خبرنامه دانشجویان ایران: سیروس ناصری را کسانی می شناسند که دور اول مذاکرات هسته ای در سال 82-83 را به یاد دارند؛ وی عضو تیم مذاکره کننده هسته ای دولت خاتمی بود.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ ناصری روایت جالبی از توانمندی ها، امکانات و تجهیزات و... صنعت هسته ای کشورمان وقتی که برای اولین بار این مسئله به صورت بحرانی توسط یک نماینده مجلس ششم طرح شد، دارد.
وی می گوید: زمانی که موضوع برنامه هسته ای ایران افشا و به بحران بین المللی تبدیل شد، ما از نظر عملیاتی کاملا در میانه راه بودیم. یعنی مواد اولیه نداشتیم. کیک زرد، مواد اولیه غنی سازی که یو اف 6 هست، نداشتیم و هزار موانع طولانی برای دستیابی به آنها داشتیم. یک بار تست غنی سازی انجام داده بودیم که موفق نبود. تجهیزات را آماده نداشتیم؛ تجهیزاتی که در مقابل تهدیدات احتمالی ما را محافظت کند و حتی ساختمان این کار را هم آماده نداشتیم. در شرایطی که در اصفهان هنوز طراحی جزئیات صورت نگرفته بود و نطنز نیز فقط یک تونل بود موج سنگینی بر علیه کشور ایجاد شد.
از آن زمان تا کنون بیش از 10 سال زمان می گذرد و با وجود هجمه های بسیار اکنون توان صنعت هسته ای، فقط در سطح تجهیزات و امکانات، رشد چشم گیر داشته است.
کارخانجات هسته ای ایران دیگر فقط یک زمین خالی و تونل ساده و حصار کشیده نیست، تعداد سانتریفیوژها صدها هزار برابر شده است و دیگر می شود روی «هسته ای» کشور حساب باز کرد و همه اینها در حالی بوده که از لحاظ تحریمی و اعمال محدودیت به بیانی در سیم خاردار حصارکشی کارخانجاتمان هم مثل جنگ 8 ساله در تنگنا بوده ایم.
حالا این روزها دولت مردان می گویند در آستانه دستیابی به توافقی تاریخی بر سر موضوع هسته ای کشورمان هستند. بی گمان با چنین فرضی افکار عمومی باید متوجه این مسئله گردد؛ رسانه ها شب و روز از آن سخن بگویند و از چند و چون آن، مطلب مخابره کنند؛ همانگونه که رسانه های بین المللی این روزها در وین اتریش زوم دوربین هایشان را بر هتل مذاکرات نگه داشته اند تا حتی از «ان شاءالله گفتن» محمدجواد ظریف جا نمانند.
با این اوصاف به نظر می رسد بار سنگینی بر دوش رسانه ملی قرار گرفته است و متولیان آن نمی توانند شانه از این بار خالی کنند؛ باید توجه مردم به این مسئله جلب شود؛ اگر مسئله نیست، مسئله بسازند و در یک عبارت اینکه رسانه ملی باید کاری کند تا مردم هسته ای فکر کنند.
لزوم این مسئله آنجاست که این روزها حتی گوجه فروش تروبار هم به فکر مذاکرات است؛ آهن فروش و نجار و معمار هم به فکر مذاکرات است؛ سهام دار در بازار بورس هم منتظر است تا 3 آذر برسد بعد اوراق خود را بفروشد یا سهام جدیدی خریداری کند؛ بیراه نیست که بگوییم حتی شاید هواداران استقلال پرسپولیس هم در فکر بودند که شادی پس از بازی را با پوسترهای محمدجوادآقا تقسیم کند اما نکته اینجاست که مسئله خود توافق است و کسی نمی پرسد «چگونه توافقی؟»
خلا رسانه ای که اخبار مذاکرات را بازگو کند این روزها به شدت خودنمایی می کند شاید اما یک علتش این باشد که هیات ایرانی از درز اطلاعات به خبرنگاران جلوگیری می کند و این هم در حالی است که طرف غربی ظاهرا دستش در اخبار دسته اول پر است و ناچارایم از صنعت کپی پیست(!) در این باره بهره ببریم. با این وجود اما دانشجویان که با محدودیت های بیشتری مواجه اند از هر دری برای آگاه سازی افکار عمومی استفاده می کند، شده با نشست خبری، شده با تجمع، شده با بیانیه می خواهد به مردم بگوید که این روزها سرنوشت شما و فرزندانمان در حال مذاکرات است و گزینه های روی میز همان امروز و فردایی است که برای کودکانمان داشته ایم؛ پس مهم است که «چگونه توافقی» در پیش رو است.
همه این موارد گفته شد که معلوم شود این مذاکرات مهم و تاریخی است بنابراین آنچه انتظار از رسانه ملی است آن است که به متن ها بپردازد و نه حاشیه؛ هیچ موضوعی نباید در صدر توجه ها باشد جز توافق خوب هسته ای؛ حتی حالا که دربی به صورت کاملا اتفاقی! افتاد یک روز پیش از 3 آذر تا جائیکه روزنامه آمریکایی واشنگتن پست به برگزاری شهرآورد بین دو تیم فوتبال پر طرفدار تهرانی استقلال و پرسپولیس در روز یکشنبه درست یک روز مانده به پایان ضرب الاجل توافق هسته ای بین ایران و قدرت های جهانی اشاره کرد و نوشت: اگر فکر می کنید همه توجه ها این روزها در ایران روی موضوع مذاکرات هسته ای در وین متمرکز است سخت در اشتباهید چون برگزاری شهرآورد بزرگ پایتخت در روزهای گذشته کانون توجه افکار عمومی است.
