آمریکا؛ فاشیست های ظاهرا دموکرات موجود در دنیا از هر فاشیستی، فاشیست ترند؛ مجموعه ای متعصب و نومحافظه کار که تازه وارد میدان آزادی خواهی و دنبال آزادی سیاسی رفتن است؟ آن شعار آزادی خواهی که معنا و مآل و خلاصه اش این باشد که آمریکا حکومت دست نشانده خودش را بر این کشور مسلط کند، آن شعار آزادی خواهی نیست؛ ولو صدبزک و رنگ و روغن آزادی خواهی هم به آن بزنند؛ این شعار، دروغین و شعار اسارت و خیانت است. با منطقی که من می گویم، آزاداندیشی را عمیق تر معنا کنیم تا این جا هم اثر خودش را ببخشد. آزاداندیشی یعنی آزادانه فکر کردن؛ آزادانه تصمیم گرفتن؛ ترجمه ای، تقلیدی و بر اثر تلقین دنبال بلندگوهای تبلیغاتی غرب حرکت نکردن. لذا شامل علم، معرفت، مشی سیاسی، شعارها و واژه ها و خواسته های متعارف سیاسی و اجتماعی هم می شود. اگر امروز غرب می گوید دموکراسی، ما باید فکر کنیم- آزادفکری یعنی این- ببینیم آیا همین که او می گوید درست است و دموکراسی به صورت مطلق ارزش است، یا قابل خدشه است؟
