به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ فتح‌الفتوح لوزان(!) اما یک آغاز بود. آغاز یک روند در سیاست داخلی کشور که محل اصلی مباحثات میان منتقدان و مخالفان لوزان را به متن حواله می‌داد؛ «متن بیانیه مشترک لوزان». ظریف همان اول با مطلبی که در توئیترش نوشت، فاتحه فکت‌شیت آمریکایی را خواند تا نکند در ایران کسی به آن استناد نکند. ظریف نوشت: فکت‌شیت آمریکایی‌ها مثل دفعه قبل بویی از واقعیت ندارد.
اما برای منتقدان، خود بیانیه جامع مشترک، استناد مناسبی برای ضعف‌های گسترده بیانیه لوزان بود، اگرچه روس‌ها هم فکت‌شیت آمریکایی را تایید کردند. قرار شد فکت‌شیت ایرانی صادر شود اما ظریف و روحانی و صالحی و عراقچی و بعیدی‌نژاد هرکدام حرفی زدند که حرف دیگری را تایید نمی‌کرد. دست موافقان لوزان خالی بود. خیلی از آنها می‌گفتند: «اشکالات را قبول داریم اما آنچه در لوزان قرائت شد، یک بیانیه مطبوعاتی است و وجاهت حقوقی ندارد». این حرف را تیم مذاکره کننده نیز با این عنوان که «بیانیه لوزان الزام آور نیست» مطرح می کردند. ظریف مدتی بعد رد کرد و گفت: هرگونه تغییر در مفاهیم بیانیه لوزان مذاکرات را با شکست مواجه می‌کند. تازه طرفداران داخلی مذاکرات دوزاری‌شان افتاد که بیانیه لوزان صرفا یک بیانیه مطبوعاتی نبوده است و یک متن حقوث تمام عیار است.
حالا و در دور تازه مذاکرات، علی اکبر صالحی عنوان کرده است که آمریکا حتی به «لوزان» هم پایبند نیست. صالحی گفته است: اگر طرف مقابل به تفاهم لوزان پایبند باشد و زیاده‌خواهی نکند، توافق در دسترس است.
بیانیه لوزان که ضعف های حقوقی و جدی آن حتی توسط تیم مذاکره به رسمیت شناخته شده است، قرار بود با تغییراتی به نفع ایران در متن نهایی پیش برود، اما گویا شرایط طوری پیش می رود که آمریکا مواردی فراتر از آنچه در لوزان مطرح کرده بود را طلب کرده است. پیشروی آمریکا از لوزان پیام خوبی برای روزهای آخر مذاکرات نیست. این یعنی نه تنها ضعف های بیانیه لوزان مرتفع نشده است بلکه حتی زیاده خواهی هایی فراتز از لوزان از سوی آمریکا مطرح شده است. اما چرا آمریکا درخواست های بیشتری دارد؟
آیاتیم مذاکره کننده به خواست های فراتر از لوزان تن خواهد داد؟!
این درحالی است که حتی متن بیانیه لوزان مورد تایید نیست. پیروز مجتهدزاده، مدیرعامل بنیاد پژوهشی "یوروسویک" لندن گفته است: "بیانیه لوزان" سر تا پا علیه ایران است، روند و محتوای مذاکرات پیش‌رو صد در صد به ضرر ماست اما در نگاه کلان، توافقی که مشکل ما را با غرب حل کند به نفع کشور است.
