به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «امنیت» مسئله ای است که تا زمانی که تبدیل به دغدغه برای فرد و جامعه نشود، اهمیت و قدر آن شناخته نمی شود.
مذاکرات ایران با 1+5 بنابر موعد رسمی ضرب الاجل ساعات پایانی را تا توافق احتمالی می گذراند. موضوع pmdو بازرسی ها و نظارت های فراپروتکلی قطعا یکی از بندهای چالش میان ایران و آمریکا است. از طرفی موضوع بازرسی و دسترسی از تاسیسات غیرهسته ای و بازجویی از دانشمندان ایرانی از خطوط قرمز تعریف شده نظام به شمار می رود از طرفی، آمریکایی ها اعلام کرده اند که از موضوع بازرسی ها کوتاه نخواهند آمد.
چندی پیش موضوع دسترسی ها تلویحا توسط عراقچی تایید شد. کارشناسان هسته ای اذعان می کنند، موضوع بازرسی ها به شکلی که مطرح شده است می تواند مشکلات امنیتی و نظامی شدیدی برای ایران به وجود بیاورد.
فواد ایزدی کارشناس روابط بین الملل در این باره می گوید: حکومت صدام به خاطر اینکه از ابتدا وابسته و سرسپرده بود و مدت‌ها نوکری می‌کرد، زمانی که میانه‌اش با آمریکا شکراب شد، فکر می‌کرد با قبول کردن همین موارد دوباره تبدیل به پسر خوب می‌شود. خیلی از این محدویت ها و بازرسی ها را پذیرفت. آن ها همه این بازرسی‌ها را کردند و وقتی دیدند وضعیت نظامی این کشور چگونه است به آنها حمله کردند. از این جهت این نوع برخورد با طرف مقابل که هرچه خواست بدهیم و برای مردم هم توجیه کنیم که مشکل خاصی ندارد، احتمال حمله نظامی را بیشتر می‌کند.
موضوع بازجویی از دانشمندان هسته ای نیز که صریحا توسط رهبری نظام رد شد، یکی دیگر از مسائلی است که می تواند دغدغه های جدی برای امنیت کشور باشد. ترور دانشمندان هسته ای که بعد ها مشخص شد کار اطلاعات بازرسان آژانس است، شاهدی بر این مدعاست.
فواد ایزدی در این باره نیز مثالهایی از عراق می آورد؛ در سال 2003 که حمله به عراق اتفاق افتاد، اگر اخبار آن زمان را مطالعه کنیم می‌بینیم که هر روز خبر ترور دانشمندان و استادان را می‌شنیدیم. همه افرادی را که شناسایی کردند، توسط نهادهای اطلاعاتی اسرائیلی و آمریکایی ترور شدند. از این جهت پذیرفتن توافقی که این شرایط را برای کشور ایجاد بکند قطعاً به نفع کشور نیست. اگر ما الان در چاله تحریم هستیم، نباید خودمان را در چاه بیاندازیم.
اما چرا این نگرانی وجود دارد. برخی اظهار نظرها حاکی از این است که مسئولان اجرایی کشور نسبت به موضوع بازرسی های فراپروتکلی به سادگی می نگرند. مهدی محمدی کارشناس مسائل هسته ای در این باره معتقد است: طرح این موضوع که کشورهای دیگری هم در جهان در حال اجرای پروتکل هستند، برای توجیه اجرای پروتکل در ایران بسیار مضحک است. اگر کسی به کتاب روحانی تحت عنوان «امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای» مراجعه کند، می‌بیند که کشوری مثل ایران تا چه حد دلایلی موجه برای نگرانی از اجرای پروتکل می‌تواند داشته باشد، چه برسد به اینکه رژیم دسترسی و بازرسی که در تفاهم لوزان وجود دارد که فراتر از پروتکل الحاقی است و یکی از مهمترین کارهایی که مذاکره‌کنندگان باید انجام دهند این است که قید هرگونه فراتر از پروتکل الحاقی را از متن توافق نهایی حذف کنند.
از طرفی براساس بیانیه لوزان قطب های قدرت جهان برای اولین بار در تاریخ می توانند با یکدیگر متحد شده و سایر کشورها را نیز با خود همراه کنند تا جنگی جهانی علیه جمهوری اسلامی راه بیاندازند!
با توجه به این بند بیانیه تمام قطعنامه های قبلی شورای امنیت که مرتبط با موضوع هسته ای هستند لغو خواهد شد اما اینکه کدام قطعنامه ها فقط مربوط به موضوع هسته ای هستند قابل تفسیر است. چرا که متن برخی قطعنامه های ظالمانه و غیر قانونی شورای امنیت فقط فعالیت های هسته ای ایران را در بر نمی گیرد بلکه موضوعات موشکی و نظامی را نیز شامل می شود.
اگر قطعنامه جدید شورای امنیت ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل منتشر شود تمام ماده های این فصل را در بر خواهد گرفت و بر طبق ماده 42 این فصل می توان علیه کشور هدف تجاوز نظامی انجام داد.
معمولاسیاست‌مدارانی که دولت‌هایشان، به نوعی در پی عملیات‌‌های نظامی‌اند و برنامه‌های موسوم به «دخالت‌های بشردوستانه» را پیش می‌برند، در ابتدا به «فصل هفتم منشور» استناد می‌کنند. برابر ماده ۴۱ منشور، شورای امنیت مشخص می‌کند که برای اجرای تصمیم‌هایش، به کارگیری چه تدابیر تنبیهی (اما کماکان غیر نظامی) علیه کشور خاطی لازم است.
در متن خود این ماده، به توقف کامل یا قسمتی از روابط اقتصادی، ارتباطی، مبادلاتی و یا قطع مناسبات سیاسی اشاره شده است. (چهار دور تحریم اقتصادی شورای امنیت علیه ایران بر سر برنامه هسته‌ای، نمونه‌ای از تدابیر تنبیهی است که بر پایه ماده‌ی ۴۱ منشور در فصل هفتم اتخاذ شده است.)
اما ماده ۴۲ منشور؛ در واقع همان ماده اصلی است که هر گاه که به «فصل هفتم منشور سازمان ملل» اشاره می‌شود، مشخصاْ منظور آن است.
در متن ماده ۴۲ آمده است: «در صورتی که شورای امنیت تشخیص دهد که اقدامات پیش‌‌بینی شده در ماده ۴۱ کافی نخواهد بود؛ یا ثابت شده باشد که کافی نیست؛ می‌تواند به وسیله نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی به اقدامی که برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین‌المللی ضروری است اقدام کند. این اقدام ممکن است مشتمل بر صف‌آرایی، محاصره و سایر عملیات نیروهای هوایی، دریایی یا زمینی اعضای ملل متحد باشد.»
بنابر آنچه که توضیح داده شد اگر قطعنامه جدید ذیل فصل هفتم صادر شود نه تنها تحریم ها لغو نخواهد شد بلکه طبق ماده 41 منشور تحریم ها می تواند ادامه پیدا کند و علاوه بر این باب تجاوز نظامی به ایران طبق یک قطعنامه الزام آور برای کل کشورهای جهان بنابر ماده 42 نیز گشوده خواهد شد.
