به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فرهیختگان، تفتیان به تازگی در مسابقات دو صدمتر آسیا، در بوبانسور هندوستان، موفق به کسب مدال طلا و دریافت عنوان سریع‌ترین مرد آسیا شده است. یک روز پس از بازگشت این ورزشکار از رقابت‌های دوومیدانی هند، با او به گفت‌وگو نشستیم و درباره تجربه حضور در مسابقات آسیایی و زندگی شخصی و تحصیلی‌اش پرسیدیم.
از آنجایی که دوومیدانی چندان در ایران مطرح نبوده است، عزم و اراده و اعتمادبه‌نفس لازم برای افتخارآفرینی در این رشته را چطور به دست آوردید؟
متاسفانه ما در دوومیدانی مانند کشتی یا وزنه‌برداری سابقه درخشانی نداشتیم. ولی هرکسی می‌تواند به اصطلاح افتتاح‌کننده راهی باشد تا سایر افراد بتوانند پشت‌سرش بیایند. من موفق شدم برای اولین‌بار در ایران در رده نوجوانان و جوانان مقاماتی را کسب کنم. همین مساله به من انگیزه داد تا بتوانم در رده بزرگسالان وارد رقابت شوم. این اعتمادبه‌نفس من را به نیمه‌نهایی ریو رساند و موفق شدم در مسابقات المپیک 2016 جزء 24 نفر برتر دوی سرعت شوم. استارت پیروزی‌های تیم دوومیدانی از همانجا زده شد. باید راه‌مان را در مسیر حرفه‌ای‌تر شدن پیدا می‌کردیم و اولین گزینه‌ای که مطرح شد حضور یک مربی حرفه‌ای بود. هم خودم و هم فدراسیون پیگیر پیدا کردن یک مربی خارجی بودیم. بعد از انجام تحقیقات و بررسی‌های لازم، اونتانون گای، از کشور فرانسه را انتخاب کردم و فدراسیون دوومیدانی با او قرارداد بست. شاگردان اونتانون گای رکورددار المپیک بودند و موفق شدند رتبه ششم را کسب کنند. تمرینات خوبی با این مربی فرانسوی داشتم و اردویی سه، چهار ماهه به فرانسه رفتیم. گای نکات فنی بسیار خوبی را به من آموزش داد و تکنیکم را اصلاح کرد. از همه مهم‌تر اینکه او به‌عنوان مربی حرفه‌ای به من انگیزه داد تا به مقام‌های بالاتر فکر کنم. این هم برای خودم و هم برای فدراسیون خیلی مهم بود.
برای کسب موفقیت‌های اخیر دوومیدانی‌کاران ایران در عرصه بین‌المللی چه کارهایی انجام شده است؟
یک‌سری کارها از طرف مسئولان و فدراسیون انجام شده و قدم‌هایی هم از سوی مربیان و ورزشکاران برداشته شده است. روحیه حرفه‌ای امروز ورزشکاران‌مان را مدیون نگاه‌های مثبت و منتقد هستیم. خوشحالم از اینکه دوومیدانی روزهای خوبی را سپری می‌کند. اما نباید فکر کنیم مسئولیت ما تمام شده است. من خودم برای مسابقات جهانی خیلی امیدوارم. در مسابقات جهانی 2015 توانستم به نیمه‌نهایی راه پیدا کنم و در المپیک هم آن را تکرار کردم. الان به خاطر تجربه مربی‌ام امیدم برای کسب موفقیت در این رقابت‌ها بیشتر شده است.
از حال و هوای مسابقات دوی صدمتر آسیا در هند بگویید.
رقابت سختی بود. در واقع آب و هوای هند کار را سخت می‌کرد. رطوبت 90 درصد و باران شدید بود. مسابقه نیمه‌نهایی من ساعت 6 و فینالم ساعت 10 شب برگزار شد. باران در تمام چهار، پنج ساعت بین این دو مسابقه با شدت بارید و من ناچار بودم زیر باران خودم را گرم کنم. در رشته ما گرم کردن اهمیت بالایی دارد. باید دمای ماهیچه‌ها بالا برود تا آماده دویدن شویم. به هرحال شرایط برای همه دوندگان یکسان بود و خدا به من کمک کرد تا مغلوب این شرایط دشوار نشوم. از طرفی، رقبای قدرتمندی از آفریقا داشتم و این موضوع هم سختی رقابت‌ها را دوچندان می‌کرد. خیلی از کشورها از دوندگان اهل آفریقا استفاده می‌کنند. اصلی‌ترین رقیبم در این مسابقات، فمی اوگونود، رکورددار آسیا از نیجریه بود که برای تیم قطر می‌دود.
رقیب‌تان از شما بزرگ‌تر است؟ متولد چه سالی هستید؟
من 24 سال دارم و متولد 1372 هستم. فمی اوگونود دو سال از من بزرگ‌تر است.
کسب عنوان سریع‌ترین مرد آسیا و سریع‌ترین مرد ایران چه تاثیری بر زندگی شما خواهد داشت؟
از آنجایی که مطمئنم سقف آرزوهای من قهرمانی آسیا نیست، اجازه نمی‌دهم این برد تاثیری در زندگی‌ام بگذارد. الان همه تمرکزم را برای حضور در مسابقات جهانی لندن گذاشتم. رقابت‌های دوومیدانی جهانی لندن کمتر از یک ماه دیگر برگزار می‌شود. فکر می‌کنم قهرمانی روزی می‌تواند در زندگی من اثرگذار باشد که به سقف آرزوهایم رسیده باشم.
دانشجوی ترم چندم رشته تربیت‌بدنی دانشگاه تهران هستید؟
درسم این ترم تمام می‌شود.
با شرایطی که دارید چطور فرصت درس خواندن پیدا می‌کنید؟
من صبح و عصر تمرین می‌کنم و در ساعت‌های استراحت آنقدر خسته‌ام که جانم فقط به ریکاوری و استراحت می‌کشد. به نظرم رفتن به دانشگاه سخت‌ترین کار برای یک ورزشکار است. از حق نگذرم دانشگاه نهایت همکاری را با قهرمانان ورزشی می‌کند. به من این فرصت را دادند تا درباره غیبت‌هایم با اساتید حرف بزنم و بدون حضور کلاسی در امتحانات پایان‌ترم شرکت کنم.
معدل این ترم‌تان چند شد و اینکه آیا قصد ادامه تحصیل دارید؟
چون فرصت حضور در کلاس‌ها را ندارم معدلم کمی پایین است. این ترم 14 شدم. تصمیم دارد از ترم بعد که درسم تمام می‌شود کارشناسی‌ارشد را در همان رشته تربیت‌بدنی شروع کنم.
چرا اینقدر برای درس خواندن انرژی می‌گذارید، قصد دارید با درس خواندن آینده خود را بعد از کناره‌گیری از ورزش تضمین کنید؟
صددرصد همین‌طور است. عمر ورزشی من تا 10سال دیگر تمام می‌شود و دوست دارم زندگی بعد از ورزشم مثل دوران ورزشی‌ام مثبت و خوب باشد. درس خواندن به من کمک می‌کند تا بتوانم زندگی و آینده خوبی برای خودم بسازم.
برای آینده خود چه برنامه‌ای دارید، ممکن است مثل برخی ورزشکاران وارد دنیای سیاست شوید؟
هیچ تصویری ندارم. آنقدر درگیر تمرینات و مسابقات هستم که وقت فکر کردن به آینده را ندارم. یعنی اگر بخواهم فکر کنم هم فرصتش را ندارم.
چقدر اهل فضای مجازی هستید؟
در حد نرمال هستم، نه خیلی روی‌گردانم و نه خیلی وابسته. مثل اینهایی نیستم که اگر گوشی‌شان گم شود انگار بخشی از وجودشان گم شده است. جالب است هند که بودم گوشی‌ام دو روز گم شد، من روز اول اصلا متوجه نبودن گوشی‌ام نشدم. به خاطر دنبال‌کنندگانم در تلگرام و اینستاگرام حضور دارم.
بعد از قهرمانی در آسیا به تعداد دنبال‌کنندگان‌تان اضافه شد؟
بله. اغلب خیلی خوشحال بودند و برخی که خیلی لطف داشتند گفتند که از نظرشان مدال آسیا یکی از مهم‌ترین مدال‌های ورزشی ایران است.
غیر از ورزش چه استعدادها، توانایی‌ها و علایق دیگری دارید؟
غیر از ورزش به موسیقی علاقه دارم. دوست دارم بخوانم ولی صدایم خوب نیست. احتمالش هست که در آینده یک آلبوم بیرون بدهم. ولی کمی باید تمرین کنم. فعلا اطلاعات چندانی درباره موسیقی ندارم. غیر از این، اگر وقت خالی داشته باشم دوست دارم سفر کنم یا با خانواده و دوستانم بیرون بروم. از تماشای سایر ورزش‌ها در تلویزیون یا استادیوم هم لذت می‌برم.
اگر برای ادامه زندگی فقط شانس انتخاب یک وسیله جانبی را داشته باشید انتخاب‌تان چیست؟
کفش‌های میخی یا به اصلاح استوک دارم را انتخاب می‌کنم.
اگر مجبور به گذشتن از یکی از حواس خود باشید، کدام حس را انتخاب می‌کنید؟ از طرف دیگر حاضر به گذشتن از کدام حس‌تان نیستید؟
فکر می‌کنم برای من حس بویایی کم کاربردترین باشد. مهم‌ترین حسی که حاضر به از دست دادنش نیستم، بینایی است.
