الف نوشت: تا قبل از مذاکرات یکسال قبل، ایران به سرعت در حال پیشرفت در صنایع هسته ای خود و افزایش تعدادسانتریفیوژها و توسعه سیاست های اتمی خود بود. از زمانی که مذاکرات یکسال قبل آغاز شد، توسعه اتمی ایران بنا به تعهداتی که داده بودیم ، متوقف گردید اما تحریم ها ادامه یافت. تا قبل از مذاکرات یکسال پیش اگر ما تحریم بودیم ، اما توسعه اتمی ما با شدت پیگیری شد و تعداد و نوع سانتریفیوژها افزایش یافت تا تیم مذاکره کننده امروز هسته ای ما با تعداد شانتریفیوژ بیشتری چانه زنی کند. اگر توسعه صنایع اتمی در گذشته اتفاق نمی افتاد، امروز مجبور بودیم که با تعداد سانتریفیوژ کمتری سرمیز مذاکره بنشینیم و طبعاً بخشی از آن را در میز مذاکره معامله کنیم اما امروز با قدرت اتمی بیشتری بر سر میز مذاکره می نشینیم و بخشی از آن را در مذاکرات چانه زنی می کنیم.
این سخن ما به معنای بی فایده بودن مذاکرات یکسال گذشته نیست. شاید به دلایلی ما ناچار به مذاکره بودیم و این راه را باید ادامه دهیم و صد البته توفیقاتی مانند جلب اعتماد بین المللی به فعالیت صلح آمیز هسته ای ایران نزد افکار عمومی وترک خوردن پروژه تحریم ها ( به تعبیر آقای دکتر روحانی ) را هم داشته ایم اما سخن این است که"زمان " کاملا به ضرر ماست. ادامه یافتن مذاکرات و تمدید مکرر آن به معنای ادامه تحریم های اقتصادی ایران و توقف توسعه اتمی ما می باشد. این مذاکرات بهر حال باید یک زمان انتهائی داشته باشد. قدرت های غربی از ادامه وضعیت موجود نا خشنود نیستند اما موضوع برای جمهوری اسلامی کاملاً متفاوت است. اگر غربی ها احساس کنند که ایران هیچگاه نیز مذاکره را ترک نمی کند، وضعیت معلق فعلی را همچنان ادامه خواهند داد. یکبار این اتفاق و ترک میز مذاکره توسط ایران در اواخر دولت آقای خاتمی بوقوع پیوست و ایران بسرعت صنایع اتمی خود را توسعه داد و سایت فردو را هم احداث نمود
مذاکرات فعلی، لازم و ضروری است اما طولانی شدن آن به ضرر منافع ملی است.
