اکران نوروزی فیلم های سال 95 که عبارت بود از فیلم های ابد و یک روز، بادیگارد، پنجاه کیلو آلبالو، خشم و هیاهو، کفش هایم کو؟ و من سالوادور نیستم که اتفاقا این فیلم‌ها مورد اقبال مخاطبان سینما قرار گرفت و فروش کم نظیری داشت به طوری که در ایام نوروز سینماها تا 5 بامداد سانس اکران داشتند.
خبرنامه دانشجویان ایران: اکران نوروزی فیلم های سال 95 که عبارت بود از فیلم های ابد و یک روز، بادیگارد، پنجاه کیلو آلبالو، خشم و هیاهو، کفش هایم کو؟ و من سالوادور نیستم که اتفاقا این فیلم‌ها مورد اقبال مخاطبان سینما قرار گرفت و فروش کم نظیری داشت به طوری که در ایام نوروز سینماها تا 5 بامداد سانس اکران داشتند.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در این گزارش به بررسی فیلم ها از نظر محتوا و کلیت فیلم،نگاهی گذرا داریم که بیشتر معطوف به مضامین می باشد.
ابد و یک روز
فیلمی که اتفاقا در جشنواره فیلم فجر بیش از حد تحویل گرفته شد آن هم از یک کارگردان کار اولی!، سعید روستایی.
در اینکه فیلم خوش ساخت و روان است حرفی نیست اما آنچه که مخاطب را به قهقرا می برد فضای نئورئالیستی فیلم است.
فیلمی که قهرمان ندارد، آدم ها خاکستری اند و به گونه ای ناقص تصویر می شوند، هویت قهرمان و ضدقهرمان مرزی ندارد،معتاد موادفروش منجی است و سرپرست خانواده به خاطر منافع خویش حاضر است از همه ی ارزش ها عدول کند.
شخصیت های فیلم، همه محکومند به حبس ابد،هر کاری هم که بکنند از این سرنوشت خلاصی ندارند و کمترین امید در این فیلم ها به عنوان نقطه ی عطف شناخته می شوند در صورتی که بر بساطی بنا شده که بساطی بر آن نیست.
که اتفاقا در این چند ساله که اتفاقا یکی از همین فیلم ها اسکار گرفته،همه بر همین مبنا می سازند.
بادیگارد
اعتقاد و دیگر هیچ،محافظی که در کار خود خبره است و این مهم از اول تا انتهای فیلم به مخاطب القاء می شود اما او فرقی دارد مزدور نیست بلکه برای اعتقادش کار می کند،بدنش محافظ هر تن و بدنی نیست بلکه برای حفاظت از شخصیت نظام آمده است و به سیاسیون دغل کار بدبین است.
به جرات میتوان گفت خوش ساخت ترین فیلم جشنواره فیلم فجر و سینما به معنای واقعی کلمه.از سکانس اول تا آخر مخاطب بر صندلی میخکوب و منتظر حوادث جدید است،یک فیلم اکشن خوب در حد سینمای ایران.
گمشده ی سینمای ایران در آن هویداست، قهرمان. آنچه که سینمای ما آن را ندارد و همت گماشته تا آن را نابود کند و شخصیت های کج و معوج را جایگزین آن کند با عنوان واقع گرایی!
هر چند به دلایلی در جشنواره فیلم فجر تحویل گرفته نشد اما چیزی از ارزش های ابراهیم حاتمی کیا کم نمی کند،خداقوت عمو ابراهیم.
البته این فیلم هیچ ربطی به سازمان سینمایی ندارد و کار سازمان هنری رسانه ای اوج است.
پنجاه کیلو آلبالو
سراسر تیکه پرانی جنسی که از قضا فیلم بدی است از لحاظ ساخت و مانی حقیقی تقدیم می کند!
لیوان های آلبالویی که بیشتر شبیه گیلاس های شراب است و در ادامه این فضاحت به تصویر کشیدن مردان نامحرم در خانه ی غریبه با لباس های زیر و پوشیدن لباس زنانه توسط همان مرد در فیلم می رسیم، نمایش سخت گیری بی مورد نهادهای امنیتی نسبت به مسائل اخلاقی و مجبور کردن متهمین به ازدواج چون می دانند فقط با این کار است که از دست این نهادها خلاص می شوند! و مواردی هست که شرم به زبان آوردن آن را دارم.
عبور از خط قرمزهای سینمای ایران برای سینمای گیشه، مخاطبی هم هست پس چرا نسازیم(به زعم فیلمساز و هم مسلکانش)
یک راهکار: عدم ورود به جشنواره فجر برای در امان ماندن از انتقادها و تضمین پروانه ی نمایش مانند فیلم های بد نهنگ عنبر،استراحت مطلق،فی المدت المعلوم،من سالوادور نیستم،همین فیلم و... و این دور باطل همچنان ادامه دارد...
خشم و هیاهو
پیرامون زندگی یک خواننده و انحطاط اخلاقی او، با خشونت بسیار بالا، اروتیسم و آشفته حالی به سبک هومن سیدی.
زن قربانی عشق و پذیرفتن قصاص از جانب زن عاشق که موجب تعالی او می شود!، به سخره گرفتن متعه(صیغه) و سوء استفاده از آن در دادگاه در جهت توجیه روابط نامشروع و قهقه ی مخاطبان سینما.
هر چند که از آن سالی که هومن سیدی سیمرغش را که حاصل فیلم سیزده بود به رییس جمهور اهدا کرد، هر سال شاهد گرفتن سیمرغ از جانب او در جشنواره فجر هستیم!(دو سال اخیر)
کفش هایم کو؟
روایت پر لکنت فردی که دچار آلزایمر شده است با بازی بسیار بد رضا کیانیان و کارگردانی کیومرث پور احمد که اتفاقا فیلم خوش ساختی نیست و در گیشه نیز نفروخت حتی در این اکران میلیاردی نوروز.
حدیث نفس یک آلزایمری چه جذابیتی برای مخاطب سینما،علی الخصوص مخاطب عام دارد؟
یک کلمه، آقای پوراحمد بزرگوار بگذار خاطرات خوش قصه های مجید در ذهنمان بماند.
من سالوادور نیستم
عطاران این بار در قامت فردی مذهبی در سفر به برزیل!
فیلم خوش ساخت نیست اما برای گیشه ساخته شده و رضا عطاران هم برای بر دوش کشیدن گوشه ای از فروش به کار گرفته شده، با داستانی که فیلمنامه در آن مشهود نیست و در آخر اثری از منوچهر هادی.
فیلم طنزی که سوژه اش فردی مذهبیست که فردی به شدت متظاهر است و از این عمل به گونه ای رنج می برد، در آنجا که شیرینی چندین میلیونی بازگرداندن پول ها را نمی پپذیرد در حالی که به آن نیازمند است و مصاحبه تلویزیونی که برایش اهمیت ندارد اما چندین بار آن را می بیند و یا جایی که سوپ خوک نخورده می خواهد بالا بیاورد!
فیلم پر از تیکه پرانی های جنسی است و داد زدن خیانت که هر دو به بچه مربوط است!، مرد متدین فیلم وقتی که شرایط را مهیا می بیند بحث متعه (صیغه) را مطرح می کند، شناگر خوبیست اما آب پیدا نکرده است!
* گزارش از مجتبی جعفری
