به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ از میان 14 میلیون رای که در 5 بهمن 58 در اولین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران برگزار شد بالغ بر 10 میلیون رای متعلق به بنی صدر بود. بنی صدر در پوستر های انتخاباتی اش از عدالت اجتماعی در شعارهایش حرف زد بعد از یک سال روی واقعی اش را با منتقدانش نشان داد.
بنی صدر دنبال حذف منتقدانش بود که در چند نقطه حضور داشتند. حزب جمهوری تحت نظر شهید بهشتی مهم ترین هدف بنی صدر برای حذف از صحنه سیاسی بود. این خود دلیلی بود تا شعارهایی مثل «مرگ بر بهشتی» از نیمه دوم سال 59 به اصلی ترین شعار حامیان بنی صدر و میلیشای سازمان مجاهدین _ گروهک منافقین_ تبدیل شود.
بیش از 50 روزنامه و هفته نامه حامی بنی صدر بودند و حرف های او را در مدت فاصله یک ساله اسفند 58 تا اسفند 59 منتشر می کردند. حرف هایی که عمدتا برای حذف منتقدان بود و کلید واژه آن برچسب زدن به منتقدان بنی صدر.
.jpg)
"چماقدار" آن روزها کلید واژه و برچسبی بود که بنیصدر به منتقدانش می چسباند. برای مثال روزنامه انقلاب اسلامی در 2 آذر 59 ، ص 9 از قول بنی صدر می نویسد:«هر حرفی که می زنیم تو یک چماقی برداری و بکوبی بر سر طرف که خط تو فلان ! آخر در کجای مکتب ما چنین چیزهایی هست ؟ .... قرآن می گوید تا رسیدی با چماق توی کله طرف بزن و بگو مرحمت زیاد ؟! اینهاست که ما را ضعیف و زبون می کند و به تدریج فکر کردن ترس ایجاد می کند و این ترس بیشتر از ترس چماق های ساواک است و نتیجه این می شود که جوان های ما دنبال عمل و دانش و تفکر نمی روند .»
شعارهای حامیان بنی صدر هم در 14 اسفند خارج از این دایره نبود؛ روزنامه کیهان در گزارش خود از اتفاقات دانشگاه تهران درباره شعارها می نویسد: « چوب ، چماق ، شکنجه دیگر اثر ندارد ، زندانی سیاسی آزاد باید گردد ، مسلمان به پاخیز ، حزب شده رستاخیز ، صدا و سیمای ما از انحصار حزبی آزاد باید گردد و چند پلاکارد با عناوین درود بر مصدق و سلام بر آزادی . اخلال تو میتینگ ها کار حزبه ، حزبه ، چماق دار ، چماق دار مرگت فرا رسیده ، نصر من الله و فتح قریب مگر بر این حزبک مردم فریب ، بنی صدر ، بنی صدر افشا کن ، بهشتی را رسوا کن .»
همه این ها در حالی بود که تمام کسانی که بنی صدر از آنها به عنوان چماقدار یاد می کرد همه به خاطر انقلاب با روی خوش تا 14 اسفند 59 با او مدارا می کردند. برای نمونه آیت الله خامنه ای به عنوان شناخته شده های حزب جمهوری اسلامی انتصاب بنی صدر به فرماندهی کل قوا را تبریک گفت و شهید رجایی به عنوان نخست وزیر اینگونه از رفتارش با بنی صدر یاد می کند: «مردم بدانند که ما دست و پا نکردیم که سر رئیس جمهور را زیر آب بکنیم ، بلکه 9 ماه زحمت کشیدیم تا ایشان را یک رئیس جمهور محبوب قلمداد کنیم ، ولی ایشان چنین چیزی را نمی خواست ." روزنامه کیهان ، 6 تیر 60 ، ص 15
.jpg)
فشار ها به شهید بهشتی به حدی بود که در نامه ای که بعدا منتسب به ایشان خطاب به امام خمینی منتشر شد، نشان دهنده اوج بی رحمی بنی صدر با منتقدانش دارد.به خدا سوگند که تحمل این وضع برای این فرزندتان بسی دشوار است که چهره افسرده اینها را ببینم و ندای یاللمسلمین آنها را بشنوم و تنها پاسخ این باشد که صبر کنید ، من صبر می کنم .... در ماه های اخیر صدای پای آمریکای توطئه گر و همدستان و هم داستانان او گسترده تر از پیش شنیده می شود ." هفته نامه پرتو سخن ، 24 شهریور 78 ، ص 4»
شاید اوج سکوت و فشار بر منتقدانی که متهم به چماق داری بودند را آیت الله خامنه ای در نماز جمعه 14 آذر ماه 59 مشخص کردند و گفتند:« خدایا تو شاهدی که گفتنی بسیار است ، آن قدر حرف هست که ماهها برای گفتن وقت لازم است ، فقط به خاطر خدا و فرمان امام دهان را می بندیم ، به امام عرض کردم آقا وضع مثل دوران امیرالمؤمنین است با استخوانی در گلو صبر می کنیم و باز هم نمی گوییم و اگر امام اجازه داد خدا شاهد است که حرف زیاد است .»
14 اسفند و برخورد بنی صدر با مردم و دانشجویان اما حامیانی هم داشت. گروه هایی مانند جاما (گروه دکتر سامی)ـ نهضت آزادی ایران‌ـ سازمان مجاهدین خلق، حزب ملت ایران (گروه داریوش فروهر)ـ انجمن تعاونی هنر مردمی ایران (شاخة هنری مائوئیستها) جمعیت ملی استادان، جمعیت زنان ایرانی (شاخه زنان مائوئیستها)ـ انجمن مجلس ایران (شاخه معلمین مائوئیستها) و جبهه ملی ایران؛ حمایت خود را از بنی صدر و رفتارش در 14 اسفند اعلام کردند.
در حالی که امام از تاریخ شانزدهم اسفند 1359 به همه مسئولان دستور داده بود تا سکوت کنند تا هیئت تحقیق درباره غائله دانشگاه نتایج بررسی ها را اعلام کند، اما بنی صدر در 18 اسفند مجددا در سرمقاله در روزنامه انقلاب اسلامی حمله سختی به منتقدانش با عنوان مکتبی های چماق دار کرد.
.jpg)
سلسله رفتارهای بنی صدر به حدی رسید که در خرداد 60 مجلس رای به بی کفایتی بنی صدر داد. بی کفایتی که ناشی از برنگشتن به خط انقلاب و قبول دلسوزی و نقد های امام و منتقدین بود. بی کفایتی که از 14 اسفند 59 در شعارهای مردم موج می زد. آن روزها پینوشه در شیلی منتقدانش و بخصوص رئیس جمهور منتخب مردم آلنده را سرکوب می کرد و مردم برای نشان دادن مخالفتشان با بنی صدر شعار می دادند: «ابوالحسن پینوشه؛ ایران شیلی نمی شه». همان مردمی که 10 میلیون رای به بنی صدر دادند.
تصاویر کتک زدن مردم توسط میلیشیا و گارد ریاست جمهوری
