به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ فشار سنگین یکی از همین جریان‌ها به دستگاه قضایی کشور برای بر هم زنی شفافیت‌های پیرامون پرونده مهدی هاشمی یکی از مصادیق همین کانون‌های قدرت و ثروت است.
برای مثال می‌توان قضیه سخنرانی حسن رحیم‌پور در نماز جمعه تهران که چندی است به قول خودش با مخالفت برخی آقایان! مواجه شده را نام برد؛ داستانی عجیب که آن روی سکه قدرت و ثروت در کشور را روایت می‌کند.
اما این بار اولی نیست که اتفاقاتی از این دست در انقلاب اسلامی ایران رقم می‌خورد؛ شاید برای همه تعجب آور و حتی برای برخی درد آور باشد که شنیده شود انقلاب اسلامی با این بن مایه عظیم معرفتی و تشکیلاتی و سیاسی، امروز چنین مسائلی گریبانش را می‌گیرد.
در فیلم زیر، بخشی از سخنرانی آتشین و کوبنده مقام معظم رهبری در سال 1359 را می‌بینیم که در واکنش به تهمت برخی جریانات داخلی در همان ابتدای انقلاب صورت گرفته است.
رخنه برخی جریاناتی که بعضا ریشه‌های کهنی در شالوده نظام اساسی کشور دارند به برخی از قسمت‌های بدنه انقلاب، خصوصا قوای سه‌گانه که نقش مستقیم در اداره کشور را دارند، سبب شده تا در مسیر حرکت انقلاب اختلال ایجاد شود.
بدون شک جملگی مردم پایبند و معتقد به رهبری گرانقدر انقلاب اسلامی و نقش راهبردی ایشان در گردنه‌های مسیر دشوار این نظام و کشور هستند و همین هم باعث شده تا با این همه اختلال که عمدتا ریشه‌های بیرونی و یا تاثیرات خارجی دارد، باز هم تشنگان خون انقلاب اسلامی ایران را ناکام و مثل همیشه انگشت به دهان بگذارد.
حکایت گروه‌های فشار و لابی‌های سیاسی که امروز توسط برخی رسانه‌های نزدیک به همین کانون‌های قدرت و ثروت درآمده است، بازگو کننده نفس‌های آخری است که جریانات این چنینی می‌زنند؛ نفس‌هایی که برای بریدنش، همت مسئولین و پشتوانگی مردم را می‌طلبد.
گروه‌های فشار، در واقع عبارتی است که در مقابل چماقداران علم شده است؛ غافل از اینکه جماعت چماقدار و اغتشاش‌گر، اینبار هم به کاه دان زده‌اند؛ گروه‌های فشاری که امروز تعبیر برخی از جریانات سیاسی کشور از عدالت‌طلبانی که این‌روزها مطالبه اصلی‌شان ایستادگی در برابر هر نوع پدیده ناقض عدالت است را توده‌های مردم و دانشجویان تشکیل داده‌اند، همان‌هایی در راهپیمایی 22 بهمن‌های انقلاب آمده‌اند، همه آنها امروز طالب عدالتند.
باید نشست و دید که پاسخ دستگاه قضا و مسئولین ذیربط به این مطالبه عمومی چیست.
* گزارش از امیرمحمد بهشت آئین
