آنچه از کاندیداتوری قالیباف در 96 مهم‌تر است

خبرنامه دانشجویان ایران: تلاش رسانه های نزدیک به قالیباف برای تبلیغات غیر رسمی و زودهنگام برای انتخابات 96 آغاز شده است. گمانه‌های جدی کنار کشیدن جدی ترین رقیب روحانی (احمدی نژاد) موجب شده است، همراهان قالیباف، تلقی جدی تری از ورود او به عرصه انتخابات داشته باشند.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در این میان موضوع املاک نجومی که پیشتر در رسانه ها مطرح شد و با پاسخ «قانونی بودن» واگذاری ها برای مدتی، فعلا، حتی در رسانه های اصلاح طلب نیز طرح نمی شود، تاملات مهمی را درباره فضای سیاسی اجتماعی و نوع مدیریت وی در این واقعه به وجود آورد.

تأملاتی که از اصل فعل حضور یا عدم حضور قالیباف در انتخابات 96 مهم تر است. دقیقا از حضور یا عدم حضور قالیباف، مهم تر مواجهه او با این اتفاقات و میزان تاثیر «عقل سیاسی» در این مواجهه هاست. به نظر می رسد، اتفاقات اخیر در مورد مسئله املاک نجومی- فارغ از اینکه قانونی بوده یا نبوده، فساد شکل گرفته یا نگرفته و یا حتی در صورت قانونی بودن برای اکثریت جامعه توجیه پذیر هست یا خیر- و نوع مواجهه قالیباف مورد مناسبی برای قراردادن او در ترازوی نقد است.

برای همین لازم است یک بار ماجرا را مرور کنیم.

اسنادی درباره واگذاری هایی از سوی شهرداری به برخی از مدیران و اعضای شورای شهر، منتشر می شود. اسنادی که قالیباف با تاخیر انها را مخدوش اعلام می کند. منتشر کنندگان دقیقا مشخص هستند. مدافعان برجام، طرفداران روحانی، اصلاح طلبان عمده گروههایی هستند که فضای جامعه را از طریق شبکه های اجتماعی با #املاک_نجومی علیه قالیباف تهییج می کنند. قالیباف اما مثل همیشه در اتخاذ موضع تاخیر دارد.

او یک مدیر است که صبح ها خیلی زود برای کار برمیخیزد و تا پاسی از شب مشغول کار است. طبعا امکان این را ندارد که به تنهایی درباره حواشی سیاسی عکس العمل های سریع نشان دهد. این یک نقص محسوب می شود، اما انگار طبیعی است. با این فضا چه کسانی باید به داد قالیباف برسند؟!

آدم هایی که دور و بر شهردار تهران را گرفته اند طیف وسیعی را از لحاظ سیاسی و طبقه اجتماعی و فرهنگی شامل می شوند. مدیرانی در شهرداری هستند که رابطه نزدیکی با احمدی نژاد دارد.

اصلاح طلبان فراوانی نیز در بدنه شهرداری در سمت مدیر، معاون یا مسئولیت های دیگر حضور داشته و یا دارند. شاخص ترین آنها ایازی است که به شدت به خاتمی نزدیک است. از طرفی برخی روحانیون مانند شهاب مرادی، قاسمیان و کردمیهن (یکی از عوامل حمله به سفارت عربستان) با طرز تفکر متفاوت از نزدیکان قالیباف محسوب می شوند.

در بدنه مدیریتی خود شهرداری نیز چهره هایی کاملا بوروکرات و البته تکنوکرات او را همراهی می کنند. رسانه هایش هم در اختیار نیروهایی است که اکثرا از دانشگاه امام صادق(ع) فارغ التحصیل شده اند و انگار تنها وجهی که باعث شده است او رسانه های خود را به آنان بسپارد، همین برچسب «فارغ التحصیل دانشگاه امام صادق» است!

قالیباف خودش هم البته در فضای سیاسی، شبیه به همه اینهاست. در واقع محل جمع همه اینهاست. این مشخصه او به هیچ وجه در ردیف توانمندی های او محسوب نمی شود. یعنی اگر برخی بگویند "خب، اینکه خوب است، او همه را دور خود جمع کرده است"، نقص اصلی قالیباف را تبدیل به نقط قوت او کرده اند و همین مورد باعث می شود او هیچ وقت درست آسیب شناسی نشود تا نهایتا همین عدم آسیب شناسی او را برای بار سوم در انتخابات ریاست جمهوری متضرر و بازنده کند.

قالیباف هیچ وقت یک سیاستمدار عادی هم نبوده است. او برای دوران ما قبل سیاست است و توجه به «واقعیت» سیاست ورزی درمجموعه رفتارهای او مشاهده نمی شود. او اگر یک عنصر کمتر سیاسی هم بود باید در قضیه اخیر چطور رفتار می کرد؟ "اخباری از فساد او در شهرداری مطرح است. جامعه به سرعت این حرفها را می پذیرد. چرا که زمینه های اجتماعی و اقتصادی و تجربه مردم- مردم و نه صرفا واقعیات- می گوید: «اصلا بعید نیست در شهرداری از این اتفاقات بیفتد، مگر کرباسچی نبود؟» در واقع این روزها پذیرفتن «فساد» و اینکه «فساد» اتفاق افتاده است، در جامعه خیلی راحت تر و عقلانی تر از این است که گفته شود: فساد اتفاق نیفتاده است. درست یا غلط فسادهای مکرر اخیر بی اعتمادی را به وجود آورده است که به این سرعت جبران نخواهد شد.  پس در این فضا هیچ بعید نیست که شهرداری هم عامل یک «تبعیض» بوده باشد ولو مسئولان امر بخواهند با قید «قانونی بودن» توجیه کرده باشند، اما هیچگاه فضای اجتماعی به حالت سابق از فساد برنمی گردد.

در این شرایط، یک عنصر تازه کار سیاست هم می فهمد که اگر حساب پاک است- که نگارنده اطلاعی درباره آن ندارد- بهترین دفاع حمله است. در واقع قالیباف می توانست در ایامی که اتهامات جدی به او وارد می شود، همه چیز را به نفع خود تغییر دهد. او باید به اتهام زنندگانی که خودش درباره آنها با قطعیت می گوید: "بابرنامه ریزی دقیق به شهرداری حمله می کنند"، دقیق اشاره کند. آیا او نمی داند با چه کسانی طرف است؟ در صورت حضور در رقابتهای انتخاباتی 96 هم با همین مدل مواجهه با حریف خود سخن خواهد گفت تا باز بازنده باشد؟

از طرفی تیم رسانه ای و مشاوران و مدیرانی که در مجموعه شهرداری به دور خود جمع کرده است، چقدر به خود قالیباف – و اساسا نه به انقلاب- متعهدند؟ در حالی که رسانه های حریف در حال حذف قالیباف از صحنه حیات سیاسی هستند، اولویت دغدغه ی رسانه هایی که نان خور شهرداری هستند، چیست؟

اینکه در مناقشه میان ایران و آل سعود، در سمت فشل دولت که اتفاقا رقیب انتخاباتی او نیز هست بایستند یا همزمان با رسانه های اصلاح طلب که به او فحاشی می کنند، برای اصغر فرهادی نوشابه باز کند؟ یا معاونت فرهنگی به کسانی که به خون جناب سرهنگ تشنه اند، مزایا و هدایا بدهد؟ قالیباف با کدام بدنه اجتماعی کار می کند و اهداف سیاسی کدام بدنه اجتماعی را محقق می کند؟

به نظر می رسد فکر کردن به این سوالات مهم تر از اصل ورود او به فضای انتخابات باشد، چرا که نه تنها در قالیباف اندکی سیاست ورزی یافت نمی شود، بلکه مشاوران و مدیران او نیز فاقد این مهم هستند و یا با فرصت طلبی از موضع قالیباف این سیاست ورزی را خرج حریف او می کنند. همانطور که اشاره شد، مدیران رسانه ای او که صرفا به خاطر انتساب به دانشگاه امام صادق(ع)، رسانه های قالیباف را در اختیار دارند، نشان داده اند به هیچ وجه عقل سیاسی را در امورات رسانه ای مصروف نمی کنند و تنها به واسطه ارتباط است که بر این جایگاه تکیه زده اند. خلاصه اینکه با این مدیران و معاونان و مشاوران، قالیباف همین که حیات فیزیکی دارد، باید خدا را شکر کند.