در کشورهای جهان سوم که دولت به‌عنوان قدرتمندترین نهاد شناخته می‌شود، شهروندان آن جامعه از دولت انتظار دارند همه نیازهای ضروری و مشروع آنها از جمله اشتغال و مسکن را فراهم کند، حال آنکه با رشد بی‌برنامه جمعیت و رشد فزاینده حریم خصوصی، فقدان توانایی دولت‌ها در برآورده شدن نیازهای شهروندان به رخ کشیده می‌شود.
در این وضعیت است که شهروندان با مشاهده عدم کارآمدی دولت در رفع نیازها، دست به کار شده و جهت بهبود شرایط حریم خصوصی خود (خانواده)- که غالبا در خانواده‌ها یک نفر به‌عنوان سرپرست خانواده (پدر) وظیفه تامین معاش و دیگر نیازهای اولیه اعضای خانواده را برعهده دارد و دیگر اعضا تا هنگام تشکیل خانواده به عنوان مصرف‌کننده صرف شناخته می‌شوند- به رقابت با دیگر شهروندان جامعه و بدون توجه به منافع مشترک و منافع طرف مقابل اقدام می‌کنند. این رقابت ناسالم و گاه خشن که به حذف دیگر شهروندان جامعه از ابعاد اقتصادی و اجتماعی منتهی می‌شود، سبب از بین رفتن وحدت ملی و روح همدلی یک ملت خواهد شد.
همزمان با افزایش بی‌برنامه جمعیت، نیروهای امنیتی و انتظامی نیز غالبا توانایی افزایش نیروهای خود هماهنگ با آهنگ رشد جمعیت را نخواهند داشت و نظارت رسمی بر شهروندان به حد زیادی کاهش خواهد یافت، چنانکه شاهد هستیم در شهرهای بزرگ و پرجمعیت مانند پایتخت‌ها، برخی شهروندان به دلیل گسترده شدن وسعت جغرافیای انسانی و عدم شناخت از دیگر شهروندان، بدون ترس از ریخته شدن آبرو و شناس شدن بین بستگان دست به اقدامات بزهکارانه می‌زنند، حال آنکه در شهرهای کوچک و روستاها غالبا به علت شناخت کامل اهالی از یکدیگر، عامل ترس از ریخته شدن آبروی خانوادگی و شناس شدن باعث می‌شود نوعی نظارت اجتماعی غیررسمی بین شهروندان شکل گیرد و اعمال مجرمانه تا حد بسیار زیادی نسبت به پایتخت‌ها و شهرهای بزرگ کاهش یابد.
با توجه به نکته یادشده، شهروندی که در پایتخت زندگی می‌کند به مراتب نسبت به شهروندی که در شهرهای کوچک و روستاها زندگی می‌کند، شاهد اعمال مجرمانه بیشتری خواهد بود و همین امر به مرور زمان سبب ایجاد حس ناامنی و عدم آسایش در وی خواهد شد که خود مساله تهدید امنیت ملی را مطرح می‌کند. رشد بی‌برنامه جمعیت در زندگی شهری مدرن سبب بروز شکاف‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خواهد شد؛ عامل بروز انواع بزهکاری از جمله خودکشی، اعتیاد، قتل و قاچاق خواهد شد که نه‌تنها امنیت ملی و حس آرامش شهروندان را تهدید می‌کند؛ بلکه چهره‌ای بزهکار و خشن به جهان ارائه خواهد داد. ارائه چنین تصویری در عرصه بین‌الملل، نه‌تنها موجب کاهش شدید درآمد صنعت گردشگری خواهد شد که سبب کناره‌گیری کشورهای دوست و مشترک‌المنافع و همچنین اعمال سیاست‌های خصمانه از جانب دولت‌های مستکبر و زورگو خواهد شد تا با سوءاستفاده از این شرایط، زمینه استعمار آن کشور را فراهم آورند.
در چنین شرایطی، آن کشور تبدیل به یک کشور منزوی در عرصه جهانی خواهد شد و توانایی تأثیرگذاری مثبت خود را در تصمیم‌گیری‌های جهانی از دست خواهد داد.
در نتیجه افزایش بی‌برنامه جمعیت و فقر اکثریت و رفاه اقلیت که به‌واسطه رقابت ناسالم شکل گرفته است؛ ناامنی و در نتیجه اعتراضات گسترش می‌یابد.
کشور ما نیز به واسطه تأکیدات دینی و قرآنی مبنی بر لزوم افزایش جمعیت در حکومت اسلامی، اقدام به اعمال سیاست‌های افزایشی در ابتدای انقلاب کرد اما به دلیل عدم مدیریت صحیح در دهه 60 شمسی، رئیس دولت وقت، با توجه به سوءمدیریت در کنترل و هدایت صحیح جمعیت، سیاست‌های شدید کاهش جمعیت را اعمال کرد که نتیجه آن در بلندمدت می‌تواند خسارت جدی به کشور وارد کند از همین رو پیشنهاد می‌شود همزمان با تشویق جامعه به افزایش جمعیت، اقدامات زیر صورت گیرد:
نخست: مراکز جذب‌کننده جمعیت همانند پایتخت‌ها و شهرهای برخوردار سیاست‌های محدودکننده جذب جمعیت را اتخاذ کنند؛ استفاده حداکثری از ظرفیت رسانه‌ها بویژه رادیو و تلویزیون در نقد تمرکز جمعیت در شهرهای بزرگ و لزوم مهاجرت به شهرهای کوچک‌تر یکی از راهکارهای محدود شدن جذب جمعیت در شهرهای بزرگ است.
دوم: کاهش جدی هزینه‌های زندگی و هزینه‌های مالیاتی و... همراه با انتقال امکانات معیشتی و صنعتی به شهرهای کوچک‌تر، بسته‌های حمایتی دولت از ایجاد اشتغال و کارآفرینی در شهرهای کوچک و روستاها و همچنین انتقال الزامات کشاورزی صنعتی و مکانیزه به روستاها، سبب تغییر حالت از تمرکز جمعیت از نقاط خاص به پراکندگی جمعیت در همه نقاط می‌شود و در نتیجه آن از انفجار جمعیت در شهرهای بزرگ جلوگیری شود؛ به این صورت هم بحران امنیت ملی حل شده است و هم با افزایش جمعیت، شکوفایی اقتصادی در همه عرصه‌های کشاورزی، صنعتی و خدماتی حاصل می‌شود.
