به گزارش رجانیوز، این اقدام عجیب در حالی روی آنتن زنده تلویزیون صورت گرفت که تا همین چند ماه پیش، این زوج به عنوان زوج نمونه در بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی حاضر می‌شدند و کار حتی به شعرخوانی عاشقانه آقا برای خانم هم رسید.
از سوی دیگر، «خاله زنک بازی» فرزاد حسنی در برنامه زنده تلویزیونی و حضور خانواده این مجری جنجالی تلویزیون و رادیو در یک برنامه زنده که به مناسبت عید قربان پخش می‌شد، باز هم یک داغ قدیمی را تازه کرد؛ داغی که سال‌هاست بر قلب صداوسیما جا خوش کرده و کسی فکری به حال آن نمی‌کند.
جُنگ‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر به یکی از برنامه‌های ثابت رسانه ملی تبدیل شده‌اند و در انواع مختلف خود – از برنامه‌های زنده و ترکیبی تا تولیدات ضبط شده – به طور گسترده مورد استفاده شبکه‌های مختلف تلویزیون قرار گرفته‌اند. با توجه به محبوبیت این نوع از برنامه در میان مخاطبان، هر کدام از شبکه‌های سیما تلاش می‌کنند تا بنا به مخاطبی که برای خود تعریف کرده‌اند، اقدام به تولید جنگ‌های تلویزیونی کنند؛ رویکردی که هم به پر شدن آنتن کمک می‌کند و هم دل مردم را به دست می‌آورد.
به عنوان مثال، برنامه «مردم ایران سلام» که برای مدتی از شبکه دوم سیما پخش می‌شد، یک نمونه موفق از این دست برنامه‌ها بود که توانست با مخاطبان فراوانی ارتباط برقرار کند و با وجود پخش در زمان نامناسب، به یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های صداوسیما تبدیل شود.
با این حال، نگاهی به روند تولیدات جُنگ‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که مدیران ارشد رسانه ملی اساسا توجهی به تربیت نیروی متخصص در این حوزه ندارند و صرفا به دنبال ارضای نیاز مخاطب به این نوع از تولیدات رسانه‌ای هستند. اگر تعدادی از پربیننده‌ترین جُنگ‌های تلویزیونی در دهه اخیر را مورد بررسی قرار دهیم، یک نکته به طور خاص توجه ما را جلب می‌کند و آن، «محور شدن افراد» در برنامه است؛ یعنی یک مجری یا یک تهیه‌کننده بدون واهمه از نظارت بالادستی، یک برنامه زنده تلویزیونی را در بهترین ساعت پخش به محلی برای گردهم جمع شدن رفقا و آشنایان خود تبدیل می‌کند.
نمونه بارز و مشخص این مساله را می‌توان در برنامه‌های ترکیبی نظیر «نود»، «خندوانه»، «رادیو هفت» و همین برنامه‌های تولیدی برای اعیاد قربان و غدیر مشاهده کرد.
عادل فردوسی‌پور که ابتدا به عنوان یک گزارشگر تازه کار وارد تلویزیون شد، براحتی و خیلی سریع توانست خودش را به عنوان یک تهیه کننده تثبیت کند و «برنامه ۹۰» را به یکی از پرمخاطب‌ترین برنامه‌های رسانه ملی تبدیل کند. حالا او در اینجایگاه، رسما یک حکومت خودمختار ایجاد کرده و اصطلاحا هر کاری که دوست دارد انجام می‌دهد؛ از ایجاد دعوا بین مدیر و مربی یک باشگاه گرفته تا دعوت از هنرپیشه‌های یک مجموعه طنز تلویزیونی در برنامه‌ای که قرار است ورزشی باشد. در واقع برنامه ۹۰ در سال‌های اخیر به حیاط خلوت آقای فردوسی‌پور تبدیل شده تا از دوستان و رفقای خود برای حضور در آن دعوت کند و آنتن زنده تلویزیون را به گپ و گعده دوستانه تبدیل کند.
این مساله درباره برنامه «خندوانه» که مدتی است از شبکه نسیم پخش می‌شود هم مصداق دارد. رامبد جوان به جای اینکه از فرصت به دست آمده در این برنامه برای ارائه جذابیت‌های رسانه‌ای استفاده کند، همه دوستان خود را به خط کرده تا یک شب‌نشینی رفاقتی داشته باشند و در حین آن، یک برنامه تلویزیونی هم تولید کنند. حضور یک گروه موسیقی بدون مجوز با نام «بومرانی» در این برنامه و اجرای موسیقی‌هایی که تناسبی با فرهنگ ایرانی اسلامی ما ندارند، یکی از تبعات شخصی شدن این جُنگ تلویزیونی است.
«رادیو هفت» هم اگرچه به دلیل ویژگی‌های شخصیتی منصور ضابطیان توانسته تا از افتادن در ورطه ابتذال دور باشد اما نتیجه کار دورهمی و رفاقتی، تفاوتی با دیگر آثار تولید شده در این حوزه ندارد. باز هم پای تعدادی از افراد مشخص در میان است که به دلیل دوستی با تهیه کننده برنامه در آن حاضر می‌شوند و زحمت پر کردن آنتن را می‌کشند.
همه این حرف‌ها را درباره «خانومی که شما باشید» آزاده نامداری و بسیاری دیگر از برنامه‌های تولیدی تلویزیون نیز می‌توان زد؛ حرف‌هایی که سال‌هاست مورد تاکید کار‌شناسان رسانه قرار گرفته اما از سوی مدیران ارشد صداوسیما با بی‌مهری روبرو شده است. توجه داشته باشید که بحث بر سر کیفیت ساخت این برنامه‌ها نیست (که البته این مجموعه اقدامات در اکثر موارد منجر به نزول کیفیت شدید برنامه‌ها نیز می‌شود)؛ بلکه مساله اصلی، عدم توجه رسانه ملی به گزینش و نظارت بر نیروهای اجرایی خود است. زمانی که هر فردی بدون توجه به صلاحیت‌های فردی و عمومی و صرفا به دلیل خوش صدایی یا خوش سیمایی به صداوسیما راه پیدا می‌کند و پله‌های ترقی را یک‌شبه و با سرعت نجومی طی می‌کند، باید هم انتظار شور شدن آش تولید اینگونه برنامه‌ها را داشت.
به عنوان مثال، «علی ضیاء» در ابتدا به عنوان یک مجری جوان و خوش چهره به برنامه‌های زنده تلویزیونی راه پیدا کرد اما اکنون و با گذشت تنها چند سال از فعالیت او در سازمان صدا و سیما، به یک تهیه کننده تبدیل شده که جُنگ تلویزیونی تولید می‌کند و با همراهی دوستان خود آنتن زنده را پر می‌کند.
رواج این مشی اشتباه در صداوسیما سبب می‌شود تا «علی زاهدی»، تهیه کننده رسانه ملی به خود اجازه دهد تا خانواده یک مجری را به برنامه زنده تلویزیونی دعوت کند و مراودات دوستانه فرزاد حسنی و همسر برادرش را به خورد مخاطبین بدهد. واقعا باید از مدیران رسانه ملی پرسید که «حال‌گیری» یک مجری جنجالی از همسر سابقش که به تازگی از وی جدا شده، آن هم روی آنتن زنده تلویزیون، چه جایگاهی در رسالت و استراتژی سازمان صداوسیما دارد؟ آیا صرف رفاقت آقای زاهدی با فرزاد حسنی می‌تواند دلیل خوبی برای دعوت از زن داداش وی و تعریف‌های عجیب از خصوصیات رفتاری و اخلاقی او باشد؟
به نظر می‌رسد با داغ شدن تب تولید جُنگ‌های تلویزیونی، لزوم نظارت و گزینش افرادی که قرار است مسئولیت تولید و اجرای این طیف از برنامه‌ها را داشته باشند، بیشتر از قبل احساس می‌شود؛ چرا که اگر این اقدام هر چه سریع‌تر صورت نگیرد و فکری به حال اشفته بازار تولیدات تلویزیونی نشود، قطعا در آینده نزدیک شاهد تبدیل شدن آنتن زنده سیما به ورق زدن صفحات نشریات زرد روی دکه مطبوعات خواهیم بود.
