به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام رئیس مذهب جعفرى (شیعه) در روز 17ربیع الاول سال 83 هجرى چشم به جهان گشود.
پدرش امام محمد باقر(ع) و مادرش "ام فروه" دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر مى‌باشد.
کنیه آن حضرت : "ابو عبدالله" و لقبش "صادق" است.
پس از درگذشت پدر بزرگوارش 34 سال نیز دوره امامت او بود که در این مدت "مکتب جعفرى" را پایه‌گذاری فرمود و موجب بازسازى و زنده نگهداشتن شریعت محمدى (ص) گردید.
زندگى پر بار امام جعفر صادق(ع) مصادف بود با خلافت پنج نفر از بنى امیه که هر یک به نحوى موجب تألم و تأثر و کدورت روح بلند امام معصوم (ع) را فراهم مى‌کرده‌اند، و دو نفر از خلفاى عباسى نیز در زمان امام(ع) مسند خلافت را تصاحب کردند و نشان دادند که در بیداد و ستم بر امویان پیشى گرفته‌اند، چنانکه امام صادق (ع) در 10 سال آخر عمر شریفش در ناامنى و ناراحتى بیشترى بسر مى‌برد.
حضرت صادق(ع) بر اثر توطئه‌هاى منصور عباسى در سال 148 هجرى مسموم و در قبرستان بقیع در مدینه مدفون شد. عمر شریفش در این هنگام 65 سال بود. از جهت اینکه عمر بیشترى نصیب ایشان شده است به "شیخ الائمه" موسوم است.
حضرت امام صادق(ع) هفت پسر و سه دختر داشت که پس از حضرت صادق (ع) مقام امامت بنا به امر خدا به امام موسى کاظ‌م (ع) منتقل گردید .
