امروز یکی از اصلی‌ترین این مسائل، مساله کمبود منابع به‌ویژه در حوزه آب و برق است که بسیاری از استان‌های کشور را با چالش جدی مواجه کرده است. چالش اورژانسی که نیاز به همدلی همه مسئولان ذی‌ربط و گروه‌های سیاسی دارد تا حداقل در یک مورد نشان دهند جدا از خواست‌های متفاوت سیاسی، درمورد حل مشکلات جاری زندگی مردم وحدت‌نظر دارند و به‌دور از سوءاستفاده برای حمایت یا تخریب به‌واسطه این اتفاق، اولویت را بر آن می‌گذارند که این مشکل اساسی را حل کنند. اگر جناح منتقد راهکار اساسی دارد بگوید و اگر مجریان نیاز به کمک دارند، بگیرند. اینجا موضوع نیاز اولیه مردم است و باید حل شود.
معاون وزیر نیرو در امور آب و آبفا چند روز پیش اعلام کرد کلانشهرهای اصفهان، بوشهر، بندرعباس، شیراز، کرمان و مشهد همراه ۲۸۹ شهر کشور مناطق درگیر با تنش آبی هستند. وی گفت: «منابع آب موجود و مصرف این کلانشهرها و شهرها در حالت سربه‌سر قرار دارد و در این وضعیت، کنترل مصرف از سوی مشترکان به‌ویژه در ساعت‌های پیک مصرف برای پایداری خدمات بسیار تعیین‌کننده خواهد بود.» از طرفی افزایش مصرف برق کشور به بیش از 55 هزار مگاوات، کشور را در وضعیت تنش‌آمیز تامین برق مصرفی قرار داد به‌طوری که موجب بروز خاموشی‌های پراکنده در برخی شهرهای پرجمعیت کشور شد؛ خاموشی‌هایی از چند دقیقه تا چند ساعت که در مناطقی نظیر استان‌های جنوبی به دلیل اهمیت بالای منابع در این فصل گرم، شرایط را بسیار وخیم کرده است. حال سوال اینجاست که چرا شرایط آبی و برقی در کشور تا این حد با بحران روبه‌رو است؟
اولین دلیل به زعم نگارنده نبود زیرساخت‌های مناسب و عدم استفاده از تکنولوژی‌های جدید است. اگر تولید برق توسط نیروگاه‌های هسته‌ای جدی‌تر دنبال می‌شد و همچون بسیاری از کشورهای پیشرفته منبع اصلی تامین برق، انرژی هسته‌ای بود حتما چالش برق به این صورت ایجاد نمی‌شد. در کنار این مساله مهم فرسودگی و بروز اشکالات جدی در شبکه توزیع برق نیز شرایط را برای گذران زندگی در کلانشهرها، به‌خصوص مردم عزیز جنوب کشور بسیار سخت کرده و کار به جایی رسیده که مسئولان وزارت نیرو مجبور شدند در قالب تبادل الکتریکی، برق را هم وارد کنند! در مساله آب نیز هدررفت سفره‌های آب زیرزمینی و شبکه فرسوده انتقال آب و وجود آلاینده‌های مضر در آب قابل تصفیه، باعث شد بازهم از تمهیدات مردمی برای برون‌رفت از چالش کمبود آب استفاده شود و بدتر از آن حرف از گرانی منابع به میان آمد تا این مشکل با اعمال اجبار حل شود.
برای این مسائل باید چاره‌ای اندیشید، اصرار به مردم برای کاهش مصرف و فشار به حوزه صنعت و کشاورزی در مساله بهبود الگوی مصرف آنجایی قابل اعمال است که جامعه حس همذات‌پنداری با مسئولان داشته باشند. وقتی زندگی صرفه‌جویانه حداقل از دید مردم در رابطه با بخشی از مسئولان دیده نمی‌شود، وقتی هنوز از گوشه و کنار اخباری مبنی‌بر وجود استخرهایی از آب قابل شرب برای استفاده افرادی خاص وجود دارد و هزاران وقتی دیگر...، حرف از اینکه مردم باید مراعات کنند، حقیقی نیست هرچند بازهم همین مردم هستند که با مصرف معقول خود شرایط را به حالت عادی برمی‌گردانند.
کنترل منابع آب، برق و گاز و امثالهم نیاز به دقت‌نظر بیشتر مسئولان دارد. باید مجموعه اقداماتی برای ایجاد منابع جدید تولید انرژی، اصلاح زیرساخت‌ها و اقناع فکری مردم برای کاهش مصرف صورت گیرد تا دیگر شاهد کمبود آب و برق در کشور نباشیم. این مردم همان‌هایی هستند که در اهواز، اصفهان، یزد و اردبیل به شما گروه‌های سیاسی رای دادند و از این و آن حمایت کردند. آیا وقتش نرسیده شما هم از این مردم حمایت کنید؟ خواسته زیادی نمی‌خواهند: آب، برق و گاز.
