بیمارستان های خصوصی نرخ ثابتی ندارند، هر بیمارستان با توجه به نظر کادرش نرخ مخصوص به خود را تعیین می کند یا بهتر بگوییم در این وانفسا، هر کسی ساز خودش را می زند. نرخ های نجومی این بیمارستان با هر جیبی سازگار نیست. خوابیدن روی این تخت ها و معالجه در این هتل نماها کار هر کسی نیست و خلاصه مرد کهن می خوهد و حساب بانکی های تپل مپل!
خبرنامه دانشجویان ایران: یکی دو سال قبل مسئولان برای یکسان سازی تعرفه ی بیمارستان های خصوصی و دولتی، تلاش هایی کردند که البته به نتیجه نرسید. و البته بهتر بگوییم نه تنها این تعرفه ها به هم نزدیک نشدند، بلکه روز به روز از هم فاصله بیشتری گرفتند. بعد از طرح تحول سلامت که مشمول بیمارستان های دولتی بود، این فاصله شدیدتر و فاحش ترشد. هزینه ی درمان در بیمارستان های دولتی کاهش چشمگیری پیدا کرده و به همان نسبت این نرخ در بیمارستان های خصوصی بزرگ تر و بیشتر شده است. حالا دیگر می توان گفت بیمارستان های دولتی برای اقشار متوسط و پایین جامعه و بیمارستان خصوصی برای اقشار خاص مورد استفاده قرار می گیرد. نکته اینجاست که افراد معمولی جامعه که طالب استفاده از بیمارستان های دولتی هستند، پر تعدادند و نتیجه آنکه بیمارستان های دولتی شلوغ تر و پر ازدحام تر از قبل به نظر می رسد و این موضوع احتمال زیاد، از کیفیت کار نیز، کم خواهد کرد.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ بیمارستان های خصوصی نرخ ثابتی ندارند، هر بیمارستان با توجه به نظر کادرش نرخ مخصوص به خود را تعیین می کند یا بهتر بگوییم در این وانفسا، هر کسی ساز خودش را می زند. نرخ های نجومی این بیمارستان با هر جیبی سازگار نیست. خوابیدن روی این تخت ها و معالجه در این هتل نماها کار هر کسی نیست و خلاصه مرد کهن می خوهد و حساب بانکی های تپل مپل!
در این گزارش تلاش کردیم به برخی از این بیمارستان ها سری بزنیم و سر از کارشان در بیاوریم. برای اینکه مبنای مقایسه ثابت باشد، از هزینه ی عمل سزارین پرسیدیم. در عالم پزشکی، جراحی برای تولد نوزاد از ساده ترین عمل های پزشکی است. البته بیمارستان های خصوصی تعرفه ی قابل مشاهده ای نداشتند و اغلب می گفتند با توجه به شرایط این هزینه ممکن است متفاوت باشد و با توجه به نظر پزشک این هزینه متغیر است. اما در نهایت آن چه دستگیرمان شد این بود که در بیمارستان های خصوصی شهر تهران، یک عمل سزارین در یک بیمارستان خصوصی حداقل چقدر است؟
6 میلیون ناقابل!
سلام. می خواستم نرخ عمل سزارین در بیمارستان شما را بدانم.
بیمارستان دی: "همه چیز به نظر دکتر بستگی دارد. از الان نمی توان چیزی را دقیق گفت." سماجت من را که می بیند، حدس می زند که مصمم هستم و حتما یکی از مشتریان خواهم بود. با صبوری توضیح می دهد :" شما حداقل باید 6میلیون برای این عمل در نظر بگیرید. البته نرخ پزشکان با هم متفاوت است. اگر اتاق خصوصی و یک تخته بخواهید، باز هم هزینه بالاتر می رود. اما غالبا بیماران ما عمل شان بین 6 الی 8 میلیون تمام می شود.که نیمی از آن سهم بیمارستان و نیمی دیگر برای دستمزد دکترتان است."
بیمارستان کسری: " حدود 3ونیم میلیون هزینه ی بیمارستان شما می شود و هزینه دکتر هم جداست. ولی آن هم بین 3 تا 4 میلیون متغیر است. در نهایت هزینه ی تقریبی تمام شده برای شما بین 6 الی 8 میلیون است."
بیمارستان پارسیان: این بیمارستان ظاهرا در حین عمل فیلم برداری هم می کنند که بعدا به پدر و مادر هدیه داده می شود. این بیمارستان ظاهرا از بقیه گرانتر به نظر می رسد، و می گوید بدون هزینه ی پزشک این عمل برای شما 5 تومان در میآید و از پرس و جو های قبلی برمی آید که اگر دکتر هم هزینه ی حدود 3 میلیون را بگیرد، این عمل در نهایت به 8 میلیون می رسد.
بیمارستان آتیه: " بالای 5 میلیون تومان. بستگی به دکتر و شرایط مادر و فرزند دارد. شما 5 به بالا در نظر بگیرید."
این هزینه ها برای یک عمل معمولی است، فقط برای یک عمل ساده سزارین! اگر خدایی نکرده مشکلی برای کودک یا مادر ایجاد شود، و آن ها به تجهیزات و مراقبت بیشتری احتیاج داشته باشند، خرج تان تصاعدی بالا می رود.
در شهرستان ها نیز اوضاع کمی از تهران بهتر است، اما در مجموع خیلی فرقی نمی کند. آن جا هم نرخ ها نه به این بزرگی اما با توجه به درآمد خیلی بالا هستند. در چنین شرایطی گزینه ی شما به عنوان یک فرد معمولی چیست؟ درمان خصوصی یا دولتی؟
احتمالا پای عمل که برسد بیتشر افراد ترجیح می دهند این هزینه را متقبل نشده و در بیمارستان های دولتی به معالجه ی خود یا اعضای خانواده شان بپردازند. اما سوال اساسی این است که این است که مراکز دولتی گنجایش و کیفیت لازم را دارند؟ درست است که با تدابیر اندیشیده شده و طرح تحول سلامت، هزینه های بیمارستان های دولتی به مقدار زیادی کم شده ولی مراکز دولتی به شدت پرازدحام و شلوغ هستند. این روزها به عمل های قلب، نوبت های سه چهار ماهه داده می شود. در بیمارستان های دولتی و در بخش های مراقبت های ویژه مثل آی سی یو یا سی سی یو، تخت خالی، حکم کیمیا دارد. مادری را در بیمارستان امام خمینی تهران ملاقات کردم که کودک چهار ساله اش می بایست عمل قلب باز انجام می داد. خانم منشی به این مادر برای شش ماه آینده وقت داد. مادر التماس می کرد که: "دیر است و کودک من گاهی در حین بازی کبود می شود. می ترسم این اتلاف وقت خطرناک باشد." خانم منشی هم ابراز می کرد که هیچ وقت خالی ای وجود ندارد و ظرفیت تکمیل است. منشی که التماس های مادر را دید گفت بیماران اورژانسی تر از شما در نوبت این بیمارستان هستند، اگر خیلی برایتان مهم است که بچه زودتر عمل شود، به بیمارستان فلان بروید و فرزند خود را بدون نوبت جراحی کنید. مادر پرسید : چقدر هزینه اش از اینجا گران تر می شود. پرستار با خونسردی جواب داد حدود 20/30 میلیون باید بیشتر هزینه کنید! مادر که این رقم را شنید، ناامید و تسلیم بعض خود را فرو داد و رفت.
البته بماند که در مقابل این نرخ های بزرگ واقعا رسیدگی های لازم صورت می گیرد یا نه! ولی خب آن چه واضح است این است که زورشان می رسد می گیرند و مسئولان هم فعلا در برابر این نرخ ها اعتراضی نکرده اند.
سناریوی بالا را نگفتیم که بگوییم نرخ بیمارستان های خصوصی را کم کنید، بلکه باید مراکز دولتی آن قدر غنی باشند که از پس نیاز اقشار کم درآمد بربیایند. این نرخ های نجومی بیمارستان های خصوصی، و تراکم بیمارستان های دولتی حال مان را خراب می کند. اقشار خاصی که از پس این نرخ های نجومی برمی آیند، نگران هیچ چیز نباشند. صف های طویل، نوبت های چندماهه و شلوغی کلافه کننده تقدیم به کسانی که معنای میلیون، برایشان هنوز برایشان سنگین است و نشدنی...
* گزارش از زینب قمی