برخلاف دیدگاه رایج در علوم‌سیاسی غربی که حکومت را هدفی می‌داند که تمسک به هر وسیله‌ای برای وصول به آن مجاز است؛ از منظر امیرمومنان(ع) اما، حکومت صرفا وسیله‌ای برای رسیدن به اهداف عالیه‌ای چون بسط‌عدالت و احیای‌ارزش‌هاست.
حاکم اسلامی می‌بایست در سختی‌معیشت شریک مردمان بوده و بی اعتنا به زخارف‌دنیا، خدمت‌بی‌منت را وجهه همت خویش قرار دهد.
بنابراین در جامعه اسلامی، سودجویان را رغبتی به حضور در مناصب حکومتی نیست و باید از افراد خواهش کرد تا قبول زحمت نموده، مسئولیت را عهده‌دار شوند.
در جامعه اسلامی حاکم رئیس نیست بلکه عنوان "مسئول" بر وی اطلاق می‌شود که باید در پیشگاه مردم و خداوند پاسخگوی اعمال‌واقوال خویش باشد.
اکنون و در فضای پساانتخاباتی شاهد آن هستیم که یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل در عرصه سیاست‌داخلی، پدیده قبیح سهم‌خواهی جناح‌های سیاسی از رئیس‌جمهور برای حضور در کابینه‌ی دولت دوازدهم است.
سهم‌خواهی و درگیری بر سر قدرت، زنگ خطری است که نشان از نگرش طعمه‌گونه به مسئولیت _که در واقع جایگاه خدمت است و نه وسیله نیل به تمتّعات و تمنّیات دنیوی_ دارد.
از دیدگاه قرآن کریم، رقابت باید در مسیر انجام اعمال صالح و کسب غفران‌الهی باشد اما متاسفانه در جامعه‌ی‌اسلامی‌ما عده‌ای به جای آنکه "فَاستَبقُوا الخَیرات" را وجهه‌ی همت خویش قرار دهند، مسابقه‌ی تصاحب قدرت به راه انداخته‌اند.
پدیده‌هایی چون پرداخت پول برای قرارگیری در لیست‌های انتخاباتی و یا لابی‌گری با هدف سهم‌خواهی و قدرت‌طلبی بیانگر آن است که هدف، خدمت به خلق و کسب‌رضای خالق نیست چرا که برای انسان خدوم، به حکم آیه شریفه‌ی "قُل هَل تَرَبّصُونَ بِنا إلّا إحدَی الحُسنَیَین" شکست معنا ندارد و نائل‌شدن به مسئولیت یا محروم‌شدن از آن، هریک از زاویه‌ای برای وی پیروزی است و بنابراین برای دستیابی به آن، مبادرت به هر اقدامی نمی‌کند.
مولای متقیان در خطبه۱۳۱ نهج‌البلاغه، تصریح می‌کند در پی جنگ‌قدرت و دنیاطلبی نیست بلکه اندیشه‌ی احیای ارزش‌ها و اجرای‌عدالت در سر دارد حال بنگریم مناسبات جاری در سپهرسیاسی‌مان تا چه پایه با سیره علوی قرابت دارد و آیا بازیگران این عرصه، شیفته‌ی‌خدمت اند یا تشنه‌ی‌قدرت؟
* دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد
