خبرنامه دانشجویان ایران: علی جعفری// مطمئنا زمانی که زنان کارگر نساجی در 8 مارس 1857 در نیویورک به خاطر نابرابری های اجتماعی که در حق آنها روا داشته می شد اقدام به اعتصاب کردند و دست به مبارزه بر ضد تبعیض موجود زدند، فکر نمی کردند سال های بعد واژه ای به نام فمنیسم وارد عرصه تفکر سیاسی اجتماعی جامعه جهانی شود و پرچم برابری حقوق زن و مرد را به عنوان پرچم مبارزه علیه نابرابری های موجود بلند کند.
و یا در 8 مارس 1908 که 129 زن کارگر معترض در امریکا به جهت اعتراضشان محبوس، سوزانده و کشته شدند، جامعه زنان فکر نمی کرد که سال ها بعد همان هایی که بی رحمانه ترین و ظالمانه ترین تبعیضات را در مورد زنان به انجام رساندند و حتی صدای اعتراضشان را با آتش خفه کردند، به عنوان مدعیان حقوق بشر به عدم رعایت حقوق بشر در اسلام و نظام جمهوری اسلامی ایران معترض شوند.
و اکنون 8 مارس به عنوان یک نماد فمنیستی در تقویم تاریخ و در راستای دفاع از حقوق ساختگی غرب برای زن به ثبت رسیده است و هر ساله نشست هایی برای بررسی وضعیت رعایت این حقوق ساختگی که عموما اندیشه های غرض ورزانه سیاسی نیز در ورای آن محبوس است، برگزار می شود.
حقیقت این است که زنان غربی حق دارند چنین روزی را گرامی بدارند! و نشست های سالیانه برگزار نمایند و به فکر راه چاره باشند؛ چون در تاریخ پر پیچ و خم غرب، هرگز مقام زن شناخته نشد و حقوق وی را رعایت نکرد و همچنان هم با اندیشه های جهل آمیز و شیطان گونه از این خلقت عظیم خداوند به عنوان برده جنسی و کالای تبلیغاتی استفاده می کند. اما نکته تاسف برانگیز اینجاست که مدعیان حقوق زن با درکی نادرست که ریشه در دین نداشته است و تحت نام انحرافی فمنیسم، در بیراهه ای آشکار نه تنها نتوانستند زن را از دامان نابرابری های اجتماعی خارج کنند و شأنیت و شخصیت واقعی را به او بازگردانند، بلکه با سوار شدن بر اندیشه های باطل کمونیسم، سوسیالیسم و لیبرالیسم، در گرداب این تفکرات الحادی غرق شدند و زن را از سختی کار و کمی دستمزد به فضاحت اخلاقی و رسوایی های جنسی کشاندند.
این روزها جولان فمنیسم لیبرال وپ آزادی بی قید و شرط زن در برابر نگاه مرد در حال تبدیل شدن به یکی از صفحات تاریک حقوق بشری در تاریخ است و جالب اینکه متهمان تضییع حقوق اولیه زن با پروپاگاند رسانه ای خود به احکام اسلام حمله می کنند تا مبادا حرف نجات بخشی که توان برپایی انقلاب فرهنگی در غرب را دارد به گوش جهانیان برسد و یا اگر رسید در همان آغاز در محکمه های کذایی آنها محکوم شود.
آن چیزی که این روزها در محافل فمنیستی محکوم می شود، نه برده داری جنسیتی از زن، بلکه حجاب اسلامی است؛ نه استفاده ابزاری از زن، بلکه رعایت عفت و حیای زنانه در جامعه است؛ نه شیوع جنون وار همجنسبازی، بلکه تحکیم بنیان خانواده است؛ نه آمار وحشتناک تجاوز به عنف در جوامع غربی، بلکه قصاص و دیه به عنوان احکان قرآنی و انسانی است و نه نا امنی اجتماعی، بلکه محاکمه زنان فاسد است.
برای جماعت فمنیست این مهم نیست که زنان فلسطینی، سوری و عراقی، قربانی وحشیانه ترین ترورهای دسته جمعی تاریخ هستند و چه بر سرآنها می آید کما اینکه صدای اعتراضی از سوی آنها در طول چندین سال جنایت رژیم صهیونیستی و گروه های تروریستی بلند نشده است. برای آنها مهم نیست که با صدور حکم جهاد نکاح، جنایتی در حال رقم خوردن است که تا قرن ها شرم این روزها بر چهره تاریخ باقی خواهد ماند.
وقتی آبشخور فکری نظریه پردازان، جنایت کاران و داوران بین المللی از یکجا باشد، باید انتظار این حماقت ها و جهالت ها و جنایت ها را هم داشت. ضد دین بودن و مطابقت با هوای نفس ریشه اصلی تقابل به وجود آمده با تفکرات اسلامی در تمامی مسائل گفتمانی و بویژه مسئله مهم زن می باشد. به وضوح نمایان است که پیروان تفکرات فمنیستی در جوامع اسلامی نیز کسانی هستند که به دنبال پیاده سازی کرامت واقعی زن نیستند، بلکه جاری و ساری ساختن خواهش های نفسانی را دنبال می کنند و راهی جز تکرار مدعیان دروغین غربی ندارند.
در این زمینه مقام معظم رهبری نه در مقام پاسخ بلکه در مقام یک مدعی ظاهر شده اند و سخن گفته اند: «در مسألهى زن از دنیا طلبکاریم؛ ما مدعى دنیائیم. حالا مؤسسات وابسته به سازمان ملل یا غیر آنها یا فلان مجموعهى روزنامهنگار بیایند به اسم حقوق بشر، موضوع حجاب و بعضى از این قبیل چیزها را زیر سؤال بکشند و اظهار طلبکارى کنند، این واقعیت قضیه را عوض نمیکند. ما از دنیا طلبکاریم. دنیا که عرض میکنم، یعنى دنیاى غرب. ما هستیم که به دنیا خطاب میکنیم و میگوئیم: شما به بشریت عموماً و به زن خصوصاً خیانت کردهاید؛ با کشاندن زن و مرد به وادى ابتلائات جنسى و برافروختن و دامن زدن به آتش زیادهروىهاى جنسىِ بىقانون و بىنظم در جامعه، با آوردن زن به شکل متبرج به وسط میدان. معلوم است که زن، آن بخش زیباى آفرینش بشر است. این بخش زیبا به طور طبیعى با اندکى در پرده بودن همراه است؛ این خاصیت این بخش زیبا و لطیف وجود انسانى است.»
عمق نگاه شرم آور غرب در مورد زن و اقداماتی که خواسته یا ناخواسته علیه او در جوامع غربی در حال رقم خوردن است، وقتی بیشتر خود را نشان می دهد و در برابر اسلام ذلیل می شود که تعاریف اسلامی را از زن مرور کنیم و با رأی قرآن و دیدگاه عالمان و دانشمندان اسلام بیشتر آشنا شویم.
اول اینکه قرآن با تاکید بر عدم تفکیک جنسیتی، عمل صالح همراه با ایمان را معیار برتری قرار می دهد و در آیه 97 سوره نحل می فرماید: «من عمل صالحا من ذکر او انثی و هو مومن فلنحیینّه حیوة طیبه و لنجزینهم اجرهم باحسن ما کانوا یعملون» هر کس عمل صالح انجام دهد، در حالی که مومن باشد، خواه مرد باشد یا زن، به او حیات پاکیزه ببخشیم و پاداش آنها را به بهترین اعمالی که انجام دادند خواهیم داد.
و یا در خصوص تبرّج های زنانه ای که در میان زنان غربی و غرب زده رواج یافته است، اینگونه آراستن زنانه را به دوران جاهلیت نسبت می دهد و به همسران پیامبر سفارش می کند که مانند زمان جاهلیت تبرج نداشته باشند. «و قرن فی بیوتکنّ و لا تبرّجن الجاهلیة الاولی» آیه 33 سوره احزاب
گویا قرآن پیشبینی نموده است که عده ای در روزگار امروز با ادعاهای پر طمطراق، روشنفکری را بهانه ای برای خودنمایی های خود ساخته اند که با نفی آن، جاهلیت پیشین را به آنها نشان می دهد.
همچنین در پاسخ به کسانی که این روزها زن را در امور زندگی دوشادوش مرد و حتی قهرمان کارهای طاقت فرسا معرفی می کنند تا بدین جهت نقش او را در اجتماع فراتر از توان او نشان دهند باید به نامه 31 نهج البلاغه که خطاب امام علی(ع) به امام حسن مجتبی(ع) است، اشاره کرد که ایشان فرمودند: « فإنّ المرأة ریحانه و لیست بقهرمانه». زن ریحانه است و نه قهرمان.
و امام خمینی(ره) هم چه زیبا فرمودند که از دامان زن است که مرد به معراج می رود.
علامه جوادی آملی در صفحه 351 از کتاب «زن در آئینه جلال و جمال» می گوید: «زن از نظر قرآن امانتدار حق خداست، یعنی این مقام حرمت و حیثیت را خدای سبحان که حق خود اوست، به زن داده و خواسته است او این حق را به امانت حفظ کند.»
قضاوت منصفانه می تواند پاسخگوی خیانت های فمنیست ها در حق زنان باشد.
