یکی دیگر از وجوه مثبت فیلم، نماهای بصری خوب فیلم است که در جشنواره کم دیده ایم. ترکیب بندی های خوب تصویر که سبب می شود چیزی فراتر از شنیدن دیالوگ ها نصیب مخاطب شود.
خبرنامه دانشجویان ایران: کامیار محسنین// «دختر» رضا میرکریمی یک بازگشت خوب به دوران اوج رضا میرکریمی بود. آن چیزی که باعث می شد سینمای رضا میرکریمی وجه ممیزی برای خود پیدا کند، لانگ شات هایی بود که در این فیلم نیز شاهد بودیم. موضوع اساسی این است که در «خیلی دور خیلی نزدیک» به سراغ ارتباط پدر و پسر رفتیم. در این فیلم دوباره به سراغ پدر رفتیم اما این بار شخصیت پدر متفاوت تر شده است. رفتارهای دیگران را با پدر می بنیم و سرکوب های او را و اینکه می خواهد همه از او تبعیت کنند، در این میان یک نفر می خواهد این استبداد را کنار بزند. در این موقعیت پدر در یک موقعیت جدید قرار می گیرد و مجبور به دیالوگ می شود. یک موقعیت دراماتیک خلق می شود.
فکر می کنم یکی از تمهیدات خوبی که اتخاد شده گره خوردن سرنوشت دختر و عمه در فیلم است. بنابراین یک موقعیت موازی ایجاد می شود که ما می توانیم شخصیت پدر را راحت تر حلاجی کنیم. اما ای کاش در انتهای فیلم همه چیز به دیالوگ های پدر وابسته می شد.
یکی دیگر از وجوه مثبت فیلم، نماهای بصری خوب فیلم است که در جشنواره کم دیده ایم. ترکیب بندی های خوب تصویر که سبب می شود چیزی فراتر از شنیدن دیالوگ ها نصیب مخاطب شود.