به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، تجمع بزرگ «اجازه نمی‌دهیم» عصر روز گذشته در حمایت از سخنان اخیر رهبر انقلاب در دانشگاه امام حسین(ع) مبنی بر اینکه اجازه نخواهیم داد که با دانشمندان هسته‌ای ما مذاکره کنند و در واکنش به زیاده خواهی آمریکا در حالی در شهر مشهد مقدس برگزار شد که بیش از 30000 نفر از مردم در این تجمع شرکت کردند و ضمن حمایت از تیم مذاکره کننده هسته‌ای هشدار دادند که تیم هسته‌ای باید خطوط قرمز نظام را که رهبر انقلاب آن را به وضوح ترسیم نموده‌اند را رعایت کنند.
با وجود اینکه در تجمع دیروز مشهد شعارهایی سرداده شد که شاید خیلی به مذاق تیم هسته‌ای خوش نیاید اما مطمئنا می تواند پشتوانه خوب و محکمی برای مذاکره کنندگان باشد در ادامه سلسه مذاکرات برای رسیدن به توافق باشد چرا که تجمع دیروز این پیام را به جهانیان صادر کرد که دانشمندان هسته‌ای ایران از پشتوانه محکم رهبری و ملت برخوردارند و مذاکره با دانشمندان هسته‌ای و دسترسی به آنها یکی از مهمترین خطوط قرمز ما در مذاکرات می‌باشد. بارها ثابت شده است که آمریکا آنقدر از ملت ایران هراس دارد که قطعا به مرور از این خواسته اش (مذاکره با دانشمندان هسته‌ای) عقب نشینی خواهد کرد و سعی می کند به گونه ای دیگر از ایران امتیاز بگیرد و این یک فرصت برای تیم مذاکره کننده است که می تواند از چنین اهرمی استفاده کند. از طرفی دیگر جمعیت پرشکوه حاضر در تجمع این را ثابت کرد که اکثریت مردم علی رغم وجود تحریم‌های ناعادلانه و یا به قول برخی فلج‌کننده هرگز حاضر به تمکین در مقابل شیطان بزرگ آمریکا و به عبارتی «توافق به هر قیمتی» نیستند.
حال سوال اصلی اینجاست که تجمع پرشکوه دیروز مشهد قدرت چانه‌زنی تیم مذاکره کننده را در مذاکرات بالاتر می‌برد یا شادی شبانه خیابانی که برای قرائت صرف یک بیانیه برگزار می شود؟ چرا مقامات دولتی و سایت‌ها و روزنامه‌های زنجیره‌ای اقبال بیشتری نسبت به چنین جشن‌های خیابانی دارند و در عوض تجمعاتی که گاها شعارهایی علیه مذاکرات داده می شود را (در بهترین حالت) بایکوت خبری می کنند. حال بماند که در برخی موارد حتی از تعابیری مانند «تازه به دوران رسیده» و «بی سواد» و ... هم علیه منتقدین استفاده می شود.
غیر از این است که پس از قرائت بیانیه لوزان و دعوت برخی از گروه های افراطی از مردم برای شادی های خیابانی، آمریکا پی برد که تحریم‌ها اثر خودش را گذاشته و او را برای وضع تحریم های مصر کرد؟ مگر می شود از یک طرف مدعی شویم که ما آمریکا را پای میز مذاکره کشاندیم و یا اینکه آمریکا به مذاکرات نیاز بیشتری نسبت به ما دارد و از طرفی برای یک بیانیه ساده که حتی به گفته مسئولین الزام آور هم نیست گروه‌هایی منسوب به دولت از مردم بخواهند به خیابان‌ها بیایند. گذشته از این، حمایت دولتی ها از چنین تجمعاتی فشار را بر تیم هسته‌ای افزایش می‌دهد و به تبع آن انتظارات کاذب و اغلب غیرکارشناسی را بالا می‌برد. از منظری دیگر نحوه مجوز دادن نهادهای مسئول به تجمعات، علی الخصوص تجمعات دانشجویی که پیش بینی می شود در آن شعارهایی علیه روندهای غلط مذاکره کنندگان داده شود باعث شده است که دانشجویان نتوانند به طور شایسته و بایسته نقش بیدار‌گری خود را ایفا کنند.
به هر حال تیم هسته ای باید قدر این چنین ملتی را که علی رغم وجود چنین تحریم های ظالمانه ای همچنان بر استقلال خود تاکید دارد را بداند چرا که این مساله باعث می‌شود که اولا فشاری که بر روی دولت برای انجام توافق وجود دارد(البته تاحدود زیادی خود دولت باعث ایجاد چنین فشاری شده اند) کاسته شود و دوما اینکه آمریکا از تنها ابزار خود که تحریم است ناامید شود و ناخودآگاه درصدد آن برآید که تحریم‌ها را حذف کند. در نهایت اگر ظریف بتواند از خون تازه‌ای که ملت به آنها تزریق کرده است استفاده کند می تواند در دیدار 2 جانبه ای که هفته آینده با جان کری دارد از موضع بالاتر و با قدرت چانه زنی بیشتری صحبت کند و بدا به روزی که تیم هسته‌ای این تجمع و امثال آن را تهدیدی برای خود بداند.
