به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در روزهایی که از سرانه کمتر از 10 دقیقه مطالعه در ایران و مقایسه آن با دنیا حرف زده می شود، اقدام اعضای شورای شهر که سعی کردند تا سبد رای خود را به کتاب فروشی ها بکشانند و کتاب را به سبد رایشان اضافه کنند عملی مثبت و قابل تقدیر است.
این حرکت نمادین دوامش و اثر گذاری اش به اندازه همان سمینارهایی است که مدعوین به دنبال ناهار در آن شرکت می کنند. ناهار اگر باشد سالن جا برای سوزن انداختن ندارد و ناهار نباشد کسی قدم از قدم برای خرید کتاب بر نمی دارد. از سوی دیگر اعضای شورای شهر مگر چند نفر هستند و آیا هر پنج شنبه می توانند در کتاب فروشی ها پشت دخل کتاب فروش ها بنشینند تا مردم شاید به بهانه عکس سلفی یا امضا مشتاق باشند که کتابی هم بخرند.
واقعیت این است که در کشور ما کارهای فرهنگی که بخواهند از بالا به پایین باشند و جنبه سیر حکومتی پیدا کنند به دلایل مختلف از عدم تخصیص بودجه تا نگاه ظنین مردم یا سرعت اقبال و انجامش کم است یا متوقف! نمونه هایی مانند وضعیت حجاب و مسائل جمعیتی از این دست هستند.
اما تاریخ گواهی می دهد فعل و کاری که از دل مردم بیرون می آید و مردم به آن اعتقاد دارند حتما نتیجه می دهد و مدت طولانی بدون نیاز به کمک های دولتی و یا حداقل کمک ها قابل اجرا و جلو رفتن است. مثال عینی این پدیده عزاداری ایام محرم و صفر است که مردم کاملا خودجوش و بر پایه اعتقاد و قلبشان با هر وضعیت مالی اقدام به برپایی عزاداری می کنند. عزاداری که اگر می خواست بیشتر حکومتی باشد باید هر سال دنبال ورق بازی های اداری و یا تصویب بودجه بود!
مساله کتاب هم نه به اندازه عزاداری ولی در یک قیاس کوچک امری فرهنگی و پسندیده است که راهکارش از پایین به بالاست نه بالا به پایین.
در میان مردم ایران بیشترین قشری که با کتاب مواجهه دارند قشر دانشگاهی است که بر اساس آنچه در عیان معلوم است این قشر هم از سرانه پایین مطالعه در کشور ناراضی است. جالب آنکه دانشجویان جلو دار حرکت های خودجوش در مسیر پیشرفت مطالعه و کتاب خوانی هستند. برپایی نمایشگاه های کتاب در دانشگاه های کشور و فروش های بعضی وقت ها چند ده میلیونی نشان می دهد قشر دانشجو هم راغب به کتاب است هم کتاب فروشی.
حالا اگر این سرمایه بزرگ دانشگاهی کنار هم بسیج شوند و این جمعیت 4 میلیونی دانشجویان را از لحاظ کتاب تغذیه کنند. بدون شک گام محکم و خوبی در راستای افزایش مطالعه و کتابخوانی در کشور برداشته می شود.
جامعه دانشگاهی و بخصوص تشکل های دانشجویی و یا کانون ها از فضای میل و عطش که در دانشجو نسبت به کتاب وجود دارد می تواند استفاده کند و دانشجویانی که به هر دلیلی از جمله نا آگاهی به کتاب های خوب و یا نداشتن وقت برای حضور و پرسه در کتاب فروشی ها و ... از نعمت خریدن و مطالعه کتاب محروم هستند از این فقر فرهنگی نجات پیدا کنند.
اگر کتاب و کتاب فروشی در حلقه واسط جامعه نخبگانی و عموم مردم یعنی دانشگاه با جدیت و همت بیشتری جلو برود می توان امیدوار بود که هر جا اجتماعی از مردم حضور دارند از راهپیمایی های سالانه روز قدس و 22 بهمن تا هیئت های عزاداری محرم و صفر کتاب فروشی و بساط نمایشگاه کتابی برپاست و مردم دیگر با کتاب های دسته پایین روانشناختی برای سبد مطالعه شان روبه رو نمی شوند.
