بخشی از مسائل پیش آمده در انتخابات کنونی غیرعامدانه است که به توانایی دولت و وزارت کشور در برگزاری این انتخابات حساس برمی‌گردد که اتفاقا اظهارات دو طرف نشان می‌دهد بر روی این بخش اجماع وجود دارد. اما شواهد و گزارش‌ها نشان می‌دهد که همه مسائل نمی‌تواند ناشی از ناتوانی در اجرا باشد و بخشی نیز عامدانه است. لااقل بدنه اجتماعی و رأی دهنده به رقیب روحانی، چنین تفسیری از روند اجرای انتخابات دارند.
این بدنه اجتماعی متناسب با مشارکت حدود چهل میلیونی در انتخابات عدد بالایی است و بی‌اعتمادی آنها به روحانی ولو وی پیروز انتخابات باشد، در مقام رئیس‌جمهور، چالش بزرگی است که روحانی را نسبت به دوره نخست رئیس‌جمهور ضعیف‌تر و ناتوان‌تری خواهد کرد.
علاوه بر این، روحانی در این انتخابات خود را ذیل استراتژی «پیروزی به هر قیمتی» قرار داد و رادیکالیسمی را تعقیب کرد که حتی الیاس حضرتی از حامیان متعصب روحانی نیز زبان به اعتراض گشود و مواضعی او را مانند ۳۸ سال اعدام و زندان و... را تیغ کشیدن بر حاکمیت تفسیر کرد. این رادیکالیسم که تا پایان زمان تبلیغات با شدت و حدت ادامه داشت، او را در برابر حاکمیت و مردم کم اعتبار و بی‌اعتبار ساخت.
روحانی به دلیل فکت‌هایی که درباره او در این انتخابات شکل گرفت و اجتماعی شد، مثل سرقت علمی پایان‌نامه دوره دکتری و نیز نوع کردارش در مناظره سوم خصوصا در برابر رئیسی و نیز انکار وعده‌های اقتصادی مثل تحول صد روزه اقتصاد و یا ریختن یارانه در شب انتخابات برای چهار میلیون نفری که قبلا یارانه آنها را قطع کرده بودند و تهدید روستائیان به کم و یا قطع کردن بودجه در صورت رأی ندادن به روحانی و ادبیاتی مثل این که روز شنبه بعد انتخابات با آب و صابون صورت رقبا و هواداران را می‌خواهم بشویم یا به حساب آنها خواهم رسید و نیز انتشار ویدئوهایی درباره تقابلش با شهید چمران ذیل افراطی‌گری و نیز موضع دوگانه او درباره حجاب و...، شخصیت او را ذیل «دروغ» و «فریب» و «بداخلاقی» و «ریاکاری» و... تعریف اجتماعی کرده است و این مسائل از او به عنوان رئیس‌جمهور ولو پیروز انتخابات باشد، اعتبارزدایی می‌کند.
با آنچه بیان شد، روحانی اعتماد خود را در حاکمیت و مردم تا حد قابل توجهی از دست داده است. او می‌تواند در صورت پیروزی در انتخابات در جایگاه رئیس‌جمهور جلوس کند اما او دیگر رئیس‌جمهور نیست!
