داستان کوتاه:: مرا در آغوش بگیر

خبرنامه دانشجویان ایران: کوچه خلوت بود. پسرک جوراب فروش آرام آرام در سایه دیوار جلو می‌رفت.

صدای تپش قلبش درکوچه ضربان داشت. وسط کوچه که رسید دلش داغ شد و نگاهش تنگ؛ پنجره بسته بود.

جعبه جوراب‌ها را گذاشت روی زمین و تکیه داد به دیوار.

زیر لب گفت: «می‌آید! همین الان پنجره را بازمی‌کند» و خیره شد به پنجره.

اول هر ماه برایش جوراب می‌آورد؛ از قشنگترین‌هایش.

مرد نگاه مهربانش را در چشم‌های پسر می‌ریخت و دو تا اسکناس سبز پرواز می‌داد توی دست پسر؛

بعد دستش را دراز می‌کرد وجوراب‌ها را می‌گرفت؛ ولی حالا… .

پنجره هنوز بسته بود؛ پسر، بسته جوراب‌ها را زیرورو کرد «نکند از رنگش خوشش نیامده باشد؟ نکند جنس جوراب‌ها بد بوده و زود پاره شده؟ نکند مریض شده باشد؟»

از تصوّر مریضیِ مرد دلش مالش رفت. جعبه‌ جوراب‌ها را رها کرد روی زمین و از دیوار رفت بالا. خودش را رساند پشت میله‌های پنجره و صورتش را چسباند به شیشه.

چیزی دیده نمی‌شد. انعکاس نور آفتاب درست می‌زد توی چشمش.

چندبار پلک‌هایش را به هم زد. دماغش را روی شیشه فشار داد؛ آنقدر که توانست داخل اتاق را ببیند.

«او وه! چه قدر جوراب!»

یک طرف اتاق بسته‌های باز نشده جوراب روی هم تلمبار شده بود و طرف دیگر، مرد جانبازی روی تخت افتاده بود؛ انتهای پاهایش فقط زانو بود...

به قلم نجمه مولوی