فراهم آمدن ترتیبات فراملی و چندجانبه به عنوان یک ابزار موثر در روابط کشورها، ساختار روابط هر کشوری را دچار تغییر می‌کند و در چارچوب همکاری‌های دو جانبه منطقه‌ای و بین‌المللی، شخصیت خاصی را فراهم می‌کند. مبتنی بر این اصل، توافق هسته‌ای که میان جمهوری اسلامی ایران و گروه موسوم به 1+5 در 23 تیرماه در وین اتریش به وجود آمد، بعد از مدت‌ها کشمکش میان ایران و غرب و همچنین فشارهای مضاعف و غیر متعارفی که غربی‌ها به واسطه فعالیت‌های صلح آمیز هسته‌ای به ایران وارد کرده بودند، در حال باز کردن فازی جدید و تغییر روند قبلی است. نوع فشارهای غربی‌ها در 13-12 سال اخیر در روابط ایران با همسایگان و منطقه و حتی درون قاره‌ای هم اثرات منفی گذاشته بود. اختلاف نظر بین کشورها حتی بین ملت‌ها و اقوام در همه طول تاریخ وجود داشته است، همچنان هم وجود دارد، در آینده هم خواهد بود و موضوعی نیست که به صفر برسد. بر این اساس معجزه‌ای رخ نداده و صرفا یک اتفاق است و مسائلی که ناخواسته، غیرقانونی و غیرمتعارف برای ایران به وجود آمده بود، به واسطه مذاکرات در ظاهر در حال مرتفع شدن است. اگر این اتفاق رخ دهد، دیدگاه‌ها و واکنش‌های متفاوتی را که در عرصه ملی و بین‌المللی پیرامون رابطه بین دولت جمهوری اسلامی ایران و منطقه ایجاد می‌کند، بحث برانگیز می‌شود. این موضوع می‌تواند سرآغازی باشد برای رفع کدورت‌های منطقه‌ای و همچنین بازگشت به سمت آرامش و ثبات در منطقه‌ای که متاسفانه به‌شدت گرفتار است و چند کشور موثر آن درگیر جنگ‌های داخلی، جنگ‌های تروریستی و نیابتی و غیره هستند. بر این اساس هرچه جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت تاثیرگذار و یک کشور مستقل از ثبات و امنیت ملی و فراملی برخوردار باشد، به همان میزان هم می‌تواند در مسائل منطقه‌ای هم تاثیرگذار باشد. اختلاف نظرهای کشورهای عربی منطقه با ایران چندان ارتباطی به پرونده هسته‌ای نداشت و برگرفته از نفوذ و قدرت نفوذپذیری ایران در کشورهای منطقه است. با وجود انقلاب‌ها و بیداری اسلامی رخ داده درکشورهای عربی، این کشورها بیشتر از آن زاویه نگران‌اند که موج دموکراسی خواهی درکشورهای‌شان براساس مدل جمهوری اسلامی در ایران دامن آنها را بگیرد. این مساله باعث شده است که درحال حاضر روابط ایران با کشورهای منطقه شرایط خوبی را تجربه نمی‌کند.
