خبرنامه دانشجویان ایران: کشور های پیشرفته برنامه های بلند مدت و کلانی برای زمانی که اکثریت کشورشان را جوانان تشکیل بدهند می ریزند تا در آن بازه زمانی اوج پیشرفت و بهره برداری علمیشان باشد.حالا کشور ما در آن اوج تعدد جوان قرار گرفته. چه برنامه و آینده ای برایشان در نظر گرفته شده؟ مگر چند سال دیگر این تعداد جوان را داریم؟
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ فاطمه سادات ضرابی نماینده تشکل‌های دانشجویی دانشگاه آزاد در دیدار رهبر انقلاب به سخنرانی پرداخت که متن سخنان به شرح زیر است:
بسم الله ارحمن الرحیم
الحمد لله علی ما انعم. و له الشکر علی ما الهم. و اثناء بما قدم.
سخنم را با آغاز خطبه بانوی جوانی شروع کردم که اسوه برگزیدگان خداست و کلام و منطقش برای ابدیت ساری و جاریست.از بزرگان دین این گونه آموختیم که "دین نظام زندگی است" و قرآن می فرماید: "ان الدین عندالله السلام"
و اسلام به معنای تسلیم بودن است.
امام علی علیه السلام می فرمایند: "و تحسب انک جرم صغیر؟ و فیک انطوی العالم الاکبر" آیا تو فکر می کنی موجودی کوچک هستی؟ در حالی که کل جهان در درونت نهفته است.
و ما می توانیم با مشاهده و دقت در وجودمان پی به هدف خلقت ببریم و برای ایجاد یک نظام الهی و سالم از این الگو استفاده کنیم.
همان طور که مغز جایگاه رهبر را برای پیکره بدن انسان دارد و به تمام اعضا و جوارح مشرف است، اعضا و جوارح هم تحت مرکزیت و تسلیم همان مغز اند. جسم و بدنی سالم است که ارتباط اعضا و جوارح با مغز و بالعکس ارتباطی منطقی باشد.اطاعت از مغز و مرکزیت تعادل می آورد و از این تعادل سلامت جسم حاصل می شود.جامعه ای سالم است که هرکس در جایگاه مناسب خودش و آشنای با وظایفش عمل کند. خود را نبیند بلکه برای جمع و در راستای هدف مجموعه حرکت کند. اگر برای خودش کار کند، می شود سلول سرطانی و اگر از مجموعه قطع رابطه کند، می شود عضو مرده و باید آن را جدا کرد.حالا هر چقدر وظیفه و جایگاهش خاص تر و مهم تر باشد رفتار او تاثیر بیشتری روی مجموعه خواهد داشت.از طرفی هنگامی که هر عضو به وظیفه خودش عمل کند، افراد این مجموعه به یکدیگر سوءظن نخواند داشت و به هم اعتماد خواهند کرد.
جوان ها، سلول های جدید این نظام اند. جوان را باید شناخت، باید فهمید، باید خوب درکش کرد، باید متناسب با استعدادش تربیتش کرد و او را مسیولیت پذیر بار آورد.جوان دوست دارد مسیولیت بپذیرد، پیشرفت کند، خودش را اثبات کند و هر طور که شده دیده و شناخته شود. حال هر کس در زمینه استعدادش، در زمینه ای که عمرش را گذاشته و تخصص پیدا کرده.هر قسمت از بدن سلول های خاص خودش را پرورش می دهد. سلول های قبلی بعد از مدتی کارشان تمام می شود و باید جای خود را به سلول های جدید که مناسب آن موقعیت تربیت یافته اند بدهد. و همین جایگزینی باعث رشد، تکامل و طراوت انسان می شود.برای تکامل و پیشرفت جامعه نیز لازم است نیرو های بازنشسته به جای ماندن در چند دوره با اعتماد کامل جای خود را به نیروهای جوان و جدید بدهند و بگذارند جامعه رشد و طراوت پیدا کند.در کشور ما شرایط تحصیلی بعد از انقلاب بسیار رشد کرد؛ وجود تحصیلات تکمیلی، ساخته شدن دانشگاه ها حتی در نزدیکی روستاها، مراکز مختلف علمی و پژوهشی که سطح علمی کشور را بسیار ارتقاء داد و کاری بسیار ارزشمند و غیر قابل چشم پوشی است.حالا نظام برای افراد جدید و متخصص که از دانشگاه ها خارج می شوند چه جایگاه و موقعیتی را آماده کرده است؟
نظام سالم باید برای جایگاه های از پیش تعیین شده ی خود به مقدار نیاز افراد را جذب و تربیت کند و برای تک تک این افراد جایگاهی داشته باشد. بالطبع تربیت نیرو بیشتر یا کمتر از حد نیاز باعث اختلال در نظام جامعه سالم می شود.اما امروزه به صورت مکرر شاهد این هستیم که دانشجوی فارغ التحصیل امیدی به آینده کاری رشته خود ندارد، چون رشته ها یا اشباع اند یا مانند رشته های تحقیقاتی و پژوهشی حمایت مناسبی از آن ها نمی شود.
و حالا این افراد یا وارد بازار های کار غیر تخصص خود می شوند و یا بی کار می مانند و مدرک گرایی و تجمع متخصصان بی کار باعث به هدر رفتن نیرو های مفید و تشکیل تومور خواهد شد.چندین سال است که موضوع مهاجرت مغز ها مطرح است. پیامبر(ص) می فرمایند: "اطلب العلم ولو بالصین..." این که جوانی برای کسب علم به جایی برود از نظر اسلام کاملا تایید شده است؛ اما این که شرایط در کشور به گونه ای باشد که جوان ترجیح بدهد به ماندن و یا حتی پس از رفتن و تکمیل تحصیلاتش به ایران باز گردد، کاملا به این بستگی دارد که در کشور خودش چه جایگاهی را برایش تدارک دیده اند و چقدر راه را برای پیشرفتش هموار کرده اند.از نخبه های زیادی شنیدم که از کشور های مختلف برایشان دعوتنامه می آید و از راننده شخصی مادام العمر گرفته تا عکس و محل دقیق زندگی و تمام امکانات رفاهی و درآمد های بالا برایشوان فراهم است و در ایران با تمام مشکلاتی که برایشان ایجاد می شود باز هم به خاطر تعهد به این نظام مانده اند اما شاید حسرت پیشرفت نیز در دلهایشان بماند. باور کنید جوان های نخبه ما دنبال بهترین خانه و ماشین و مادیات آنچنانی نیستند. هیچ کدام از ما از ارزش های دینی خود به خاطر مادیات نخواهیم گذشت. زیرا از همین توده مردم بلند شده ایم. جنگ را دیده ایم. چمران هارا، باکری ها را، همت ها را دیده ایم که در سخت ترین شرایط با کمترین امکانات زندگی کرده اند.
تحریم ها را با صبر گذراندیم، چون از مادرمان حضرت زهرا(س) آموختیم: "و الصبر معونه علی الستیجاب الاجر" (و صبر دستاویزی است برای رسیدن به اجر و پاداش) و باز هم پشت این نظام هستیم و خواهیم بود. اما مسایل مالی تا حد متعارف در زندگی لازم است. زیرا هرچقدر دغدغه های مالی کمتر باشد نخبه های ما به جای رفتن به دنبال شغل دوم و سوم برای فراهم کردن هزینه های تحقیقاتی و پژوهشی و تولید اختراعاتشان، با آسودگی خاطر وقت خود را برای به عمل رساندن افکار نابشان صرف می کنند که به عمل رسیدن این افکار تاثیر مثبت و مستقیم روی اقتصاد و فرهنگمان دارد. اگر سرمایه های کشور به جای هدر رفتن در اختلاس های نجومی، راند های بالا یا هزینه های بی مورد و اطلافی در مسیر رشد و ترقی جوانان مدیریت شوند، در سال های آینده شاهد رشد و ترقی کشور عزیزمان بیش از پیش خواهیم بود.البته ناگفته نماند که نخبه ها و نوابغ صرفا مربوط به دانشگاه ها نیستند. ما نوابغی داریم با چندین اختراع در زمینه های گوناگون که مدرک دانشگاهی هم ندارد و اگر کشور از استعدادشان استفاده می کرد خیلی از مشکلات اقتصادی امروز را نداشتیم.
کشور های پیشرفته برنامه های بلند مدت و کلانی برای زمانی که اکثریت کشورشان را جوانان تشکیل بدهند می ریزند تا در آن بازه زمانی اوج پیشرفت و بهره برداری علمیشان باشد.حالا کشور ما در آن اوج تعدد جوان قرار گرفته. چه برنامه و آینده ای برایشان در نظر گرفته شده؟ مگر چند سال دیگر این تعداد جوان را داریم؟
کاش به جای نگرانی از مهاجرت مغز ها نگران به هدر درفتن مغز ها در کشورمان باشیم.
امام صادق(ع) می فرمایند: "لا تقس ان اول من قاس ابلیس" مقایسه نکن که اولین کسی که مقایسه کرد ابلیس بود.قصد ما هم مقایسه نیست که خدایی ناکرده بگوییم ما بهتریم یا آن ها از ما بهترند. فقط طبق حدیق امام علی(ع) که می فرمایند:" حکمت را هر کجا باشد فراگیرید؛ زیرا حکمت زمانی که در سینه منافق است پیوسته نا آرامی می کند تا از آن جا خارج شده و در سینه مومن، در کنار همگنان خود آرام گیرد."
ما می خواهیم کشورمان به عنوان کشور اسلامی خوبی ها را در خودش جمع کند تا این حکمت ها و خوبی ها در کنار اهلشان به آرامش برسند و این گونه با افتخار زمینه ساز ظهور مولایمان باشیم. تفاوت جوان ما با جوانان کشور های دیگر این است که آن ها باید فرهنگ علمی،سیاسی،اجتماعی،اقتصادی را بیاموزند. اما جوان کشور ما باید فرهنگ اسلامی علمی، فرهنگ اسلامی سیاسی، اقتصادی، اجتماعی را بیاموزد.اکثر مشکلات کشور ما از این است که مسیولین و مردم دیدگاه اسلامی ندارند. به جای حرکت در مسیر جمعی به شخص فکر می کنند و منفعت طلبی دارند.در چند روز اخیر که پای در دل چند تن از نخبه ها و نوابغ نشستم، وقتی یکی از آن ها به من گفت تنها امید من رهبری است، می خواهم دردم را به ایشان بگویم. اگر باز هم درست نشد،از ایران خواهم رفت. و من آن جا بود که ترجیح دادم متن های آماده شده ام را در زمینه های دیگر کنار بگذارم و وقتم را روی بخش فرهنگ اسلامی علمی بگذارم و از مطالب دیگرم بگذرم. و در آن لحظه این بیت را سرودم : و این منم که پرم از هزار حرف نگفته...ولی به حکم پنجره ها روزه ی سکوت گرفتم.
و سخنم را با قسمتی از خطبه حضرت زهرا(س) به پایان می رسانم که خطاب به مردم فرمودند: انتم عباد الله ، نصب امره و نهیه، و حمله دینه و وحیه، و امناء الله علی انفسکم و بلغاوه الی الامم.شما ای بندگان خدا، شما نمودار امر و نهی الهی هستید و و حاملان دین و وحی خدایید و امین خدا در نزد خودتانید و تبلیغ کننده پیام او به امت ها هستید.
باشد که فراموش نکنیم برای چه آمدیم و وظیفه ما چیست.
و صلی الله علی سیدنا و نبینا محمد و آله الطیبین الطاهرین
