آنان باقی بر بغی باشند، من باقی بر برائت نباشم؟

خبرنامه دانشجویان ایران: دیشب رفتم محل که سری به رفقا بزنم. در روزگاری که رفیق های 10، 15 سال ندیده را به راحتی می شود در گروه های متعدد شبکه های اجتماعی پیدا کرد و ازشان احوالی پرسید، عجیب بود که از بعضی شان خبرنداشتم. پایم که به محل رسید. طبق معمول رفیقی را دیدم که بیشتر ازبقیه درمحل میچرخد و امار همه را دارد. اما بعد از سلام حرف زدن ها شروع شد. کم کم بیشتر شدیم. گعده ای درست شد و حرف زدنمان جدی ترشد.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمدرضا کردلو در یادداشتی نوشته است: حال هرکسی را می پرسیدم. به اسم حامد که رسیدم، آماری که دادند، شوکه ام کرد. حامد در سوریه شهید شده است. یاحسین. حامد! حامد که گروه خونی اش به این حرفها نمیخورد. یکی جواب داد: فعلا که گروه خونی ما به این حرفها نمی خورد. حسین بغض کرد. کم کم اسم ها بیشتر شد.

پوریا را می شناختی؟ داداش حسین که پیش دانشگاهی با ما بود. اوهم شهید شده. پرسیدم: او که ما پیش دانشگاهی بودیم، کلاس پنجم دبستان بود؟! مصطفی گفت: داداش! الان همه 75، 76 ای ها دارند شهید می شند. لااله الا الله. اسم هایشان بیشتر می شد. دست کم هفت، هشت نفری را که اسم بردند میشناختم. همه شهید شده بودند. در همه این 26 سال اینقدر شرمنده نشده بودم. سوالی اساسی وجودم را فرا گرفت. من کجا هستم؟ چه کار می کنم؟

با بهت به خانه برگشتم. شرایط خانوادگی و اجتماعی و اقتصادی و مسائل دیگر برای همه هست. برای آنهایی که این روزها در سوریه و عراق شهید می شدند هم بود. اما مانع حضورشان نشده بود. صبح پرس و جو کردم که کجا می شود برای دفاع از جمهوری اسلامی که امام گفت از نماز هم واجب تر است، ثبت نام کرد. آدرس ناحیه مقاومت بسیج را دادند. برای ثبت نام رفتم . کارت بسیج نداشتم. قبولم نکردند. یادم آمد همه حزب اللهی های سرزبان دار و حاضرجواب محل، آنها که شهید شده بودند، همه بسیجی بودند. بروز نمی دادند.

شعار نمی دادند. اما وقت کار برای چراغانی نیمه شعبان و ایستگاه صلواتی محرم و صفر و راهپیمایی 22 بهمن و انتخابات وغیره ذلک همینها بودند که بالای داربست و پشت صندوق، با ابهت و رشید می ایستادند. من اما...

این روزها اما، به قاعده چند تا ایستگاه مترو آنطرف تر هم ثبت نام کنندگان فراوانند. وزارت کشور در میدان جهاد هست، اما برای جهاد در سوریه و عراق و دفاع از جمهوری اسلامی جای دیگری ثبت نام می کنند. پایگاه بسیج. همان جایی که 88 خیلی از اینهایی برای نمایندگی مجلس ثبت نام کردند، آتش زدنش را همنواوبا بی بی سی جشن گرفتند.

پایگاه بسیج همان جایی که حاج حسین همدانی- که او هم در سوریه شهید شد- از همان جا یک دنیا نقشه برای تجزیه ایران را نقش برآب کرد. پایگاه بسیج. همان جایی که امروز وحشت فتنه گران دانشگاه آزادی شده است، تا آنجا که دفترش را پلمپ می کنند.

در وزارت کشور اما فارغ از آنان که درد مردم دارند، بعضی هایی ثبت نام کردند که شش سال پیش به یک انتخابات 40 میلیونی لگد زدند. فتنه گران توبه نکرده ی باقی بر بغی 88، باقی بر بغض امثال حاج حسین همدانی و  باقی بر ظلم 88 که کشور را تا لبه پرتگاه بی امنیتی و هرج و مرج برد،حالا در سایه امنیتی که رفقای شهید من در سوریه و عراق تامین می کنند نقشه می کشند برای ولایت فقیه.

فکر که می کنم می بینم آزادی آنقدرها هم که می گویند خوب نیست. آزاردهنده است که جماعتی برای رفع حصر قاتلان برادران بسیجی ام از آزادی استفاده می کنند. ثبت نام می کنند. کاندیدا می شوند. نقشه می کشند برای ولایت فقیه، نامردها. نلسون ماندلا هرچه می خواهد گفته باشد، اما من، فتنه 88 را نه میبخشم نه فراموش می کنم. آنان باقی بر بغی باشند، من باقی بر برائت نباشم؟

این مطلب را با اشک نوشتم. با اشک بخوانید.