به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از جهان نیوز: بار دیگر تقابل احمدی نژاد و لاریجانی ها به مرکز ثقل تحریکات رسانه ای حامیان دولت تبدیل شده و به آن برد رسانه ای گسترده ای داده اند.
محمود احمدی نژاد همواره در تیتر یک یا حداقل در صفحه اول روزنامه ها، مجلات و سایت های اصلاح طلب و حامی دولت جایگاه ویژه ای دارد. این جایگاه نه برای تعریف و تمجید بلکه نقد و استفاده از اظهارات وی برای ایجاد چالش در میان دستگاه های مختلف کشور است. ورای اقدامات احمدی نژاد در عرصه های مختلف سیاسی و اقتصادی که برخی از آنها هزینه هایی را به کشور تحمیل کرده، نحوه رفتار و انعکاس احمدی نژاد از سوی اصلاح طلبان بسیار قابل تامل است.
به طور کلی احمدی نژاد یک موهبت برای اصلاح طلبان بود تا بتوانند خطاهای خود را بپوشانند و با ترسناک جلوه دادن احمدی نژاد و گفتمان احمدی نژادیسم، او را به گونه ای جلوه دهند که احمدی نژاد نماینده تام اصولگریان است و هریک از نامزدهای اصولگرا و انقلابی در انتخابات رای بیاورند، باعث بازگشت افراط و پوپولیسم خواهند شد.
این بدان معناست که رئیس جمهور سابق ایران با تندروی و پوپولیسم کشور را به قهقرا برد و نباید بار دیگر به این مسیر بازگشت! حتی حسن روحانی و اسحاق جهانگیری در مناظرات انتخاباتی اردیبهشت 96 نیز، نامزدهای اصلی اصولگرایان یعنی آیت الله رئیسی و محمدباقر قالیباف را کسانی دانستند که قصد بازگرداندن کشور به دوره احمدی نژاد را دارند!
به هر حال رفتارهای احمدی نژاد در تیره کردن چهره اصولگرایی بی تاثیر نیز نبوده ولی او هرگز خود را به جریان های سیاسی منتسب ندانسته و جریانش را جریان ناب با عناوینی مختلفی از جمله بهار و عدالت معرفی می کند. از سوی دیگر، فعالیت ها و رویکردهای احمدی نژاد در زمان ریاست جمهوری توانست کسانی را گردهم به اجماع برساند که روزگاری دور از ذهن می مانست. اصلاح طلبان و طیفی به نام میانه روها که در چند انتخابات اخیر با ائتلاف سازی دو نتیجه و هدف را در عرصه سیاسی به دست آورده اند.
از یکسو اصلاح طلبان پس از ایجاد فتنه 88 و منزوی شدن در نظام با اهرم هایی از جمله ائتلاف با میانه روها به تدریج به قدرت بازگشته و شرایط را برای افزایش چانه زنی در سطوح بالا مهیا کرده اند و در سوی دیگر چهره هایی مدعی اعتدال مانند حسن روحانی، علی لاریجانی و احزابی چون اعتدال و توسعه با بهره گیری از پتانسیل های اجتماعی اصلاح طلبان به قدرت رسیدند.
در ماههای اخیر بار دیگر احمدی نژاد خبرساز شده و چه در انتخابات و چه در تقابلات وی با قوه قضاییه بیشترین تحلیل ها و اخبار پیرامونی از سوی اصلاح طلبان منعکس شده است. با عبور از انتخابات، احمدی نژاد برادران لاریجانی در قوه قضاییه و قوه مقننه را هدف خود قرار داده و با ادعاهایی آنها را متهم به اجحاف در حق خود و اطرافیانش ساخته است. ادعاهایی که هیچ مدرک و سندی برای آنها ارائه نشده و اذهان عمومی را به خود مشغول کرده است.
در این میان عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب در اظهارنظر مدعی شده که "در مورد آقای احمدی‌نژاد به نظر من سیاستی که اتخاذ شده حداکثر کوشش برای حفظ او و خارج نکردنش از دایره حکومت است. همچنان که برای برنامه تنفیذ دعوت شد. در نهایت اینها صوری است. آقای احمدی‌نژاد راهش را انتخاب کرده و فکر نمی‌کنم راهش را با این تصمیمات تغییر دهد یا حتی اگر بخواهد بتواند تغییر دهد."
اما کسانی از این جنگ های زرگری سود می برند که احمدی نژاد با رفتارهای خود، چالش های بسیار بزرگتری در کشور ایجاد کند و در تقابل با نظام به صورت علنی قرار گیرد! کسانی که خود در حداقل دو دهه اخیر باعث لطمات سنگینی به ثبات سیاسی و امنیت کشور شده اند و یکی از راه های فرار خود از اتهامات و سوابق سیاه شان را چالشی به نام احمدی نژاد برای نظام می دانند.
بزرگ نمایی رفتارهای احمدی نژاد توسط رسانه ها و فعالین اصلاح طلب و سعی در پر و بال دادن و حتی تلاش برای شانتاژ کردن وتحریک برای بروز رفتارهای هیستریک و خطرناک از سوی احمدی نژاد، کاملا بر اساس طرح هایی از پیش تعیین شده در حال انجام است تا هزینه سازی احمدی نژاد بیشتر از گذشته برای کشور و نظام شود.
به هر حال چه احمدی نژاد را بازیگر باهوش سیاسی بدانیم و چه رفتارهای او را براساس برداشت های غلطش از جایگاه خود در میان مردم و نهایتا هیجانات و جوزدگی ها که برای خود نوعی مصونیت در نظر گرفته، این اقدامات و رفتارهای خارج از چارچوب عقلانیت سیاسی و مصحلت اندیشی ها، بستری را فراهم ساخته تا اصلاح طلبان تندرو و جریان هایی که در فتنه نقش اصلی را داشتند، برای ایجاد تفرقه و چالش سازی نهایت استفاده را ببرند و معبری برای بازگشت مجدد و بی هزینه (عدم پاسخگویی به خیانت ها و فتنه ها) خود به قدرت باز کنند.
