به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، مسعود فروغی در ادامه یادداشت خود نوشته است: حالا که دولت علاقه‌ای به شنیدن صدای منتقدان سیاست های هسته‌ای اش ندارد٬ تعطیلی دانشگاه‌ها به خاطر امتحانات پایان ترم و رسیدن به تعطیلات تابستانی نعمتی بزرگ محسوب می‌شود٬ اما روزهای حساس تا رسیدن به 10 تیر به سرعت درحال گذر است.
خبرها حاکی از این است که امریکایی ها دست پیش را گرفته‌اند و آن طور که «ایران هسته‌ای» گزارش داده است در 4 محور «دبه» درآورده اند تا معلوم شود جناب صالحی زیاد هم شوخی نکرده بود.
امریکا در مذاکرات اخیر در 4 موضوع دیدگاه خود را تغییر داده است:
1- تعداد ماشین ها در فردو
2- زمان بندی تحقیق و توسعه
3- زمان بندی تعلیق تحریم ها
4- مکان ها و افرادی که باید آژانس به آنها درسترسی پیدا کند.
نشست جدی دولت با منتقدین که قرار بود «به زودی» برگزار شود هم همچنان معلق است٬ بجایش جناب نقیب زاده از اساتید محترم دانشگاه و طرفدار سیاست های دولت می‌نویسد: «مذاکره نیز ماهیتاً متضمن مصالحه مرضی الطرفین مبتنی بر برد هر دو طرف است. اما بازی برد – برد به معنای برد مساوی دو طرف نیست؛ بلکه بدان معناست که حاصل جمع جبری آن مثبت است و برد یکی مساوی باخت دیگری نیست.»
این جملات بالا دقیقا نشان می‌دهد معنای برد-برد مطرح شده توسط دولت از سوی عقلای قوم که در سال های اخیر مکرر تکرار شده است چیزی بیشتر از آنچه در لوزان دیدیم نیست.
لوزان بسته ای از کمبودهای شدید سبد ایران و سبد پر غرب است که حالا برای عقب راندن تیم ایرانی «چیزهای زیادی» هم به آن اضافه شده است٬ به هر حال رگ حیات جایگاه اجتماعی دولت در قلب مذاکرات را باید آرام آرام به قلب داخلی پیوند زد.
آقای جهانگیری هم اخیرا تاکید کرده است دولت برای هر حالتی آماده است یعنی در صورت اینکه آقای ظریف به آرزوی دیرینه اش برای رسیدن به توافق نرسد دولت می داند چگونه کشور را اداره کند٬ کارشناسان اما چیز دیگری می‌گویند... .
صداهای متفاوت با دولت در مسئله هسته ای با تیرهای اتاق جنگ روانی دولت درگیر هستند٬ اصولگرایان هر کدام به صورتی٬ بخشی متهم به فساد شدند٬ بخشی متهم به تندروی٬ بخشی هم جیرخواران نهادهای خاص٬ جنبش دانشجویی هم در حربه «بورسیه» گیرافتاده است و ثواب دکترا گرفتن کباب شده است!
دولت بدون پاسخگویی درباره گذشتن ده‌ها فرصت 100 روزه برای احیای اقتصاد کشور بر موج «احمدی نژادی هراسی» سوار است و حداقل انتخابات 7 اسفند امسال خیال پایین آمدن ندارد.
امریکایی ها کل دنیای اسلام را درگیر جنگ کرده اند حتی سعودی های تنبل از کاخ های طلا بیرون آمده اند و «تفنگ بازی» می‌کنند... بیابان های یمن تبدیل به خرج کردن بمب های نفتی سعودی شده است تا گردش مالی کارخانه های اسلحه سازی امریکایی تامین شود.
میلیون ها جوان تحصیل کرده و و یا دانشگاه نرفته اما کاربلد ایرانی آماده کار هستند٬ به مددکم شدن استخدام های دولتی و ضرروت تامین معیشت دفاتر و بنگاه های کوچک اقتصادی در شهر های ایران از همین جوان ها پر هستند٬ کاش سیاست های کلان و خرد کشور خیلی سریع به دادشان برسد.
برخی همین جوانهای کشور در «جاده دمشق و سامرا و کربلاو...» جهاد می کنند به رهبری «قاسم سلیمانی» و برخی دیگر باید در کارخانه ها جهاد کنند٬ اما مسئولان به فکر کت و شلوار روز توافق هستند.
به نظر می رسد اگر در مصرف محصولات ایرانی و تولید آن ها از همین امروز شروع کنیم زمانی که آقای روحانی شکست دوره اعتماد به امریکا را اعلام کند میتوانیم برایش یک «خبر خوب» داشته باشیم.
انتخابات اسفند از سوی اصلاح طلبان حتما صحنه خرید و فروش حیثیت کشور در زمین هسته ای می شود اما مردم به زودی سراغ بازار دیگری می روند.
