به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، تحقیقات و پژوهش های علمی در کشور بیانگر عمق بسیار زیاد تلفن همراه در زندگی دانشجویی در مقاطع مختلف است برای نمونه پژوهشی در دانشگاه تهران با عنوان میزان استفاده دانشجویان از تلفن همراه برای مقاصد آموزشی و عمومی توسط سارم ظفری و همکاران(1393) مشاهده شد که دانشجویان از مقاصد آموزشی و عمومی کمتر از میزان متوسط استفاده کرده و میزان استفاده آنها در استفاده از اس.ام.اس، فایل صوتی ومکالمه بیش از میزان متوسط است؛ این نتیجه در مقاطع مختلف دانشگاه نیز دارای تفاوت معنا داری نبوده است.
از موارد مهم دیگر که جنبه عام دارد می توان به دانشکده پزشکی دانشگاه اوزاکای ژاپن از سال ۲۰۰۶ در این زمینه تحقیقات متعددی را منتشر کرده است. نوموفوبیا(Nomophobia) یا اضطراب ناشی از دور بودن از موبایل و سایر وسایل مشابه، به صورت یک فوبیای رسمی، در میان سایر فوبیاهای رایج، شمرده می‌شود. کتابهای متعدد در زمینه نحوه ترک اعتیاد به موبایل منتشر می‌شوند و به شدت مورد استقبال قرار می‌گیرند. دانشگاه MIT در این باره مقاله منتشر می‌کند و به زیبایی تعبیر «مصرف شخصی رسانه در فضای عمومی و غیرشخصی» را برای استفاده بیش از حد از موبایل به کار می‌برد.
از سوی دیگر با پیشرفت تکنولوژی و گوشی های اندروید در ابعاد و کیفیت های مختلف شاهد اوج گرفتن استفاده منفی از تلفن همراه در بین دانشجویان بوده ایم؛ اما علت چیست؟
اوقات خالی: باید اعتراف کنیم که از مهمترین علل استفاده از گوشی ضرورت استفاده نیست چراکه حداکثر استفاده مفید روزانه از آن بسیار کم است. از سوی دیگر در بین کلاسها و حتی خود کلاس به دلیل بی علاقگی راحت ترین کار را استفاده از گوشی همراه می بینیم.
اعتیاد به تلفن همراه: تداوم و استمرار مورد فوق باعث اعتیاد به تلفن همراه گردیده که اغلب با انکار و ندانستن خود دانشجو همراه است، بطوریکه ساعت ها استفاده از تلفن همراه و فضای مجازی برای او احساس نمی شود.
کاربرد وسیع و گسترده: دسترسی آسان به اینترنت، نرم افزارهای مختلف ارتباطی و شبکه های مجازی هر دانشجویی را به استفاده از این امکانات وسوسه می کند، بطوریکه غلبه و استفاده غیر مفید نکردن از تلفن همراه امروزه برای قشر دانشجو یک هنر تلقی می شود.
استفاده از تلفن همراه و شبکه های مجازی به حدی در کشور وسیع است که طبق آمار ها آیران رتبه اول استفاده از وایبر و رتبه دوم تلگرام را دارد که بالطبع بخش عمده ای از قشر دانشجو را در بر می گیرد.
استفاده ایرانیان از وایبر
استفاده ایرانیان از تلگرام
متاسفانه روند فرهنگ سازی یک تکنولوژی در اغلب کشور های جهان سوم یا جنوب توسط رسانه های بیگانه و برخی عناصر خود باخته با تعابیر جلوگیری از آزادی، سانسور و... مطرح می شود بطوریکه عمدتا همه این کشور ها وقتی به خود می آیند که ضربه آن را خورده اند؛ در نتیجه فرهنگ سازی، یک راهکار دراز مدت با کلیشه شعاری آن هم برای دراز مدت مطرح می گردد.
اما در سوی مقابل ما با راهکار های مقطعی و کوتاه مدت مواجهیم که در صورت کاربرد می توانیم به بهبود آسیب تلفن همراه در بین دانشجویان آنهم در امتحانات دست یابیم:
آموزش: کارایی و تاثیر این آموزشها با شیوع تلفن همراه بین دانش آموزان بیشتر است؛ اما ما در هر مقطعی از طرق مختلف رسانه و افراد می توان این عواقب را برای دانشجو ترسیم نمود تا خویشتن داری و برنامه ریزی نماید.
برنامه ریزی: یعنی در قالب آموزش فرد یا افراد دسترسی های غیر ضروری خود را به گوشی محدود نمایند تا مضرات کمتری از لحاظ جسمانی و درسی متوجه آنها باشد؛ در این راستا می توان از خاموش کردن گوشی برای مواقع حساس ترم از جمله مواقع درس خواندن استفاده نمود.
