خبرنامه دانشجویان ایران: محمدرضا کردلو// مریم میرزاخانی، باحجاب یا بی حجاب یک ایرانی است که برنده مسابقات ریاضی شده است. ایرانی بودنش کافی است که رسانه های ایرانی خبر اول شدنش را دست به دست کنند و همه برایش پیام تبریک بفرستند.
مریم میرزاخانی، برنده مدال فیلدز ریاضیات؛ مدالی که پس از پنجاه سال به یک خانم رسیده است؛ دوباره فتح بابی کرده است برای چند مسئله خاص، نظام آموزشی و مهاجرت نخبگان و قصه های دیگر.
صبح راننده تاکسی از پیام های تبریکی که به خانم میرزاخانی داده اند می گفت؛ تعجب کردم از اطلاعاتش اما بعد از چند دقیقه به این نتیجه رسیدم که حتی فضای داخل تاکسی هم به شدت نخبگانی است وقتی خانمی که کنار راننده نشسته بود، گفت: همه این پیام تبریک ها تبلیغاتی است، مگر برای اینهایی که مانده اند و نرفته اند، چه کار کرده اند که حالا برای خارجی هایش پیام می فرستند» در اثنای کلامش بود که گفتم: خانم محترم، خانم میرزاخانی یک ایرانی است و او گفت: مهم اینه که الان اونوره!
حالا کاری هم نداریم که خروج میرزاخانی از کشور مربوط به دوره خاتمی است و ابدا به هشت سال ویرانی احمدی نژاد ربطی ندارد. ولی حالا بیشتر طیف همان دوستان فراری دهنده مغزها هستند که مدعی جذب خارج رفته ها به داخل می شوند.
خانم میرزاخانی الان آنور است. حالا شاید چند روزی به خاطر اینکه او یک ایرانی است، خوشحال هم بشویم و شاید بعضی ها مثل رییس جمهور قبلی که ارغوان رضاییِ تنیسور را به ایران آورد (که احمدی نژاد را دوست می داشت و برایش اشک هم می ریخت) میرزاخانی را به ایران بیاوریم و چند عکس یادگاری هم با او بیاندازیم برای روز مبادا(بخوانید انتخابات)!
اما بازهم مسئله اصلی مغفول می ماند. عده ای می روند و عده ای هم می مانند. هیچ وقت به کسانی که مانده اند توجه نشده است. نیمه خالی لیوان آنقدر دیدنی شده است که همه معلوم هم نیست با چه منبعی آمار مهاجرت و فرار مغزها می دهند. در یکی از این روزنامه هایی که «مدام روی مغز مردم راه می روند!» تیتر زده بود: "از هر بیست پزشک نوزده پزشک مهاجرت می کنند." یکی نیست به اینها بگوید ذره ای عقل برای مخاطب قائل شوید؛ از هر بیست پزشک نوزده پزشک مهاجرت می کنند؟! اینجا کره شمالی نیست که مردم به آمار و اطلاعات دسترسی نداشته باشند. با یک جستجوی ساده سره از ناسره مشخص می شود و مردم به اخبار درست می رسند.
خلاصه حرف من و همه مطالبات این چند ساله رهبری مبنی بر اتکاء به نیروی داخل یعنی نیرویی که داخل است و در خارج نیست، همین است که کلی جوان با استعداد در اقتصاد و انرژی و ریاضی و فیزیک و مهندسی و کلی رشته دیگر در داخل هستند که به آنها توجهی نمی شود. دانشجویانی که بدون اینکه دادی از ملیت و وطن و ناسیونالیسم بزنند از همه ملی گراهایی که نوروز را با کریسمس عوض کرده اند، به کشورشان معتقد ترند و به این آب و خاک.
راه هم برای امثال خانم میرزاخانی باز است. ما هیچ وقت مرزهای خود را نبسته ایم.
چند روز پیش مصاحبه ای می خواندم از پروفسور شکریه، استاد دانشگاه علم و صنعت که خودش از کسانی بود که رفته بود آنور. از کانادا فوق لیسانس و دکترایش را گرفته بود و باز گشته بود. می گفت: «بعضی وقتها دانشجو ها به ما می‌گویند خب چرا اینجا هستید، بروید خارج! می‌گوییم پس در آنصورت که چه کسی برایتان تدریس کند، پس شما هم بروید خارج، اصلا همه با هم جمع کنیم و برویم خارج! ...ما نقاط حسن آنها را بگیریم و خاکمان را آباد کنیم. اگر متروی قشنگ دارند، ما هم متروی قشنگ برای کشور خودمان بسازیم نه اینکه در متروی آنها بنشینیم و دلمان را خوش کنیم در متروی آنها زندگی کنیم. اینجاست که باید از خود بپرسیم که خب چه؟ هویت من چیست؟ آدمهایی که در آنجا بساط زندگی را پهن میکنند مشکل هویتی هم پیدا میکنند، من دیدم از این آدمها، خیلی هم موفق هستند، استاد دانشگاه، رئیس بیمارستان و ... ایرانی‌ها الحمدالله همشان در خارج موفقند (البته از این نظر)، کسی از ایرانی‌ها در آنجا خدماتی و رفتگر نمی‌شود ایرانی‌ها از نظر هوشی چیزی کم ندارند و در رده‌های بالا مشغول به کارند. منتها از همان آدم ایرانی که در آنجا موقعیت خوبی هم دارد سوال کنید که اخرش چه؟ نمی‌تواند پاسخ دهد، آن مشکل هویتی قطعا او را رنج خواهد داد.»
دهکده جهانی به یک معنا اتفاق افتاده است. خب واقعیت را نمی شود قبول نکرد و نادیده گرفت. سخنان رهبری در دیدار با دانشجویان در سال گذشته پیرامون مهاجرت نخبگان به این واقعیت اشاره می کند و البته واقعیتی دیگر که تبلیغات باعث ندیده شدن آن می شود:« در تبلیغات گاهی یک واقعیتی را از آنچه که هست، چندین برابر بزرگتر نشان میدهند؛ در حالی که بعضی از واقعیتهای دیگر را اصلاً نشان نمیدهند. مثلاً فرض بفرمائید یکی از واقعیتها این است که بخشی از نخبگان کشور از کشور خارج میشوند؛ بله، این یک واقعیتی است؛ اما در قبال این، یک واقعیت دیگری هم وجود دارد و آن عبارت است از افزایش نخبه، افزایش دانشجویان نخبه. ما کِی این همه دانشجوی نخبه داشتیم؟ به تاریخ دانشگاه کشور نگاه کنید؛ در این ده بیست سال اخیر، فراوانی دانشجویان نخبه‌ی ما در بخشهای مختلف کاملاً چشمگیر است. چقدر ما استاد نخبه داریم. حالا گیرم از این مجموعه‌ی عظیم نخبه ای که در دانشگاههای کشور پروریده شده‌اند - اعم از دانشجو و استاد و نخبه‌های علمی و اینها - یک تعدادی هم رفتند خارج. اگر انسان آن واقعیت را می‌بیند، این واقعیت را هم ببیند. کسانی که علیه نظام جمهوری اسلامی تبلیغات میکنند، آن یکی را بزرگ میکنند، این یکی را ندیده میگیرند؛ اصلاً اسمی از آن نمی‌آورند. بنابراین واقعیت را باید دید.»
