به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اقدامات بنی صدر در بسیاری از عملیات ها و درخواست های فرماندهان نظامی خلل وارد می کرد.
در میان خاطرات دفاع مقدس به ماجرایی در خصوص مواجهه دانشجویان پیرو خط امام با بنی صدر بر می خوریم؛ دانشجویانی که دانشگاه را ترک کرده و از سنگر انجمن های اسلامی به سنگر جنگ رفته بودند.
هنگامی که بنی صدر دید نقشه های وی یکی پس از دیگری خنثی می‌شود و نیروهای انقلابی نمی گذارند تا خوزستان به طور کامل سقوط کند، در صدد انتقام گیری برآمد.
خشم بنی صدر از اقدام دانشجویان در تسخیر سفارت آمریکا آنجایی روشن می شود که وی بعدها در مصاحبه ای با لوموند گفت: به حال دانشجویان مسلمان پیرو خط امام تاسف می خورم.
در جریان حماسه شهدای هویزه در سال 1359 دو هفته قبل از عملیات رزمندگان علیه نیروهای عراقی در این منطقه، بنی صدر دستور تخلیه هویزه را صادر و دستور داد که در سوسنگرد مستقر شوند.
وی که مطلع شده بود تعداد قابل توجهی از دانشجویان مسلمان پیرو خط امام ـ که در ماجرای تصرف سفارت آمریکا در تهران دست داشتند ـ به جبهه آمده و در محور هویزه و سوسنگرد مستقر شده‌اند ، در هنگام عملیات طراحی شده در دی ماه 59 ، دستور عقب نشینی به نیروهای ارتشی می دهد و دانشجویان را در مقابل تانک های عراقی تنها می‌گذارد تا به این ترتیب از کسانی که هیمنه ابرقدرتی آمریکا را درهم شکسته بودند ، انتقام بگیرد .
در این ماجرا، تعداد قابل توجهی از دانشجویان از جمله حسین علم الهدی، به شهادت می رسند.
شهید علم الهدی عضو انجمن اسلامی دانشگاه فردوسی
کیهان با نقل خاطره ای از حیدر رحیم پور ازغدی بعد از این ماجرا را چنین نقل می کند: «به دیدن آقا [مقام معظم رهبری] رفتم . ایشان تا مرا دید شروع کرد به گریه کردن . گفت حیدر آقا! بنی صدر بسیاری از بچه های لانه جاسوسی را کشت. آن جریان هویزه و شهید علم الهدی را می دانید که؟ جریان را تعریف کرد و زار زار گریه کرد . شدیداً گریه می کرد و می گفت [بنی‌صدر] بچه ها را کشت! بچه ها را کشت؛ به همین راحتی.»
مقام معظم رهبری شدیداً گریه می کرد و می گفت [بنی‌صدر] بچه ها را کشت ! بچه ها را کشت ؛ به همین راحتی
محمد کریم عابدی از خلبانان دوران جنگ و همرزم شهید چمران نیز در این مورد چنین می گوید : « از همان روزهای اول ، عملیات چریکی علیه نیروهای دشمن شروع شد . در یکی از این عملیات ها ، دانشجویان پیرو خط امام در تپه های الله اکبر وارد شدند که البته به دلیل کارشکنی و سوء مدیریت بنی‌صدر، همه قتل عام شدند.»
شرح این ماجرا به قرار زیر است:
در آذر 1359، پس از شکست بیش از دو گردان از نیروهای عراقی در جنوب سوسنگرد به وسیله سربازان اسلام، یک گروهان از برادران سپاه اهواز جهت محافظت و پدافند شهر هویزه، از سوسنگرد به آن شهر اعزام شدند. افراد این گروهان، پس از رسیدن به منطقه و استقرار، عهده دار حفاظت از جنوب تا جنوب غربی شهر هویزه شدند.
نیروهای عراقی در این منطقه متشکل از واحدهای تانک از نوع « تی – 62»، « تی – 55»، موشک های زمین به زمین و امکانات نظامی پیشرفته و بیش از 6 هزار نفر پیاده بودند. ولی همین نیروهای اندک مدافع شهر، از کمترین امکانات دفاعی هم بی بهره بودند.
دشمن در آغاز هجوم سراسری خود، ظرف 48 ساعت از محور هویزه تا کرخه پیشروی کرده و در امتداد آن مستقر شده بود، به طوری که فاصله آن ها تا هویزه حدود 10 کیلومتر بود.
تاکتیک دشمن این بود، که با تصرف سوسنگرد، هویزه خود به خود سقوط می کند.
در چنین شرایطی 50 تا 60 نفر از برادران سپاه برای جلوگیری از پیشروی دشمن مسؤولیت مین گذاری جاده ها را به عهده گرفتند. زیرا این جاده ها و راه های عبور، برای دشمن به مانند رگ های حیاتی برای ادامه تجاوز محسوب می شد. دو هفته قبل از آن که عملیات مدافعان اسلام علیه نیروهای عراقی در این منطقه انجام گیرد، بنی صدر دستور تخلیه هویزه را از برادران بسیج و پاسدار صادر و دستور داد که در سوسنگرد مستقر شوند.
این دستور بنی صدر، با مخالفت جدی شهید سیدمحمدحسین علم الهدی و دیگر برادران مواجه شد. بعد از آن که علم الهدی با حضرت آیت الله خامنه ای تماس گرفت، دستور بنی صدر لغو شد و برادران پاسدار در هویزه باقی ماندند.
« روز 24 آبان 59 ، حلقه محاصره سوسنگرد بسته شد ... در جلسه ای با حضور آقا [ مقام معظم رهبری ] و آقای چمران و فرمانده لشکر و چند نفر دیگر ، تصمیم گرفته شد که صبح روز 26 آبان ، تیپ 2 دزفول علیه نیروهای دشمن حمله کند . اما ساعت 11 شب 25 آبان بنی صدر به ظهیرنژاد دستور داد که به سرهنگ قاسمی فرمانده لشکر ، بگو فردا تیپ 2 وارد عمل نشود ... هنگامی که این خبر به امام خمینی منتقل می شود ، وی با سلب اختیار فرماندهی کل قوا از بنی صدر ـ فقط برای این عملیات ـ به لشکر اهواز دستور می‌دهد که وارد عمل شود و به این ترتیب محاصره سوسنگرد شکسته می‌شود. خیانت بنی صدر تعمدی بود . بنی صدر می دانست چه خبر است . می‌دانست که اگر سوسنگرد اشغال بشود ، اشغال حمیدیه و اهواز کاری ندارد . »
یک هفته بعد، تصمیم بر آن شد که از محور هویزه و سوسنگرد حمله انجام گیرد. این عملیات را می توان نقطه عطف عملیات منظم برادران ارتش و سپاه دانست. بار دیگر بنی صدر، شعار جدایی ارتش از سپاه را سر داد و گفت: سپاه نباید در این عملیات شرکت کند. برادران بسیجی و سپاه که در منطقه بوده و اغلب آنها به منطقه آشنایی داشتند، این ترفند بنی صدر را ضربه شدیدی بر پیکر عملیات می دانستند.
بار دیگر، این مسأله با تلاش برادر علم الهدی و تماس های مکرر ایشان با مسؤولان در تهران، حل شد و قرار شد که سپاه به عنوان پیاده ارتش در عملیات شرکت کند.
15 دی 1359، روز آغاز عملیات بود. برای این عملیات دو تیپ از لشکر 16 زرهی قزوین و یک تیپ از لشکر 92 زرهی اهواز در نظر گرفته شده بود، که دو گردان از نیروهای سپاه و عده ای هم از نیروهای جنگ های نا منظم ( شهید چمران) نیروهای ارتش را یاری می دادند. از جمله هدف های این عملیات، پاکسازی شمال و جنوب کرخه کور از وجود نیروهای متجاوز ارتش عراق و آزاد سازی پادگان حمید و منطقه جفیر بود. نتایج عملیات در این روز موفقیت آمیز بود . اما هنوز عقبه های اصلی دشمن در پادگان حمید و سه راهی جفیر آسیب ندیده بود. رزمندگان اسلام، پس از تصرف مرزهای کرخه و حاج بدر، قصد پیشروی به سوی پادگان حمید را داشتند. اما بنا به دلایلی، مانند نرسیدن مهمات، قرار بر این شد که ادامه عملیات در 16 دی ماه انجام شود.
شانزدهم دی 1359، برادران سپاه در جلو تانک های ارتش مستقر شده و منتظر دریافت رمز حمله بودند، که رفت و آمد تانک های دشمن زیاد شد و پس از آن، هواپیماهای دشمن جهت بمباران ظاهر شدند. از طرف دیگر نیروهای اسلام زیر آتش توپخانه، کاتیوشا و خمپاره قرار گرفتند. با شناخت دقیقی که عراقی ها از منطقه داشتند، موجب شهادت عده ای از رزمندگان اسلام گردید. لشکر 9 مکانیزه ارتش عراق دست به عملیات زده بود و چون نیروهای خودی انتظار این حمله را نداشتند، فرماندهی دستور عقب نشینی به طول 500 متر را به صورت تاکتیکی صادر کرد. این دستور باعث شد که تانک ها عقب نشینی کنند و عراقی ها با این تصور که نیروهای اسلام شکست خورده و فرار کرده اند، وارد منطقه شدند.
در این ضد حمله سنگین دشمن که نیروهای ایرانی مجبور به عقب نشینی شدند، بیش از یک صد تن از برادران پاسدار، جهاد و دانشجویان پیرو خط امام از جمله حسین علم الهدی مفقود الاثر و شهید شدند. در پی این حادثه نیروهای دشمن در تاریخ 18 دی 1359، هویزه را اشغال کردند و پس از آن فرمانده نیروهای عراقی (خلیل الدوری) دستور داد تعدادی از مردم بی گناه، را دست بسته در یک گودال قرار داده و به شهادت برسانند و سپس عراقی ها تمام شهر را با دینامیت و بلدوزر نابود کردند. بدین ترتیب 1800 واحد مسکونی و تجاری و سه مسجد و دو حسینیه و شهر به تپه ای خاک مبدل شد.
آخرین نامه شهید علم الهدی
اشاره: متن زیر آخرین نامه شهید سیدحسین علم الهدی است. این نامه خطاب به آیت الله خامنه ای (نماینده امام در شورای عالی دفاع) در دی ماه 1359 پیش از تصرف هویزه توسط نیروهای عراقی نگاشته شده است.
به نظر من تنها دلیلی که دشمن تاکنون هویزه را تسخیر نکرده، این است که اگر دشمن سوسنگرد را تسخیر کند، هویزه طبعا در اختیارش خواهد بود. لذا دلیلی نمی بیند که نیرو صرف هویزه کند و هویزه را تابع سوسنگرد می داند، که هست، ولی اگر دشمن نتواند سوسنگرد را تسخیر کند، یقینا به هویزه در طول زمستان قناعت خواهد کرد. اگر به هویزه نرسیم و رسیدگی نشود، درست همانند محاصره سوسنگرد، تعدادی از برادران مومن را از دست خواهیم داد. شرایط فعلی هویزه دقیقا مشابه وضعیت سوسنگرد است، در فاصله زمانی محاصره اول و دوم سوسنگرد. البته من به عنوان فرمانده سپاه هویزه ، با 62 نفر پاسداری که 22 نفرشان غیرمسلحند: تا آخرین قطره خونمان با همان ژ،3 و کلاش دفاع خواهیم کرد.
البته مهمات ما 2 عدد آرپی جی (که یکیش خراب است) و یک عدد تیربار ژ،3 و 40 عدد کلاش و ژ،3 است .
نیازها:
1 ، 20 قبضه آر. پی . جی
2 ، 40 قبضه ژ،3
3 ، 2 قبضه خمپاره 120
4 ، 6 قبضه خمپاره 60
5 ، 6 قبضه خمپاره 81
6 ، 2 موشک دراگون
7 ، یک دستگاه بیل مکانیکی
8 ، یک دستگاه بلدوزر
پیشنهادات اینجانب سیدحسین علم الهدی، مسئول حفاظت جاده هویزه سوسنگرد و مسئول سپاه هویزه: ما باید یک خط آتش قوی با استفاده از انواع خمپاره ها و موشک دراگون در دو سمت شمال شرقی وجنوب شرقی هویزه قرار دهیم، به دو جهت:
الف: هنگامی که تانک های دشمن در زمان شکست درحال فرارند، توسط این آتش محاصره شوند.
مانند روز دوشنبه که تانک های دشمن درحال فرار از نزدیک هویزه عبور کردند، اما چون ما آرپی جی و خمپاره نداشتیم، نتوانستیم وارد عمل شویم.
ب: اگر دشمن بخواهد هویزه را تبدیل به پایگاه زمستانی خود کند و به سوی هویزه حمله ور شود، این آتش از هویزه دفاع خواهد کرد. اطراف هویزه نیاز به حفر کانال و خندق و سنگر دارد، جاده سوسنگرد هویزه باید کاملا حفاظت شود، خصوصا در قسمت غربی روستای ساریه... هویزه رابطه آن با سپاه مشخص گردد.
رهبر انقلاب در خصوص نقش دانشجویان در دفاع مقدس می فرمایند::
سال 59 با شروع دفاع مقدس، حضور دانشجوها در جبهه است که نمونه‌هاى مختلفى از آن وجود دارد که یکى از آنها همین حاج احمد متوسلیان و امثال اینها بودند که بلند شدند رفتند منطقه‌ى غرب در کردستان، در عین غربت - بنده در همان ماه‌هاى اول جنگ، پنج شش ماه بعد از اول جنگ، منطقه‌ى کردستان را از نزدیک دیدم؛ گرد غربت آنجا بر سر همه کأنه پاشیده شده بود - و در تنهائى، بى‌سلاحى و با حضور فعال دشمن و بمباران دائمى دشمن، این مخلص‌ترین نیروها در آنجا کارهاى بزرگى را انجام دادند که قبل از عملیات فتح‌المبین - عملیاتى که این سردار بزرگوار و دوستانش انجام دادند - عملیات محمد رسول‌اللَّه (صلّى اللَّه علیه و اله و سلّم) را انجام دادند که آن، یک نمونه از حضور دانشجویان است. یک نمونه‌ى دیگر دانشجوهائى هستند که در ماجراى هویزه حضور پیدا کردند که آن دانشجوها را هم بنده، تصادفاً در همان روزى که اینها داشتند میرفتند - روز 14 دى - به طرف منطقه‌ى نبرد و درگیرى، دیدم؛ شهید علم‌الهدى و شهید قدوسى و دیگران. این مربوط به سالهاى 60 و 61 است که البته ادامه پیدا کرد تا آخر جنگ. یعنى واقعاً یکى از بخشهاى تأمین کننده‌ى نیروهاى فعال ما در طول دوران هشت سال دفاع مقدس، دانشگاه‌ها بودند. بعد هم که در همان اوائل دهه‌ى 60، وقتى بازگشائى دانشگاه‌ها انجام شد، جهاد دانشگاهى تشکیل شد که یکى از نقاط حساس و یکى از مراکز مایه‌ى افتخار، جهاد دانشگاهى است. قبل از اینها هم در سال 58، تسخیر لانه‌ى جاسوسى به دست جنبش دانشجوئى است.
اسامی شهدای دانشجوی هویزه
سید حسین علم الهدی (دانشجوی رشته تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد)
محمد بهاءالدین (دانشجوی رشته کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز)
علی حاتمی (دانشجوی پیرو خط امام)
سید محمد علی حکیم (دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز)
حسین خوشنویسان (دانشجوی رشته مهندسی مکانیک دانشگاه تهران)
جمال دهشور (دانشجوی رشته علوم دانشگاه تهران)
فرخ سلحشور (دانشجوی دانشگاه کرمانشاه)
محمد فاضل (دانشجوی رشته مهندسی صنایع دانشگاه صنعتی شریف)
حسن فتاحی (دانشجوی رشته فیزیک دانشگاه فردوسی مشهد)
محمد حسن (محمود) قدوسی (دانشجوی رشته زبان دانشگاه فردوسی مشهد)
مجید کریمی ثانی (دانشجوی رشته مهندسی کامپیوتر دانشگاه شیراز)
مجید مهدوی (دانشجوی رشته مهندسی برق)
اسامی برخی از شهدای حماسه ی هویزه به شرح زیر می باشد.
شهید مرتضی کاوند
شهید مجید یوسفیان
شهید امین سلطانی
شهید محمد دلجو
شهید حسین علم االهدی
شهید حسین زارعی
شهید بهروز نوروزی
شهید محمد ابراهیم سمندالدوله
شهید محمدشمخانی
شهید امیر رفیعی
شهید خلیل بهایری
شهید عبدالمحمد چهار محالی
شهید بهروز پور هاشمی
شهید حسین خمیسی
شهید محمد رضاملایی زمانی
شهید محمد حسن رضا زاده
شهید علی اشرف ظاهری
شهید حسن فلاح نژاد
شهید سعید جلالی پور
شهید محمد علی عسکری
شهید محمد رضا شمسی زاده
شهید علیرضا رکاب ساز
شهید محمد رضا شیخ الاسلام
شهید اسماعیل حاج کوهمدانی
شهید حسن امینی
شهید محمد بهاءالدین
شهید رمضانعلی آقایی
شهید سلیمان تیتئی
شهید عباسعلی حبیبی
شهید شهید قدوسی
شهید مصطفی مختاری
شهید شهید گمنام
شهید عباس افشاری
شهید مجید کریمی ثانی
شهید رضا مستجابی کرمانشاهی
شهید مجید مهدوی
شهید قدیر قدرتی
شهید حسن فتاحی
شهید محمود خالح زاده
شهید حسین خوشنویسان
شهید امیر حسین جعفری
شهید محمود فروزش
شهید محمد جعفر روزبهانی
شهید شیال بوغنیمه
شهید محمود قاسمی
شهید علی اصغر فرهمند فر
شهید مهدی پروانه
شهید محمد حسین رحیمی
شهید سید محمد علی حکیم
شهید حمید شاهید
شهید سید مهدی جعفری
شهید محمد اسماعیل اعتضادی
شهید علی اکبر سیفی ابدی
شهید محمد جواد زاهدیان
شهید محسن غدیریان
شهید امیر احتشام زاده
شهید اکبر حاجی مهدی
شهید اصغر پهلوان نژاد
شهید صادق فروشانی
شهید محمد صادق فروشانی
شهید غفار درویشی
رهبر انقلاب در بیانات خود در گلزار شهدای هویزه در سال 1375 می فرمایند::
این بیابانها را نیروهاى متجاوز پر کرده بودند. تمام این سرزمین پاک و مظلوم و خونبار، در زیر چکمه‌ى متجاوزان بود و نیروهاى مسلّح و سازمانهاى نظامى ما، همه‌ى تلاش خودشان را براى دفع و سرکوب دشمن مى‌کردند. اما این جوانان با دست خالى به مقابله با دشمن مى‌رفتند. آن روز شاید عدّه‌ى این جوانان، بیست، سى نفر بیشتر نبود. بیست الى سى جوانان با دست خالى؛ اما با دل استوار از ایمان و توکّل به پروردگار. در این‌جا، در این بیابانها، چند هزار تانک و نفربر زرهى از دشمن مستقر بود. آن جمع کوچک، براى مقابله با این جمع على‌الظّاهر بزرگ مى‌آمد؛ با ایمان به خدا و با توکل؛ آن‌گونه که حسین‌بن‌على علیه‌السّلام، با جمع معدود، در مقابل دریاى دشمن ایستاد، قلبش نلرزید، اراده‌اش سست نشد و تردید در او راه پیدا نکرد. این جوانان، واقعاً همان‌طور بودند.
من در همین‌جا، از شهید علم‌الهدى پرسیدم: شما از سلاح و تجهیزات چه دارید که این‌گونه مصمّم به جنگ دشمن مى‌روید؟ دیدم اینها دلهایشان آن‌چنان به نور ایمان و توکّل به خدا محکم است که از خالى بودن دست خود هیچ باکى ندارند.
حرکت کردند و رفتند. آنها خواستار جهاد در راه خدا و پذیراى شهادت در این راه بودند؛ چون مى‌دانستند حقّند. شهداى ما در هر نقطه‌ى این جبهه‌ى عظیم، با همین روحیه و با همین ایمان، جنگیدند.
عزیزان من! برادران و خواهرانى که از منطقه‌ى دشت آزادگان، از هویزه، از سوسنگرد، از بُستان و از مناطق دیگرِ عشایرِ مختلف عرب در این‌جا هستید و یا کسانى که از نقاط دیگر آمده‌اید! این صحنه‌هاى زیبا از جوانان رزمنده، یک درس است. یک درس بزرگ براى امروزِ ملتِ ایران و براىِ همیشه‌ى تاریخ. در انقلاب هم، ما با دست خالى به میدان آمدیم؛ اما با دلى سرشار از ایمان و عشق، با دستگاهِ تا دندان مسلّحِ دشمن، جنگیدیم و بر او پیروز شدیم. البته، مبارزه زحمت دارد؛ اما حق بر باطل، پیروز است.
