عده‌ای معلوم‌الحال و با انگیزه سیاسی برای تصاحب کرسی ریاست دانشگاه شاهد خیز برداشته‌اند!

خبرنامه دانشجویان ایران: متن پیش رو را علیرضا مهدی زاده از دانشجویان دانشگاه شاهد در پاسخ به سایت خبری «الف» نگاشته که جهت انتشار در اختیار این پایگاه خبری قرار داده است که پس از گذشت چند روز و عدم انتشار این یادداشت، آن را به «خبرنامه دانشجویان ایران» ارسال نموده است.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ متن یادداشت به این شرح است:

گزارشی که در سایت خبری «الف» در رابطه با دانشگاه شاهد و مدیران آن منتشر شد، من را بر آن داشت که به عنوان یکی از دانشجویان این دانشگاه، سطوری را به نگارش درآورم.

البته در این رابطه ، آنقدر شهامت دارم که با نام و مشخصات کامل و شفاف ، نقطه نظراتم را طرح کنم، نه اینکه متن های تهیه شده در تاریکخانه های سیاسی را به عنوان خبر و تحلیل به مخاطبان عرضه کنم و شان و شخصیت و فهم مخاطب را نادیده بگیرم.

لازم به تکرار نیست که دانشگاه شاهد، دانشگاهی است که با هدف تربیت کارشناسان و متخصصان مومن و انقلابی و با اولویت فرزندان خانوداه شهداء و ایثارگران تاسیس شد و این میراث گران بهاء امروز در خدمت جامعه دانشگاهی کشور قرار گرفته و دستاوردهای مهمی نیز در عرصه های علمی و فرهنگی داشته است که در این یادداشت کوتاه ، مجال پرداختن به آن وجود ندارد.

اما آنچه اهمیت دارد، خیز برداشتن برخی با انگیزه های سیاسی، غیر علمی و غیر دانشگاهی جهت تخریب وجهه دانشگاه شاهد است که هر از گاهی در فضای رسانه ای طرح می گردد.

شوربختانه این تحرکات، نه دارای منطق و استدلال محکمی است و نه حرف و سخن جدیدی در آن طرح می گردد. همه حرف آقایان این است که چرا با وجود تغییر دولت، هنوز فردی که جانباز و ایثارگر و دارای جایگاه ویژه علمی است، رئیس دانشگاه آست؟

چرا فردی که به منویات و خرده فرمایشات برخی منفعت طلبان و تمامیت خواهان بی اعتنا است، رئیس دانشگاه است؟ چرا فردی که عضو هیچ حزب سیاسی و دسته و گروه چپی و راستی نیست رئیس دانشگاه است؟ حالا جرات ندارند حرف دلشان را بزنند، داستان سرایی دروغ می کنند.

مثلاً خودشان خانم آبیار را به دانشگاه دعوت می کنند، خودشان تعمداً به ایشان نمی گویند که طبق قانون دانشگاه، ورود خانم ها صرفاً با چادر میسر است و همه  دانشجویان و اساتید و میهمانان به این قانون پایبند هستند و خانم آبیار هم از همه جا بی خبر، به دانشگاه می آید و قاعدتاً از ایشان خواسته می شود که با چادر وارد شود. خانم آبیار به دلیل نداشستن چادر بر می گردند و حتی مصاحبه می کنند که اگر به من می گفتند که باید چادر داشته باشی، با خودم چادر به همراه می آوردم!

حالا آقایان برای آن مرثیه سرایی می کنند و اشتباه خود را به مدیریت دانشگاه فرافکنی می کنند. جالب اینجاست که همه این داستان سرایی ها، حاصل یک حلقه محدود چند نفره است که معلوم نیست تا کی می خواهند برای تخریب دیگران دروغ پردازی کنند.

ای کاش آقایان اینقدر شهامت و شجاعت داشتند که صادقانه و شفاف می آمدند می گفتند که ما مشی اصولی رئیس دانشگاه را قبول نداریم، ما به دنبال اداره حزبی و جناحی دانشگاه هستیم - آنهم فردی از حزب و قبیله خودمان- اگر غیر از این شود، مدیریت دانشگاه هر که می خواهد باشد، افراطی است! بداخلاق است! ناکارآمد است! به دانشجو و کارمند بی تفاوت است و .... در حالیکه در تاریخ دانشگاه شاهد، هیچ مدیری به اندازه دکتر تقفی از حمایت دانشجویی برخوردار نبوده است.

نکته آخر اینکه، عدالتخواهی و انصاف حکم می کند، به هر کسی با هر جایگاه و گرایشی ظلم شد، انسان زبان بگشاید و فارغ از هزینه و فایده های معمول، به ظالم انتقاد و از مظلوم حمایت کند؛ چه اینکه این اصلی دینی و فطری است!

توضیح: این یادداشت را هفته گذشته از طریق یکی از دوستان برای مسئولان سایت خبری «الف» ارسال کردم که متاسفانه منتشر نشد. لذا متن حاضر را جهت انتشار در اختیار «خبرنامه دانشجویان ایران» قرار دادم. اگرچه توقع داشتم سایت «الف» با رعایت اخلاق حرفه ای و اصل بی طرفی و امانتداری، خود اقدام به انتشار این مطلب می کرد.