خبرنامه دانشجویان ایران: پانزدهمین نشست پژوهشی مدرسه ملی سینمای ایران با عنوان «بررسی تطبیقی آموزش‌های دانشگاهی سینما در ایران و جهان» عصر روز سه شنبه ۴ آبان ماه در محل این مدرسه برگزار شد.
به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ به نقل از مهر، این نشست با ارائه پژوهشی از سید محسن هاشمی از اعضای هیات علمی گروه سینمای دانشکده سینما و تئاتر، آغاز و با سخنرانی احمد الستی مدیرگروه و عضو هیات علمی گروه سینمای دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و محمدباقر قهرمانی عضو هیات علمی گروه هنرهای نمایشی دانشگاه تهران ادامه یافت. امیرشهاب رضویان نیز اجرا و کارشناسی برنامه را عهده‌دار بود.
هاشمی نشست را با ارائه خلاصه‌ای از پژوهش خود در رابطه با موضوع نشست آغاز کرد و برخی از مشکلات سیستم نظام آموزشی داخلی را برشمرد و گفت: سال ۸۰ تحقیقی در دانشگاه هنر صورت گرفت که میزان اثربخشی فارغ‌التحصیلان دانشگاه هنر از سال ۷۱ تا ۷۷ را نشان می‌داد. ۷۰ درصد این فارغ‌التحصیلان جذب بازار کار شدند اما فاصله فارغ‌التحصیلی تا ورود به بازار کار قریب به ۱۰ سال طول کشید در حالی که این فاصله در دانشگاه‌های خارجی حداکثر یک و نیم تا دو سال است.
وی ادامه داد: این نشانگر خلأیی است که بازار کار نیاز دارد و دانشگاه پاسخگوی آن نیست. یکی از موارد مهمی که جای آن در نظام آموزشی ما بسیار خالی است، توصیه نامه برای معرفی به بازار کار است.
هاشمی تاکید کرد: تصور می‌کنم که نظام آموزشی ایران به یک بازنگری جدی نیاز دارد، به این دلیل که دانشجو با میزان زیادی اشتیاق به دانشگاه می‌آید و انتظار زیادی از آن دارد.
بحث استقلال دانشگاه‌ها در این زمینه بسیار تعیین کننده است. طرح کارآموزی دانشگاه‌ها را باید جدی گرفت. در دانشگاه‌های خارجی رشته مطالعات سینمایی کاملا از بخش تولید جدا است و فیلمسازی با نظریه‌پردازی کاملا راه و شرح درس جداگانه‌ای دارد. در کل، سیستم آموزشی ایران تابع بازار نیست.
احمد الستی در ادامه این نشست گفت: در کشورهای پیشرفته، به محض اینکه دانشجو در حوزه تولید وارد دانشگاه می‌شود، یک مشاور با او همراه می شود.
این مشاور به نسبت پیشرفت دانشجو، تعویض می‌شود. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات سینمای ایران این است که دانشجوهای‌مان را در تولید سینما دخیل نمی‌کنیم و وقتی آنها وارد استودیوها می‌شوند با آن فضا غریبه هستند. یعنی دانشجوهای ما ابتدایی‌ترین قدم‌ها برای تولید فیلم و آشنایی با فضای کار را ندارند. سینما به گرایش‌هایش تقسیم می‌شوند که هر کدام در حوزه تولید تخصصی هستند و شخصی که می‌خواهد کارگردان شود باید همه مراحل تولید فیلم را بیاموزد اما ما در ایران گرایشات متعددی نداریم.
این استاد دانشگاه ادامه داد: در کشورهای دیگر دانشجویان مدام به دفاتر فیلمسازی مختلف سر می‌زنند و در بخش‌هایی که ضعف دارند مشاوره می‌گیرند. من بسیار تلاش کردم تا این برنامه را جا بیندازم که دانشجویان به خانه سینما بروند و هر کدام کنار پروسه ساخت فیلمی باشند اما همیشه این مساله به بن‌بست خورد.
تحصیل‌کرده‌ها را باید کنار حرفه‌ای‌های سینما قرار دهیم. نباید برای دانشجوی سینما ساعت خاصی مثلا از ساعت ۸ تا ۶ کلاس بگذاریم و آنها را محدود به این شیوه بکنیم. دانشجوی فیلمسازی باید ۲۴ ساعته دانشجو باشد نه اینکه دانشگاه ساعت ۶ تعطیل شود.
محمدباقر قهرمانی نیز تاکید کرد: بسیاری از نظام‌های آموزشی سینمایی دنیا تحث تاثیر نظام آموزشی آلمان هستند که بعدها آمریکا و انگلیس تغییراتی در آن دادند. در هنر و آموزش هنر، یک فردیتی در آمریکا وجود دارد که در ایران وجود ندارد. دانشجوی آمریکایی می‌گردد به دنبال دانشگاهی که با معیارهایش همخوانی دارد و می‌خواهد در آن تحصیل کند. سپس باید به آن دانشگاه ثابت کند که من لیاقت تحصیل در این دانشگاه را دارم.
اگر دانشگاه نیویورک، سانفرانسیسکو، یوسی‌ال‌ای را انتخاب کند باید برای همه آنها متفاوت درخواست بدهد؛ چون این دانشگاه‌ها با هم متفاوت و برنامه آموزشی‌شان نیز متفاوت است.
اینگونه نیست که وزارت علوم نسخه‌ای آموزشی تهیه کرده باشد و بگوید نسخه طلایی آموزش در حوزه سینما همین است و بس و اگر شما بخواهید آن را تغییر بدهید تمام کشور باید با آن تغییر کند.
پانزدهمین نشست پژوهشی مدرسه ملی سینمای ایران با حضور علیرضا داوودنژاد، فرزاد موتمن، اسماعیل بنی‌اردلان، حمید احمدی‌لاری، علی واجدسمیعی، فاطمه حسینی شکیب، مجید شیخ انصاری، سعید پوراسماعیلی، امیر اثباتی، سعید توکلیان، محمدحسین تمجیدی، محمدرضا بهشتی منفرد، غلامرضا معدنی‌پور، سعید نجاتی، محمدمهدی تدین موغاری، محمود جهرمی و دانشجوهای دانشگاه‌های مختلف برگزار شد.
