خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران» درباره فیلم های اکران شده در روز پنجم جشنواره نوشته است:
رخ دیوانه، پادشاه شهرکورها
رخ دیوانه، در وضعیت اسفناک فیلم های روز پنجم خوب بود. یعنی در روزی که همه فیلم ها به شدت بی محتوا و بی ارزش بود، در شهر کورها با یک چشم کم سو پادشاه بود. فیلمی که می شد تا پایان نشست و تماشایش کرد و به فکر ترک سالن سیما نیفتاد. در واقع باید گفت با با فیلم فوق العاده ای روبرو نیستیم چه اینکه گره داستان برای مخاطب هوشمند در همان بازی سوم باز می شود اما به هرحال کمی قصه و کشش داستانی فیلم را دیدنی کرده است.
داستان مجازی چند جوان در دنیای مجازی و حقیقی که در نهایت پوچی فضای مجازی را می رساند، و در لابلای فیلم هم از خیانت و تجاوز و اعتیاد و سربازی و معرفت و نفی رابین هود بازی می گوید.
دو، هیچ!
داستان کش دار یک فیلم کوتاه، در قالب فیلم سینمایی، یک فیلم مخاطب آزار که خیلی ها فیلم به نیمه نرسیده صندلی های سینما را ترک کردند. کمی معناگرا و نمادگرایانه. داستان شروع نمی شود و شخصیت ها هم شکل نمایند. روایت کل داستان چند خط بیشتر نیست: پری برای کار منزل به خانه بهمن مرد میانسال تنهای تازه از خارج برگشته، آمده است. زن صیغه بوده و احساس می کند باردار است حالا از بهمن کمک می خواهد. بهمن او را اخرج می کند. دختر همسایه پری به دنبال پولش نزد بهمن می رود و با او درگیر می شود و بهمن بیهوش میشود. و دختر پولهایش را برمی دارد. پری به خانه بهمن میرود و پولها را سرجایش می گذارد
بهمن پری را در خانه حبس می کند.پری هنگام نظافت از حال می رود و و روی زمین می افتد. بهمن بعد از یک روز بر می گردد. و فیلم تمام میشود. هیچ همین.
بهمن، باز هم معناگرای جشنواره ای
مثل همان حرفهایی که درباره «دو» زدیم. بی ارزش بی محتوا و بی خاصیت. فیلم بعد از دو ساعت شروع نمی شود، پایان می یابد یعنی فیلم پایان باز نیست، آغاز باز است. داستان که نه صحنه های از یک زن خسته با شوهرش در لوکیشینی برفی. واقعا غیر از این چیزی نیست!
