به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران به نقل از نگاه آزاد، چندی ست از منابع گوناگون درباره انواع بی قانونی‌ها و مصادیق بارز پولی و بنگاهی سازی دانشگاه‌ها از گوشه و کنار خوانده و شنیده ایم.
اما آنطور که به نظر می رسد این قصه سرِ دراز دارد...
در جدید ترین مورد نقض معنای عبارت "دانشجوی روزانه دانشگاه دولتی"، شاهد آن هستیم که در دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل برخی دانشکده ها به صورت ایالتِ خود مختار، شیوه های مستقلی در آزمایشگاه های خود بر پا داشته و برخلاف تمامی قوانینِ به اصطلاح بالا دستی، از دانشجویان برای استفاده از آزمایشگاه هزینه دریافت می‌کنند.
آن هم از دانشجوی کارشناسی ارشد، که کارش پژوهش و تحقیق است !
بطور مثال دانشجویانی هستند که به ناچار برای پایه ای ترین کارها، در دوره تحقیقاتی پایان نامه ارشدِ خود در رشته مهندسی شیمی، حتی برای هر بار وزن کردن مواد مصرفی، ملزم به واریـز ۲۰۰۰ تومان هستند و از آن جالب تر دریافت فیش های چند صدهزارتومانی از دانشجویان، بابت استفاده از سانتریفیوژ، آن هم براساس تعداد دور چرخش آن است!
مگر نه آنکه دانشگاه موظف به فراهم آوردن شرایط لازم برای تحقیق و پژوهش دانشجویان خود و به طور خاص دانشجویان تحصیلات تکمیلی ست؟
چه کسی این حق را به ایشان داده تا با سوءاستفاده از نیاز اساسی دانشجویان، بالاخص دانشجویی که کارش وابسته به تحقیقات است، به بهره گیری از وسایل آزمایشگاهی دانشگاه بپردازند و دانشجو را به منبعی برای کسب درآمد تبدیل کنند؟
آیا این مصداق بارز بنگاهی سازی دانشگاه نیست؟
