بیایید از برگه‌های رأیتان عکس بگیرید

خبرنامه دانشجویان ایران: حامد تیموری// انتخابات در کشور ما مظهر دموکراسی و مردم سالاری دینی است. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی هیچ تصمیم و انتخاب بزرگ و کوچکی نبوده است که به رای مردم گذاشته نشده باشد و مردم خود سرنوشت خودشان را انتخاب نکرده باشند.

یکی از مهمترین مظاهر مردم سالاری انتخاب بالاترین مقام اجرایی کشور یعنی مقام رییس جمهوری می باشد. مردم ایران تا به حال 11 دوره از این نوع انتخاب را تجربه کرده اند و اکنون در آستانه انتخاب دوازدهم هستند.

در همه ادوار گذشته کسانی بوده اند که پس از گذشت سالها از آن انتخابات از انتخاب آن روز خود دفاع کرده اند. عده ای هم به دلیل عملکرد ضعیف کاندیدای مورد نظرشان پشیمان شده اند. اما آنچه مسلم است نه حمایت ثانویه و نه پشیمانی ثانویه در نتیجه انتخابات و به تبع آن در سرنوشت مردم و کشور تاثیر گذار نبوده و شخص انتخاب شده حداقل به مدت 4 سال سکاندار امور اجرایی کشور خواهد بود. چرا که کسی که وارد کارزار انتخاباتی، چه به عنوان انتخاب کننده و چه به عنوان انتخاب شونده میشود باید تمام ملزومات آنرا بپذیرد گرچه این قاعده و قانون در سال 88 توسط کاندیدای بازنده و عده ای از حامیانش رعایت نشد که زمان پرداختن به آن در این مجال نیست.

جمعه این هفته دوباره مردم ایران در معرض انتخاب بزرگی قرار دارند که سرنوشت خود و کشور را نه تنها برای چهار سال آینده و شاید برای سالیان متمادی رقم خواهد زد. همه کاندیداهای محترم حاضر در این انتخابات از فیلتر شورای نگهبان رد شده اند و طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حداقلهای لازم برای انتخاب شدن توسط مردم را دارند و هر ایرانی آزاد است به فراخور شناخت و تشخیص خود یکی از این آقایان را برگزیند و قدر مسلم آن است که هر کسی هم انتخاب شود رییس جمهور قانونی همه مردم ایران خواهد بود.

اما انتخابات سال 96 با انتخابات سال 92 یک تفاوت فاحش دارد و آن این است که در انتخابات سال 92 هیچ یک از کاندیداها سابقه انتخاب به عنوان ریاست جمهوری را نداشتند و در عرصه ریاست جمهوری دیکته ای ننوشته بودند که غلط یا درست بودن آن برای مردم مشخص باشد. اما در انتخابات امسال در یک سوی رقابتها آقای حسن روحانی و تیمش قرار دارند که 4 سال سکان هدایت قوه اجرایی کشور را در دست داشته اند و با آزادی عمل هایی که داشتند تقریبا هر برنامه ای که مد نظرشان بود اجرا کرده اند.

مهمترین مصداق این آزادی عمل در رابطه با آمریکا و تصویب برجام خود را نشان داد و دولتی که به مردم وعده داده بود با تصویب برجام کشور را به مدینه فاضله هدایت نموده و از پرتگاه نجات خواهد داد، علی رغم هشدارهای بیشمار نتیجه عکس گرفت و هیچ کدام از دستاوردهای وعده داده شده برای مردم قابل لمس نشد و با پر شدن سانتریفیوژها بوسیله بتن کورسوی امید دانشمندان هسته ای برای پیشرفت در این عرصه به یاس تبدیل شد. البته این تنها نقطه ضعف دولت آقای روحانی نبود. سفره مردم روز به روز کوچک تر شد، رکود بر تمام کشور حاکم شد، کارخانه های زیادی ورشکست شدند و کارگران زیادی بیکار شدند. دولت حتی به مسئولیتهای اجتماعی خود درقبال حوادث غیر مترقبه نظیر ساختمان پلاسکو، سیل آذربایجان، معدن یورت گلستان، حادثه قطار تبریز مشهد و ... هم عمل نکرد و حادثه دیدگان را به شرکتهای بیمه ای حواله نداد. در عرصه بین الملل نیز حوادثی نظیر حادثه منا، لخت کردن زنان ایرانی در گرجستان و حمله به گردشگران ایرانی در مرز ترکیه نیز نه تنها با واکنش مناسب دولت و احقاق حق آسیب دیدگان همراه نبود بلکه باعث از دست رفتن عزت پاسپورت ایرانی نیز شد.

هدف از این نوشته نقد عملکرد دولت حال نیست. بلکه روی سخن با مردمی است که مجدد تصمیم گرفته اند به آقای روحانی با کارنامه معلومش رای دهند. طبعا اگر ایشان رای بیاورند رییس جمهور همه ایرانیان و حتی کسانی هست که به ایشان رای نداده و حتی مخالف ایشان بوده اند نیز هستند. اما توصیه به شما این است که روز جمعه از برگه رای خود عکس بگیرید و در طول این 4 سال این عکس را همراه خود داشته باشید. این عکس گرفتن به شما مدام یادآوری میکند که وضع موجود انتخاب خود شما بوده است و شما با رای خود آقای روحانی را انتخاب کرده اید. اگر در طول این 4 سال فشاری از بابت نالایقی دولتمردان به شما وارد شد یا فساد سیستماتیکی در کشور رخ داد و یا وزیری به جای انجام امور محوله به اقدامات غیرقانونی پرداخت یا رانتی به کسی داده شد مسئول خود شما هستید. دیگر شما نباید حق اعتراض به وضع موجود را برای خود قایل شوید. همانطور که شما و آقای روحانی، الان به آقای رییسی و قالیباف به خاطر حمایت از دولت احمدی نژاد حمله می کنید و این دو بزرگوار را مسئول همه نابسمانی های آن دوره می دانید.