سپس به دفاع از وزیر خارجه پرداخت و او را سردار دیپلماسی کشور خطاب کرد و بیان نمود چه کسی منشا بی ادبی به سردار دیپلماسی کشور است؟
در واقع باید گفت که لحن دولت مردان یازدهم نسبت به مخاطب داخلی و خارجی بسیار متفاوت است! لحن رییس جمهور در قبال طرفداران خودش مودبانه و با حفظ کرامت انسانی است، که البته انتظار هم کمتر از این نیست. ولی وقتی مخاطب ایشان منتقدین عملکرد دولت اش می شوند لحن و صدا و عبارات و کلمات عوض می شوند؛ و باید منتظر هر تهمت و برچسبی از سوی ایشان برای منتقدین بود. اگرچه شاید مخاطب مستقیم ایشان خواص منتقدین است اما در باطن همان نیمی از مردمی هستند که در انتخابات به ایشان رای ندادند و در طول دو سال گذشته چوب تهمت و تحقیر از سوی رسانه های حامی دولت همیشه بر روی سرشان بوده است که چون گزینه ی شما رای نیاورده است پس هر گونه برچسبی سزاوار اوست.
جای تاسف آنجاست که این لحن تند علیه منتقدین داخلی وقتی مخاطبش می شود دشمن خارجی به یکباره نرم و لطیف می شود. کمتر دیده شده است که رییس جمهور و سردار دیپلماسی ایش نسبت به آمریکایی ها کمی تند صحبت کنند و یا اینکه حداقل همان قدر که رییس جمهور و وزیرخارجه ی آنها تند صحبت می کنند ایشان نیز به همان اندازه و نه بیشتر تند صحبت کنند؟
آقای رییس جمهور نباید فراموش نکند که رییس جمهور 100 درصد مردمی است که در انتخابات شرکت کرده اند و فراتر رییس جمهور تمام مردم ایران است و نه فقط کسانی که رای داده اند! به نظر می رسد این شعر حافظ را ایشان این چنین فهمیده اند که با دوستان مروت، با دشمنان مدارا و با منتقدین جنگ و ستیز. در واقع سوال اساسی این است که چرا در ادبیات دولت تدبیر و امید دشمنان محترم تر از خودی های منتقد هستند؟
جوانی که پلاکارد "اجازه نمی دهیم پذیرش ذلت را" به دست گرفته است به جای آنکه در منطق دولت تدبیر و امید شایسته ی تقدیر باشد، مجازات تخریب برایش صادر می شود و دشمنی که جز به زبان تهدید و تحقیر به ملت ایران سخن نگفته است زبان نرم و لبخند دیپلماتیک به اوو هدیه می دهند!
دلواپس بودن جرم انگاشته می شود در حالی که جوان دلواپس کشور را باید ارج نهاد که نسبت به آینده ی کشورش بی تفاوت نیست! چطور می شود که جوان دلواپس بی سواد و جهنمی می شود ولی فرد بی تفاوت ارج و قرب پیدا می کند.
در منطق تدبیر و امید بی تفاوتی و حتی دشمنی با کشور برتر از دلواپس بودن برای آینده ی کشور است و البته فراموش کرده اند که در وقت خطر برای کشور همان دلواپسانی که تا دیروز توسط ماشین رسانه ای حامی دولت هزار و یک برچسب خورده است سینه سپر خواهد کرد و ایستاد.
رییس جمهور به حق نسبت به وزیر خارجه اش و یا همان طور که خود گفته اند سردار دیپلماسی اش حساس هستند که کسی نباید به ایشان اهانت و بی ادبی کند ولی چه کسی و چرا مجوز حمله و اهانت به جوانان دلواپس آینده ی کشور را صادر کرده است و چرا رییس جمهور به جای آنکه حامی تمامی مردم باشد خود نیز زبان در همان مسیر باز می کند؟
رییس جمهور که ظریف را سردار دیپلماسی خطاب کرده اند یعنی قبول کرده اند جنگ دیپلماسی را؛ لذاست که باید قبول کند در جنگ همیشه پیروزی نیست و شکست روی دیگر این سکه است! در جنگ به دشمن اعتماد نمی کنند و عقبه ی خودی را بمباران نمی کنند.
پای میز مذاکره برای آقای ظریف بهترین برگه ای که با آن می تواند جلوی زیاده خواهی های دشمن بایستد انتظارات و حضور مردم است. متاسفانه باید گفت دولت و تیم مذاکره کننده به جای آنکه از حضور دلواپسان در میدان سپاس گذار باشند که دست آنها را در مذاکرات پر می کنند کاملا عکس عمل می کنند و به جای تقدیر، تخریب می کنند.
تیم مذاکره کننده نباید فراموش کند که این حس مسوولیت در میان جوانان دلواپس حتی از انرژی اتمی نیز مهم تر است چرا که این صنعت را همان حس مسوولیت رقم زده است و بهتر است با تغییر عینک خوشبینی به غرب و بدبینی به داخل ، به جای تخریب و سرکوب، آنها را عزیز و گرامی بدارند.
