یکی از رسالتهای اصلی آموزش و پرورش انتقال فرهنگ و آداب و رسوم هر کشور به دانش آموزانش می باشد. با توجه به شبیخون فرهنگی دشمنان قسم خورده ایران عزیزمان توجه به این اصل اساسی بسیار ضروری و مهم تر از هرچیزی میباشد.
خبرنامه دانشجویان ایران: بهمن شهبازی// شروع مهرماه برای بسیاری ازخانواده های ایرانی تداعی گر حس زیبای پاییز و برای دانش آموزان گذشته و حال، مداد، دفتر، لباس فرم، شادی ها و احیانا گریه ها و صف و در نهایت زنگ مدرسه می باشد.بسیاری از خانواده های ایرانی طی سالهای زندگی شان با مدرسه به طور اخص و آموزش و پرورش به طور اعم در ارتباط بوده اند.
کمتر کشوری را حتی در بلاد فقیر می توان یافت که به اهمیت آموزش و پرورش پی نبرده باشند. در بسیاری از کشور ها آموزش و پرورش مهمترین وزارتخانه می باشد.حتی در بسیاری از کشورهای توسعه یافته حقوق و مزایا و شان اجتماعی که برای معلمان فرهنگ سازی شده بی همانند است. پر واضح است که اهمیت آموزش و پرورش به دلیل آماده سازی نسل جدید برای پذیرش ایفای نقش های اجتماعی در آینده است. جمله بسیار معروف از ویکتور هوگو اگر مایلی حاصل عمرت را در یک سال ببینی، گندم بکار- اگر میخواهی حاصل عمرت را ده سال دیگر ببینی درخت میوه بکار اما اگر می خواهی حاصل عمرت حتی بعد از تو تداوم و استمرار داشته باشد انسان تربیت کن".
آموزش و پرورش به دوشکل اساسی نمود پیدا می کند؛
1. آموزش و پرورش غیر رسمی: که تقریبا از زمان آغاز زندگی آدمی مطرح می شود که نماد همیشگی و رکن رکین آن خانواده میباشد.هرچند که با گذشت زمان و مواجه شدن با مدرنیسم عوامل آموزش مانند رسانه و وسایل ارتباط جمعی ( تلویزیون، موبایل، اینترنت) نقش خانواده را متاسفانه تقلیل داده است.
2. آموزش و پرورش رسمی: که معمولا سازمانی به نام مدرسه (همه مقاطع تحصیلی) انجام می گیرد و نوعی سازمان اجتماعی تلقی می شود.
مدرسه مانند سایر سازمانهای اجتماعی دارای شان و مسئولیت اختصاصی است و به ناچار مانند سایر سازمانهای اجتماعی دارای شان و مسئولیت ویژه است و باید هماهنگ با جامعه پیش رود و هرگز نمی تواند خود را از آن دور نگه دارد.
اهمیت و ضرورت تربیت رسمی مخصوصا در دوران ابتدایی همزمان با طرح نظریه زیگموند فروید و سایر روانکاوان و روانشناسان مقارن شد. طبق این نظریه بسیاری از ویژگی های اخلاقی،رفتاری و به طور کلی شخصیت هر فرد عمیقا و مطمئنا تحت تاثیر تجارب دوره کودکی اوست و روابط کودک با والدین و اطرافیان از جمله اساسی ترین علل در شکل گیری روان و شناخت و شخصیت او به شمار می رود.
بسیاری از روانشناسان اجتماعی معتقدند در هر جامعه، مردم علاوه برویژگی های انفرادی یک سری خصیصه مشترک دارند که آنها را بامردم سایر جوامع متمایز می کند که به این ویژگی های مشترک، روح جمعی گفته می شود که زاییده ی تجربه های مشترک دوران کودکی و محصول تربیت و طرز رفتاری است که از اولیاء و مربیان فرد با او داشته اند.
مثلا اگر در یک خانواده و جامعه ای که تربیت کودک با مهربانی و نرمی ممزوج باشد شخصیت اساسی افراد آن جامعه به نرم خویی و آسانگیری نزدیک می شود برعکس جامعه ای که تربیت سختگیر دارد مسلما افراد تند خو بار خواهند آورد که انتقام را بر مدارا ترجیح خواهند داد و به فرهنگ خشونت و انتقام جویی بیش از فرهنگ گذشت و محبت متمایل خواهند شد. به همین دلیل است که تربیت اساسی ترین موضوع و بنیان یک جامعه است و اثرات و کارکرد های آن را در سایر نهاد ها های اجتماعی جستجو می کنند. به عبارت دیگر تربیت حکم زیر بنایی دارد و شخصیت افراد جامعه متکی به تربیتشان می باشد.
یکی از رسالتهای اصلی آموزش و پرورش انتقال فرهنگ و آداب و رسوم هر کشور به دانش آموزانش می باشد. با توجه به شبیخون فرهنگی دشمنان قسم خورده ایران عزیزمان توجه به این اصل اساسی بسیار ضروری و مهم تر از هرچیزی میباشد.
با توجه به آیات قرآن و سیره حضرات آل الله علیهم اسلام تربیت و پروش مقدم بر آموزش است، این در حالیست که بخش اعظمی از انرژی و توان دانش آموزان و معلمان مدارس به کتاب درسی متکی است و تمام توان و تلاش معلم به پایان رساندن مطالب کتب درسی است حال بماند که مطالب کتابهای درسی ارتباطی با فرهنگ و ساختار آن شهر دارد یا چقدر با دغدغه برای پیشرفت و اعتلای فرهنگی جامعه همسو است.
مغفول بودن بعد اکتشافی و آموزش به طرق تفکر انتقادی و دانش آموز محوری ایراد اساسی بیشتر مدارس کشورمان می باشد و متاسفانه مدارس و نظام آموزشی ما دچار یک بیماری به اسم حافظه محوری یا یادگیری طوطی وار می باشد در این سیستم آموزشی تنها کسانی می توانند با لاترین نمره را بیاورند که حافظه قوی تری دارند و می توانند مطالب زیادی را در حافظه ی خودشان ذخیره سازی کنند اتفاقا این دانش آموزان می توانند درصد های بیشتری را در کنکور کسب کنند و در دانشگاه خوبی پذیرفته شوند بدون اینکه بدانندهدف از بیان این مطالب در کتب درسی چیست. این ناملایمات و ارائه سیم کارتهای دانش آموزای و بی نوجهی به تربیت و فرهنگ ذهنی کودکان امروز و آینده سازان فردا بی توجهی به بحران هویت دانش آموزان، بلوغ زود رس بسیار ناراحت کننده است زیرا که شاید کمترامثال احمدی روشن ها در عرصه علم و تقوا شهید صدرزاده ها در عرصه جهاد و ایثار و... در این بلبشوی فرهنگی سرزمینمان پرورش داد.
باز هم گل به جمال مجموعه های خودش تربیتی و فرهنگی که در حلقه های صالحین و کانونهای مساجد فعالیت میکنند و در این وانفسای ناامیدی روزنه ی امیدی برای درخشش سرزمینمان به سان قبل دارند...
چه خوب میشد کسانیکه کاری از دستشان بر می آید به جای تلف کردن وقت خودشان و 80 میلیونی ایرانی در پشت میزهای مذاکره که نتیجه اش معلوم نیست و طرف مقابل غیر قابل اعتنا به فکر کودکانی که فردا در مورد اعمال ما قضاوت خواهند کرد باشیم. به امید روزی که جوانانمان را باور کنیم...
