به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محسن تاجیک* در نشریه دانشجویی «الف» دانشگاه سمنان نوشت: این یک مثال کوچک در جامعه کوچکی چون کلاسِ درس است. وقتی فلان کارگردان مشهور کشور در قبال انتقاداتی که به آثارش وارد می شود می گوید: »منتقدان من خر هستند« یعنی این که این فرد اگرچه در بالاترین سطح محبوبیت هم قرار داشته باشد؛ دچار رذیلت های اخلاقی است. یعنی این که اخلاق اجتماعی ندارد که چگونه با منتقدان خود رفتار کند. رفتار این کارگردان به همان نسبت زننده است که رییس جمهوری در یک دوره ای و در یک جلسه ای خطاب به اعتراض های منتقدانش بگوید: »آدم باشید، وگرنه می گویم که از سالن پرتتان کنند بیرون« و عمق این فاجعه را زمانی می فهمیم که بدانیم همین فرد منادی شعار »زنده باد مخالف من« بوده و حاضر بوده برای این که مخالفانش آزادانه حرف بزنند، سرِ خود را هم فدا کند. این سنخ از رفتار های زننده همه ناشی از نبود اخلاق اجتماعی در این افراد است.
مع الاسف روزگاری است که انتقاد به مردمان اعتدال به شیوه اعتدال پاسخ داده می شود. کافی است که فلان بازیگر بگوید: »ای کاش من جامعه شناسی می خواندم تا وقتی توافق هسته ای شد، این قدر ذوق زده نشوم«که خطاب می آید که دلقک ها، شومن ها، سلمانی ها و بقالی ها حق اظهار نظر ندارند.
از آنجایی که قرار است به هر قیمتی که شده توافق کنند، تاریخ را زیر و رو می کنند و صلح حدیبیه و صلح امام حسن (ع) را با امروز تطبیق می دهند و از کربلا درس مذاکره می گیرند و وقتی کسی در جوابشان می گوید که این تحلیل های تاریخی را از کجا آوردید؟ تاریخ این گونه که شما تفسیر می کنید نیست، بلافاصله گارد می گیرند که شما پیام انتخابات 24 خرداد را نفهمید.
وقتی چند دلسوز کشور در گوشه از مملکت از عملکردشان اظهار نگرانی می کنند در جواب می گویند به جهنم که نگرانید!
حتی کار به جایی رسید که رییس مجموعه گفت: »ما از رکود عبور کردیم« و چند وقت بعد که چهار عضو مجموعه نامه زدند که »نه آقا. نه تنها از رکود عبور نکردیم که اگر فکری به حال آن نکنیم به بحران تبدیل می شود«، دست به کار شدند و اعضای مجموعه را توبیخ و تنبیه کردن که اصلا چرا نامه زدید؟! بعد هم سخنگویشان وساطت کنان گفت: «ای کاش این چند نفر این مسائل را محرمانه به خودمان می گفتند و مردم را در جریان نمی گذاشتند«.
شعار های داغ انتخاباتی را که یادتان هست. »خداوندا! به تو پناه می برم از استبداد رای، عجله در تصمیم، تقدم نفع شخصی و گروهی به مصالح عمومی و بستن دهان رقیبان و منتقدان«. این شعار ها امروز آنقدر خنده دار شده که سازنده فیلم تبلیغاتی روحانی در انتخابات هم خطاب به منتقدان دولت می گوید: »با این که در مسائل مختلف اختلاف های زیادی با شما دارم ولی دست مریزاد که این همه توهین و افترا را تحمل کردید و بر سر حرف خود ایستادید.« این شعارها آنقدر نخ نما شده که حالا به زمان برگزاری نمایشگاه مطبوعات که شعار آن »نقد منصفانه، پاسخ های مسئولانه« است، رسیدیم، رسانههای منتقد، اعطای نمایشگاه را به لقائش بخشیدند و گفتند که نه آقا، برای خودتان، ما پاسخهای مسئولانه را شنیدیم. بی سواد، بی شناسنامه، عصر قجری، بی کار، به جهنمی، افراطی عقب مانده ها، تازه به دوران رسیده ها، بزدل سیاسی و .... همه پاسخ های مسئولانه بود.
و همه این ها برمی گردد به اخلاق اجتماعی. تحمل صدای مخالف را نداشتن بد است. اما بدتر از آن، سر دادن شعار آزادی بیان و در پس آن توهین به منتقدان است. این یعنی بی اخلاقی اندر بی اخلاقی.
*دبیر سیاسی سابق انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه سمنان