به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد رضایتی در یادداشتی به بررسی سریال پر مخاطب «پرده نشین» پرداخته است که در ادامه خواهید خواند:
درباره سریال «پرده نشین» بهروز شعیبی تحلیل های مختلفی شده است و منتقدان هرکدام از زوایه نگاه خود به این سریال پرداخته اند؛ سریالی که توانسته مخاطب خوبی برای خود فراهم کند، باید هم این چنین باشد.
اما دو نکته قابل تامل در این سریال وجود داشت:
نکته اول که در قالب یک سوال مطرح می شود این است که چه چیزی باعث شد تا مخاطبان بسیاری از طبقات خاص فرهنگی در پای سریالی بنشینن که علی الظاهر نباید جذب آن بشوند؟! شاید در نگاه اول «پرده نشین» برای مخاطبانی است که گرایش های مذهبی تری داشته باشند اما قشرهای گوناگون مذهبی حتی آنهایی که شاید امور دینی را کمتر در زندگی خود دخالت می دهند هم پای «پرده نشین» نشستند و آخوندهای سریال را تماشا کردند.
چرا مخاطب دار شدن یک سریال پر از آخوند خوب(!) تعجب برانگیز است؟!
در پرده نشین همه طلبه ها و بزرگ روحانی آن چهره منفی و سیاهی ندارند و راه خود را درست انتخاب می کنند علی القاعده چنین تصویری باید بازتاب منفی داشته باشد چرا که تصور عمومی ساخته شده از روحانیت در طول این سالها و توسط برخی سینماگران، اینگونه نیست. پس از انقلاب اسلامی تلاش بسیاری صورت گرفت تا چهره روحانیت خدشه دار شود؛ از ساخت جوک و سریال گرفته تا البته رفتارهای نادرست بعضی از روحانی نما ها که اتفاقا حتی دل امام خمینی(ره) را هم به درد می آورد با این حال حتی اگر تصور کنیم که رفتار آخوندنماهای ظاهرالصلاح در ساخت این تصویر منفی از روحانیت در افکار عمومی کم تاثیر نبوده است اما نمی توان از تخریب رسانه ای روحانیت غافل شد.
واقعیت این است که چهره ای که رسانه ها و بعضا سینماگران از نه تنها روحانیت بلکه جامعه متدین ساخته اند، چهره ای منفی و غیرقابل تحمل است و در این شرایط خیلی سخت است که سریالی ساخته شود و اتفاقا محور اصلی اش هم روحانیت باشد و مخاطب را هم جذب کند!
بنابریان ایجاد حس لذت و مثبت از زندگی یک روحانی و حوزه در ذهن مخاطب، به تنهایی برای قبولی «پرده نشین» کافی است.
نکته دوم، پرداخت پرده نشین به بعد کمتر دیده شده یک سنت الهی است.
در جامعه امروزی آنچه ترویج می شود، سبک زندگی اخلاقی است که ریشه هایش در تفکر اومانیستی است. اخلاقی زیستن و نه اسلامی زیستن سبک زندگی رایج این روزهای کسانی است که می خواهند «خوب» باشند.
هرچند واقعا معلوم نیست سازندگان پرده نشین این نیت را داشته اند یا خیر اما این سریال یک سنت الهی را در معرض دید عمومی گذاشت و آن سنت الهی «امتحان» شدن است.
همه عناصر «پرده نشین» در حال امتحان دادن هستند؛ حاج آقای شهیدی که از شهرت برخوردار است حالا با فقر و از چشم مردم افتادن امتحان می شود؛ حاج آقای مهدوی که از خانواده فرمایشات دارد خود با مشکلات خانوادگی امتحان می شود؛ آن بازاری، آن فرمانده نیروی انتظامی، آن برات علی، آن پدر برات علی و آن پدرزن برات علی، آن و آن و آن همه درگیر امتحان هستند.
باید دانست که این زندگی در دنیا همه اش امتحانی است و این امتحان برای رشد انسان تدارک دیده شده است.
به قول علیرضا پناهیان که محرم امسال در دانشگاه امام صادق(ع) سخنرانی می کرد، خداوند متعال هم از فرد امتحان میگیرد و هم از جامعه. تا وقتی نفَس میکشیم در بستر امتحانات الهی قرار داریم. چه اعتقاد به خدا داشته باشیم و چه نداشته باشیم؛ به هر حال خدا از ما هم امتحان میگیرد. چون خداوند جهان، جامعه، تاریخ و همۀ حیات را برای امتحان آفریده است(الَّذی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ؛ ملک/2) و مشکل عمدۀ جامعه این است که هنوز نفهمیده برای «امتحان» زندگی میکند.
این مفهوم در پرده نشین رعایت شده است. لذا حاج آقای شهیدی از ابتلا به بلا اندوهگین نمی شود، از بازداشت فرزندش و بی آبرویی در نزد مردم نمی هراسد چون می داند که این یک امتحان است.
در حدیثی (نقل مضمون) آمده است: زمانی که خدا حضرت آدم علیه السلام را خلق کرد ذریه اش را به او نشان داد. حضرت آدم علیه السلام پرسید: چرا اینها با هم فرق می کند؟ و خداوند زندگی بشر را برای او بیان می کند و توضیح می دهد: من تو را خلق کردم و آنها را خلق می کنم برای اینکه امتحانتان کنم. ببینم کدامیک از شما بهتر هستید؟ همه عالم را بر اساس همین امتحان خلق کردم. جهنم و بهشت من بر اساس همین امتحان است. بنا بر علم و تقدیر خودم، اختلاف بین صورتهای اینها انداختم. که چه کسی گناه کند و چه کسی چه گناهی بکند؟ چه کسی طاعت کند وچه مقدار طاعت کند؟ چه کسی چقدر پول و عمر داشته باشد؟ بعضی ها بیمار هستند و بعضی نیستند و کسی که بیمار است خدا را شکر می کند و من برای این افراد را خلق کردم که اینها را امتحان کنم. من خدای قادر هستم.
زندگی با این مفهوم که همه چیز در دنیا امتحانی است، تصویر درستی است که کمتر در فیلم ها و سریال ها پرداخته شده است که در پرده نشین به تصویر کشیده شد.