روسـپـی‌هـای رسـانـه‌ای آمـریـکایی

خبرنامه دانشجویان ایران: دکتر پل کریگ رابرتز (Paul Craig Roberts) معاون وزیر خزانه داری آمریکا در امر سیاستگذاری اقتصادی و از سردبیران وال استریت جورنال که برای بیزینس ویک، اسکریپز هاوارد نیوز سرویس و کریتور سیندیکیت مطالبی می نویسد و در دانشگاه های این کشور به تدریس مشغول است در یادداشتی به انتقاد از فضای رسانه ای این کشور پرداخته است.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در یادداشت پل کریگ رابرتز آمده است: این روزها جار و جنجال بزرگی پیرامون یک روزنامه نگار آمریکایی و داستان به ظاهر جالبی که بر سرش آمده، در جریان است. بر اساس این داستان، او در منطقه ای جنگی سوار یک هلی کوپتر بوده است که هلی کوپتر مورد اصابت گلوله دشمن قرار می گیرد و مجبور به فرود می شود. اینکه این منطقه جنگی کجا بوده و این اتفاق کی رخ داده کسی نمی داند. آمریکا آنقدر منطقه جنگی برای خودش درست کرده که داشتن حساب و کتاب همه آنها در ذهن کار سختی است و همانطور که خواهید دید، من به خود این داستان نیست که علاقه مند شده ام.

بعداً معلوم شد که این روزنامه نگار در یادآوری ماوقع اشکالاتی داشته است. او سوار یک هلی کوپتر در منطقه ای جنگی بوده، اما هلی کوپتر مورد اصابت قرار نگرفته و مجبور به فرود هم نشده است. این روزنامه نگار به دروغگویی و به این متهم شده که قصد داشته خودش را بیشتر از چیزی که هست یک گزارشگر جنگی نترس و همه جا حاضر جلوه دهد.

روسپی های رسانه ای همکار این روزنامه نگار از هر طرف تیر این اتهامات را روانه او کرده اند. حتی او را مجبور به پوزش خواهی از سربازان آمریکایی کرده اند. کدام سربازان و چرا، باز هم نامشخص است. این الزام آمریکایی که همه باید برای هر کلمه ای که بر زبان می آورند پوزش خواهی کنند، مرا به یاد اعمال شوروی پیشین می اندازد که شهروندانش را ملزم به خودانتقادی می کرد.

به نظر نشنال ریپابلیک رادیو داستان این روزنامه نگار آمریکایی آنقدر مهم آمده بود که یکی از برنامه هایش را به روایت کردن داستان از زبان خود او اختصاص داد. از نظر من که داستان خوبی به نظر می آمد. شنونده از آن لذت می برد و می خندید. روزنامه نگار هنگام تعریف کردن داستانش ادعای هیچ گونه قهرمان بازی از طرف خودش یا قصوری از طرف خدمه هلی کوپتر را مطرح نمی کرد. اصابت گلوله به هلی کوپترها در منطقه جنگی نیز امری عادی است.

این رادیو با مطرح کردن این که این روزنامه نگار اظهار کرده هلی کوپتری مورد اصابت قرار گرفته که به واقع نگرفته، یک روانشناس را از دانشگاه کالیفرنیا در برنامه اش حاضر کرده بود که کارشناس «خاطرات مخدوش» بود. این روانشناس به توضیح دلایل مختلفی پرداخت که چرا یک شخص ممکن است خاطرات مخدوشی از یک رویداد داشته باشد و گفت که خیلی غیرمعمول نیست که این روزنامه نگار هم به احتمال زیاد تنها یکی دیگر از نمونه های این امر باشد. اما روسپی رسانه ای رادیو مردمی ملی همچنان می خواست بداند که آیا این روزنامه نگار با هدف ارائه تصویری مطلوب از خود تعمدا دروغ گفته است یا نه. البته اصلا توضیح داده نشد که چرا حضور یک روزنامه نگار در هلی کوپتری که مجبور به فرود می شود، چهره ای مطلوب از او می سازد. اما تعداد کمی از روسپی های رسانه ای به عمق این پرسش پی می برند.

حالا به هدف اصلی می رسیم. وقتی داشتم به این برنامه گوش می دادم که پشت فرمان بودم و بد نیست بدانید که گوش دادن به تبلیغات سیاسی نشنال ریپابلیک رادیو برایم از گوش سپردن به موعظه گرانی مسیحی – صهیونیست کمتر آزار دهنده است. در برنامه ساعت پیش این رادیو سه گزارش درباره مرگ افراد غیرنظامی در استان های ناآرام شرق و جنوب اوکراین به سمع شنوندگانش رسیده بود. در گزارش اول روسپی رسانه ای مجری این رادیو داشت شرح می داد که چند انفجار در یک بیمارستان باعث کشته شدن پنج نفر در جمهوری ناآرام دونسک شده است. مجری اشاره ای نکرد که این کار توسط نیروهای اوکراینی صورت گرفته و به جای آن گفت که احتمال دارد این کار توسط شورشیان مورد حمایت روسیه انجام شده باشد. او هیچ توضیحی ارائه نداد که چرا شورشیان باید به بیمارستان خودشان حمله کنند. تاثیر ناشی از این خبر بر درصد بسیار اندک آمریکایی مطلع و قادر به اندیشیدن، این است که این روسپی رسانه ای اجازه ندارد بگوید که اوکراینی های مورد حمایت واشنگتن یک بیمارستان را مورد حمله قرار داده اند.

در هر سه گزارش از جان کری وزیر امور خارجه نقل قول می شد که می گفت آمریکا خواهان راه حلی دیپلماتیک و مسالمت آمیز است، اما روس ها با ارسال ستون های تانک و سرباز به اوکراین مانع از یافتن یک راه حل مسالمت آمیز شده اند. در راه بازگشت از جایی که می رفتم، دوباره از همین رادیو شنیدم که این ادعای تایید نشده را تکرار می کرد که تانک ها و سربازان روسیه به اوکراین سرازیر شده اند. روشن است که نشنال ریپابلیک رادیو در خدمت بیان این تبلیغات است که روسیه به اوکراین تجاوز کرده است.

لحظه ای به این موضوع بیندیشید. ماه هاست که از مقامات ارشد دولت آمریکا از جمله شخص رئیس جمهور شنیده ایم که ستون تانک ها و سربازان روسی وارد اوکراین شده اند. دولت روسیه این خبر را به شدت انکار می کند که البته ما به روس ها که اکنون چهره ای هیولایی از آنها ساخته شده اعتماد نداریم. ما اجازه نداریم حرف های آنها را باور کنیم، چون آنها در جایگاه دشمن قرار گرفته اند و آمریکایی های خوب و میهن پرست، هرگز حرف دشمنان را باور نمی کنند.

به این ترتیب می رسیم به نکته ای که قصد گفتنش را داشتم. یک روزنامه نگار داستان بی ضرری گفته و زنده زنده کبابش کرده اند و او را مجبور ساخته اند که به خاطر دروغگویی از سربازان پوزش خواهی کند. در وسط این جار و جنجال وزیر امور خارجه آمریکا، رئیس جمهور آمریکا، سناتورهای بی شمار، مقامات قوه مجریه و روسپی های رسانه ای ماه هاست که مکررا گزارش کرده اند ستون های تانک ها و سربازان روسیه وارد اوکراین شده اند. با این حال و با وجود این سربازان روسی، غیرنظامیان استان های ناآرام شرقی و جنوبی اوکراین هنوز به دست دولت دست نشانده واشنگتن در کیف سلاخی می شوند.

بنابراین سئوال این است که چرا روسپی های رسانه ای به جای گرفتن گریبان یک روزنامه نگار بینوا، گریبان دروغگویان اعظم یعنی جان کری و باراک اوباما را نمی گیرند؟ پاسخ این است که برای روسپی های رسانه ای، نابود کردن یک روزنامه نگار هم لباس خود آن هم  به دلایلی کاملا بی اهمیت – شاید فقط برای لذتی از آن نوع که برای «تک تیرانداز آمریکایی» با کشتن مردم حاصل می شد – هیچ هزینه ای برای آنها ندارد، اما اگر از کری و اوباما خواهان پاسخگویی شوند، اخراج خواهند شد و این را می دانند. اما آنها باید یک نفر را دراز کنند، برای همین به دریدن یکی از خودشان مشغول می شوند.

یک دمکراسی بدون وجود رسانه های صادق نمی تواند وجود داشته باشد. در آمریکا دمکراسی امری صوری است که در پس آن به هر عمل شیطانی که از بشر برمی آید، مبادرت می شود. در طول 14 سال گذشته مردم آمریکا از دولت هایی حمایت کرده اند که به هفت کشور حمله کرده و آنها را مورد بمباران با هواپیمای جنگی و بی خلبان قرار داده اند و میلیون ها نفر را کشته، معلول و آواره کرده اند و برای این کارشان هیچ دلیلی جز بهره مند شدن از قدرت سیطره آمیز نداشته اند. نشانه  زیادی وجود ندارد که این اتفاقات موجب شده باشد تعدا زیادی از آمریکاییان شب ها بی خواب شده یا دچار عذاب وجدان شده باشند.

وقتی که واشنگتن جایی را بمباران نمی کند و انسان ها را نمی کشد، در حال دسیسه چینی برای سرنگون کردن دولت های اصلاح گراست، مثل دولت هندوراس که دولت اوباما آن را برکنار کرد و دولت های ونزوئلا، بولیوی، اکوآدور و آرژانتین که رژیم اوباما همین حالا تلاش دارد آنها را سرنگون کند. و البته به این فهرست باید به دولت منتخب دمکراتیک در اوکراین نیز اشاره کرد که با کودتای مورد حمایت آمریکا سرنگون شد.

از خودتان بپرسید چرا خاطره مخدوش یک روزنامه نگار از رخدادی بی اهمیت برای روسپی های رسانه ای آمریکایی چنین اهمیتی پیدا می کند، در حالی که به دروغ های عظیم، وقیحانه و خطرناک جان کری و باراک اوباما هیچ توجهی نمی شود؟

تنها استنتاج درستی که هر آمریکایی می تواند کند این است که هر اظهار نظر دولت آمریکا و روسپی های رسانه ای اش، دروغی وقیحانه است که در خدمت یک دستورکار مخفی قرار دارد که اگر مردم آمریکا از وجودش خبر داشتند، از آن پشتیبانی نمی کردند.

منبع: http://www.informationclearinghouse.info/article40906.htm