شروع ماجرا
حواشی پیرامون بازی ایران و سوریه در جریان مقدماتی جام جهانی، به پیش از بازی این دو تیم و اجازه فروش بلیط به بانوان باز میگردد. اقدامی که با تعجب گسترده مردم همراه شد اما از سوی فدراسیون فوتبال این حرکت به یک اشتباه فنی تقلیل پیدا کرد و مجددا اجازه حضور زنان ایرانی در ورزشگاه صادر نشد. اما این پایان ماجرا نبود و حضور زنان سوری در ورزشگاه آزادی اقدامی شاید بی منطق و بی برنامه بود که موجب دامن زده شدن به حواشی این بازی شد.
پیمان یوسفی یکی از مجریان و گزارشگران ورزشی، در ابتدای بازی، آرزو کرد تا زنان ایرانی بتوانند همچون زنان سوری، در ورزشگاه حضور پیدا کنند و به تشویق تیم ملی بپردازند. آرزویی که بار دیگر توسط هومن حاج رضایی، از کارشناسان فوتبال در شبکه شش، تکرار شد.
این موج آرزوی حضور زنان در ورزشگاه، وارد فضای سیاسی شد و کانال های تلگرامی معاند همچون آمد نیوز با انتشار تصاویر یکی از زنان سوری که برای تماشای بازی آمده بود و با حمله به مدافعین حرم، سعی در سیاسی جلوه دادن عدم حضور زنان در ورزشگاه داشت.
کانال های تلگرامی اصلاح طلب نیز با ساخت دوگانه ای خاص، به دنبال این بودند که جلوگیری از ورود زنان را مسئله ای سیاسی نشان دهند؛ رویکردی که پیش تر و در اتفاقات مهم سیاسی، همچون برگزاری انتخابات، همواره اتخاذ می شد.
ورود زنان، به پاستور یا به ورزشگاه، مسئله این است
اگرچه توجه به مسائل و مشکلات زنان از اهمیت زیادی برخوردار است و طی سال های بعد از انقلاب، برنامه های متعددی در جهت رشد و ارتقا جایگاه زنان در جامعه اجرا شد اما شاید هنوز به وضعیت ایده آل، نرسیدیم؛ مسئله ای که طی سال های گذشته با تاکید رهبر انقلاب بر لزوم توجه به جایگاه زنان در جامعه بارها مورد تایید قرار گرفته است.
اما در فضای رایج سیاسی، بازار سو استفاده از خواست ها و مطالبات زنان داغ است. فضایی که وقتی در برهه های زمانی حساس، همچون انتخابات شکل میگیرد بیشتر به چشم میخورد. در ماه های منتهی به انتخابات، مسئله حضور زنان در ورزشگاه به موضوعی داغ تبدیل و به عنوان یکی از خواست های اصلی زنان جامعه به عنوان نیمی از جمعیت کشور، مطرح شد. در فیلم تبلیغاتی روحانی، جمله معروفی از وی وجود داشت که می گفت چرا زنان باید در اتاق باشند که در آن قفل زده شده است؟ همه ی این نمایش های تبلیغاتی به دنبال این بود که با ارائه تصویری نادرست، حضور زنان در عرصه های مختلف را نادیده بگیرند و اینطور القا کنند که راه حضور زنان در جامعه، رای آوری حسن روحانی است.
این نگاه در مناظره های انتخاباتی هم خودش را نشان داد و روحانی با کنایه به قالیباف و جلیلی، آن ها را مخالف حضور زنان در عرصه های مدیریتی دانست.
اما در جریان معرفی وزرای پیشنهادی دولت دوازدهم توسط روحانی، طرفداران او که بخش عمده ی آنها را جامعه زنان تشکیل می دادند، شاهد این بودند که برخلاف وعده های روحانی، زنان جایگاهی در کابینه دوازدهم ندارند و حتی مسئولیتی همچون سازمان محیط زیست هم از معصومه ابتکار گرفته می شود.
شاید بر نخبگان سیاسی واضح بود که جریان اصلاحات و حامیان دولت به دنبال سو استفاده از مسائل و مشکلات اصلی جامعه زنان است و با تقلیل این مشکلات به حضور و یا عدم حضور در ورزشگاه، احساسات این قشر از جامعه را هدف قرار داده است اما عموم مردم، بنا بر اطمینان خود، شعارهای زرورق پیچی شده این جریان را باور کردند.
ادعاهایی که حالا به ابزار فشاری تبدیل شده است تا هر زمان صحبت از عدم حضور زنان در ورزشگاه می شود، این جریان، جناح مقابل را عامل آن بداند و در ایام انتخابات از این مسئله سواستفاده سیاسی بکند.
راه حل چیست؟
به نظر می رسد لزوم حل این مسئله در رسانه ملی، باید به عنوان یکی از اولویت های اصلی شبکه های تلویزیونی قرار بگیرد. بر همه مبرهن است در فضای نامناسب فرهنگی ورزشگاه های فوتبال، که بسیاری از آقایان هم علاقه ای به حضور در آنها ندارند؛ حضور بانوان توجیه چندانی ندارد. مسئله ی فحاشی ها در ورزشگاه های کشور که بارها ورزشکاران و مربیان را آزرده خاطر کرده، حل نشده باقی مانده است تنها بخشی از مشکلات فرهنگی عدم حضور زنان در ورزشگاه است. شاید بررسی ایجابی پیرامون این مسئله با حضور جامعه شناسان و کارشناسان آسیب های اجتماعی، مسئولین امنیتی و کارشناسان ورزشی و ... بتواند راهکار موثرتری نسبت به عدم پاسخگویی باشد. عدم پاسخگویی نتیجه ای جز سواستفاده سیاسی از عدم حضور زنان در ورزشگاه ندارد؛ شاید به همین دلیل است که خبر ممنوع التصویری پیمان یوسفی منتشر و به آرزوی وی مبنی بر حضور زنان ربط داده می شود.
* گزارش از مصطفی ساجدی
1396/06/23 - 14:53
