این مربوط به نرم‌افزار و یا کارت گرافیک شما نیست و باید انگشت اتهام‌تان را سمت خود صفحه بگیرید. همین‌طور شما نمی‌توانید فقط یک پخش‌کننده ویدیوی 3D را دانلود نمایید. در ادامه می‌گوییم که چرا برای مشاهده محتوای سه‌بعدی از آخرین و جدیدترین تکنولوژی‌ها (چه در سینما و چه در تلویزیون) بهره ببریم تا بهترین تجربه را داشته باشیم. برای دست‌یابی به هر نوع اثر 3D باید نخست یک تصویر به چشم چپ و عکسی دیگر به چشم راست شما منتقل شود. برای این‌که این توضیح را درک کنید، تنها کافیست که انگشت خود را مقابل چهره خود قرار دهید و با نگاه کردن به پس‌زمینه متوجه این دو تصویر خواهید شد. حالا یک چشم خود را ببندید و فقط با یک چشم به انگشت‌تان خیره گردید. موقعیت آن به شکل قابل توجهی تغییر می‌کند و بسته به این‌که با کدام چشم نگاه کنید، سوژه مورد نظر جابه‌جا خواهد شد. مغز شما همواره این دو عکس را ترکیب می‌نماید تا یک جهان 3D را در اختیارتان بگذارد. با نگاه کردن به شکل‌های هندسی 3D درمی‌یابید که آن‌ها به‌طور عجیبی تکان می‌خورد و همین‌طور به شما نزدیک هستند. این صحنه‌ها نیز بدون داشتن عینک 3D ظاهر می‌شوند و این تا زمانی پابرجاست که سوژه در وسط زاویه دید کاربر باشد. حالا چطوری یک تلویزیون یا سینما یک تصویر متفاوت را بر چشم‌ها می‌سازند؟ برای انجام دادن این کار چند روش متفاوت وجود دارد.
تصاویر در نمایشگرهای سه‌بعدی 2 برابر حالت معمول ریت دارند و صفحه از نرخ‌های اضافی برای ساختن تصویر سمت چپ و بعد سمت راست بهره می‌برد. همه این کارها با استفاده از عینک‌های سیاه سفید انجام می‌شوند که روی چشم قرار می‌گیرند. اگر زمان‌بندی درست باشد، یک طرف (سمت چپ یا راست) کاملا سیاه می‌شوند و سمت دیگر قاب تصویر به‌نمایش در می‌آید. این اتفاق صدها بار در یک ثانیه رخ می‌دهد و این حرکات از منظر مغز شما، 2 عکس متفاوت هستند که تبدیل به یک ویدیو سه‌بعدی می‌گردند. لکن گاهی اوقات سوسوهای نوری می‌بینید که آن جا متوجه این اتفاقات تند و سریع می‌شوید. همان‌طور که می‌دانید این عینک‌ها نیاز به هیچ شارژ یا انرژی ندارند و بعضی از آن‌ها نیز واقعا غول‌آسا هستند!
این روش نمایشگر را به خط‌هایی تقسیم می‌کند و بعد تصویر چپ و راست را باهم مخلوط می‌نماید و (در همان حال) با نمایش یک خط از هر تصویر متناوب و سپس در جهت‌های مختلف از یک فیلتر پولاریز عبور می کند تا یک محتوای 3D را به شما نشان دهد. برای فعال‌سازی این اثر نیز باید یک عینک سبک وزن تهیه نمایید که رنگ آبی دارد و با فیلتر پولاریز عرضه شده است. این عینک‌ها هم یک‌بار مصرف هستند و اصلا نیازی به باتری یا منبع تغذیه‌ای ندارند. ضمنا این نمایشگر عمق کم‌تری نسبت به صفحه‌هایی با فن‌آوری 3D فعال دارند و همچنین گاهی اوقات یک نور خیره‌کننده بسیار کوچکی می‌بینید که چشم را می‌زند و از تصویری به تصویر دیگری می‌پرد.
نوع سوم مانیتورها نیز با بهره‌گیری هوشمندانه از «لوله‌های نور» زاویه خاص می‌سازند که فقط اجازه می‌دهد تا تصویر را از یک جهت نگاه کنید. شما احتمالا با این نوع صفحه‌ها در کودکی که مانند استیکر پلاستیکی بودند، آشنایی دارید. با چرخاندن آن‌ها انیمیشنی به اجرا در می‌آید و سپس کاربر زوایه دیگری از سوژه را مشاهده می‌کند. برخی از تلویزیون‌ها، دوربین‌های 3D با اسم‌های عجیب و غریب از این تکنولوژی بهره می‌گیرند. لکن یک قابلیت این دیسپلی‌ها را شگفت انگیز و وسوسه انگیز می‌نماید. این‌ها به هیچ عینکی نیاز ندارد و لازم نیست که حتما چشمان‌تان مسلح باشند. متاسفانه آن‌ها کامل نیستند. چراکه همیشه بایستی از زوایه دیگر به تصویر نگاه کنید و این‌ها اصلا عمیق نیستند و کاربر آن حس نزدیکی محتوای سه‌بعدی نرمال را درک نمی‌کند. پس جای تعجبی ندارد.
این هم یکی از شیوه‌های ساختن مانیتورهای 3D است که ما به‌خاطر تکمیل مطلب آن را ذکر می‌کنیم. اصل درست کردن این صفحه‌ها ساده است. کانال رنگ قرمز را به‌طور کامل از تصویر سمت چپ حذف کنید و بعد درگاه‌های سبز را از طرف راست وارد نمایید. درآخر اگر رنگ قرمز/آبی را با استفاده از عینکی فیلتر کنید، یک محتوای 3D نصفه‌نیمه را مشاهده خواهید نمود که نسبت به رقبا بسیار ضعیف است. شما می‌توانید از این نوع خروجی 3D در هر نمایشگری استفاده کنید، اما ما پیشنهاد می‌دهیم که طرف این فن‌آوری نیایید. صادقانه بگوییم «Anaglyph 3D واقعا افتضاح و بد است!» متاسفانه برای همین مانیتور نرمال لپ‌تاپ یا کامپیوترتان قادر نیست که محتوای 3D را پخش کند.
فرض کنید که یک تلویزیون 3D به‌همراه یک جفت عینک سه‌بعدی نیز دارید. کافیست تنها ویدیویی با همین استاندارد و با فرمت‌هایی که در ادامه می‌گوییم، پخش کنید و در عمق تصویر آن فرو بروید. به‌طور کلی فرمت‌ها 3 نوع هستند. بالا٬ پایین و در کنار هم. این فرمت‌ها به این معنی هستند که تصاویر به چه شکلی در سمت چپ و راست قرار بگیرند. فرمت «در کنار هم» رایج‌ترین آن‌هاست و بیش‌ترین استفاده را در بین کاربران دارد. این عکس‌ها را در میان چشم‌های ما قرار می‌دهد تا محتوای 3D تشکیل شود. با این حال، سعی نکنید آن را مورب ببینید و بین چشم‌های‌تان قرار دهید، زیرا طرف‌های چپ و راست تغییر می‌یابند. اگر یک فایل تصویری دارید که در حال حاضر فرمت آن به‌صورت صحیح است، شما آن را باید نه تنها از درگاه HDMI رد کنید، بلکه باید مود 3D را نیز در تلویزیون‌تان فعال نمایید. فیلم 3D خود را در VLC بارگذاری کنید، آن را روی تمام صفحه قرار دهید و تلویزیون خود را در حالت 3D بگذارید. به‌همین سادگی یک ویدیو سه‌بعدی را ببنید و تجربه‌ای جدید را امتحان نمایید. اگر شما یک درایو بلوری را در رایانه خود داشته باشید، پس به‌دلیل رمزگذاری و مسائل امنیتی نیاز به یک نرم‌افزار ویژه دارید. PowerDVD بهترین انتخاب شماست.
در حقیقت شما قادرید یک سینمای کامل مجازی با یک صفحه نمایش 300ft داشته باشید که همه آن مال خودتان است. نسل فعلی هدست‌های VR دارای رزولوشن بسیار کم (تقریبا نصف مانیتورهای HD) هستند. به‌عنوان مثال Oculus Rift دارای وضوح چشمگیر 1080 در 1200 است. درحالی که نمایشگرهای فول اچ‌دی کیفیتی معادل 1920 در 1080 دارند. ضمنا این رزولوشن باید مورد استفاده قرار گیرد تا محیط 3D کاملا برای شما تداعی شود. همچنین اگر در حال تماشای محتوای سینمای مجازی هستید٬ درواقع رزولوشن تصویر یا ویدیویی که می‌بینید، بسیار کمتر از مقدار واقعی آن است. این را نیز قادرید با حرکت دادن سر خود به اطراف به‌طور واضح ببینید که چطور کیفیت کاسته می‌شود. لازم به ذکر است که انجام دادن این کار باعث ناراحتی و آزار (ازجمله سردرد) کاربر می‌گردد. لکن جذابیت یک صفحه نمایش سینمایی کاملا خصوصی و عظیم با قابلیت 3D باورنکردنی است.
اگر نمایشگر لپ‌تاپ شما 3DVision Ready باشد، این بدان معنی است که به شما امکان این داده شده، یک کیت NVidia 3DVision برای استفاده با آن خریداری نمایید که شامل یک یواس‌بی سینک شونده و یک جفت عینک شاتر فعال است. پس از آن کاربر می‌تواند گیم‌های 3D را بازی یا فیلم‌های 3D را تماشا کند. یک دستگاه رومیزی به‌منظور استفاده از 3D Vision نیاز به یک کارت گرافیک از نوع NVidia دارد. ولی این تکنولوژی حالا دیگر منسوخ شده و با توجه به برچسب قیمتی هدست‌های VR باید بگوییم که بهتر است سمت این صفحه‌ها نیایید و آن‌ها را خریداری نکنید.
