به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از فرهیختگان، سعید باقری، دانشجوی سال چهارم رشته فیزیک در دانشگاه علم و صنعت تهران است که حدود سه سال است در هیات شهدای گمنام این دانشگاه فعالیت می‌کند. او از طرح جدید این هیات دانشجویی با نام «رویش حسینی» گفت. متن این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید:
هیات شهدای گمنام دانشگاه علم و صنعت چگونه و درچه سالی شکل گرفت؟
این هیات رسما از سال 89 توسط دانشجویانی که یک خلأ فرهنگی را در دانشگاه حس می‌کردند با همراهی اساتید دانشگاه تاسیس شد. موقعیت این دانشگاه به‌عنوان پایگاه مذهبی منطقه شرق تهران به اهمیت این هیات افزوده، چراکه رهبر انقلاب هم تعبیر فیضیه دانشگاههای ایران را برای این دانشگاه به کار برده است.
سال 89 با محتوای فرهنگی عمیقی این هیات راه‌اندازی شد و کارهای جزئی مثل «سفره برکت امام حسین» را دایر کردیم، چون منطقه شرق تهران فقیرنشین نیز دارد. البته این منطقه به واسطه همین دانشگاه، قشر فرهیخته‌ای هم دارد و در این هیات حتی والدین دانشجویان، اساتید دانشگاه و... شرکت می‌کردند و روزبه‌روز هیات پر و بال می‌گرفت و نیروهای اجرایی دانشجویان خودمان بودند.
تعداد دانشجویان اجرایی حاضر در مراسم محرم، حدود 50 نفر است که به صورت ثابت مشغول کارهای دهه اول محرم هستند و تمام کارها ازجمله فضاسازی، محتوای فرهنگی، غرفه‌های نمایشگاهی و... برعهده خودشان است.
دانشجویانی که در هیات کمک می‌کنند، آیا از فیلتر خاصی باید رد شوند؟
در هیات خودمان معیار و برچسب خاصی نداریم که مثلا فلان شخص با این معیار حتما باید وارد کادر اجرایی شود. از هرکس با هر پتانسیلی که دارد، در کارهای اجرایی هیات استفاده می‌کنیم. اما اعضای اصلی ستاد را تقریبا اعضای تشکل‌ها تشکیل می‌دهند، به این دلیل که نیاز به کار و دانش اجرایی عمیق دارد.
هیات مردمی‌ترین پایگاه برای جامعه است که برای امام حسین(ع) است و همه مردم در آن می‌توانند حضور یابند. در قسمت پخت و پز غذای محرم که بخش مهیج آن است، همه نوع تفکری کار می‌کنند و اصلا جبهه‌بندی در آن نداریم، البته اینکه می‌گویند هیات‌ها باید سیاسی باشند هیچ شکی در آن نیست ولی جبهه‌گیری سیاسی در کار اجرایی و برپایی هیات جزء خط‌قرمزهای ماست. این اتفاق باعث می‌شود ما با افرادی که از لحاظ فکری از هم دور هستیم، با امام حسین که نقطه اشتراک‌مان است، نزدیک شویم.
انتخاب سخنران و مداح به چه صورت است؟
از هیات دانشجویی توقع می‌رود که بسته محتوایی که ارائه می‌کند یک بسته بدون نقص و جبهه‌گیری سیاسی باشد. هر سال بین مردم نظرسنجی برگزار می‌کردیم که با کدام سخنران ارتباط معنوی بهتری می‌گیرند تا آن سخنران را دعوت کنیم. مردم همیشه دوست دارند یک سلسله مباحث را دنبال کنند تا به یک هدف خاصی برسند و معرفت‌شان افزایش یابد و به همین دلیل ما از تعدد سخنران پرهیز کردیم.
مردم از قدیم‌الایام به دانشگاه اعتماد دارند، چون فرزندان خودشان نیز در دانشگاه‌ها هستند. خیلی از سخنرانانی که زمانی معروف نبودند از همین هیات‌های دانشجویی به جامعه معرفی شدند و به دلیل اعتماد مردم به هیات‌های دانشجویی بوده است. هدف دانشگاه این است که با یک محتوای علمی و فرهنگی متناسب با ماخوذات جامعه، محتوایی را آماده کنند.
یکی از دغدغه‌های ما این است که هیات امام حسین(ع) باید پویا باشد. اینکه می‌گویند هیات امام حسین خانقاه است امری اشتباه است، خانقاه محلی است که عده‌ای از مردم می‌روند در آن و یک حال زودگذری پیدا کرده و بعد آنجا را ترک می‌کنند. اما هیات امام حسین(ع) مرکز تحولات و پویایی جامعه است و هر سال هم موازی با اقتضائات جامعه برگزار می‌شود. سال 96 هم که متقارن با هفته دفاع مقدس است و برنامه‌هایی که چیده شده متناسب با این هفته و محرم است؛ از سخنران و مداح بگیرید تا برپایی نمایشگاه، غرفه‌ها و... .
یکی از موضوعاتی که ما امسال رعایت می‌کنیم بحث لباس و پوشش و رفتار خادمان هیات است، به این معنی که اشخاصی که از بیرون دانشگاه می‌آیند، هیات امام حسین را برای خودشان بدانند. یکی از تذکرات ما به خادمان این است که در هیات که مردم حضور دارند با رفقای خودمان خوش و بش نکنیم تا حس غربت به مردمی از خارج دانشگاه وارد هیات می‌شوند، دست ندهد.
در لباس خادمی چه ایده‌ای دارید؟
ایده ما در لباس خادمان این است که لباس‌ها یک‌شکل باشد و برای مردم شناسایی این افراد راحت‌تر است و همچنین ما به دنبال نظم و انضباط در هیات هستیم. امسال بحث پوشش یکدست، غرفه‌های یکدست با ورودی‌های زیبا، دکور مراسم و... با نظم پیش می‌رود که نشان‌دهنده پیشبرد بی‌عیب و نقص هیات امام حسین(ع) است.
هیات شهدای گمنام طرحی را از چندماه قبل پی‌ریزی کرد به نام رویش حسینی. درباره این طرح توضیح دهید.
قطعا یکی از دغدغه‌های هیات‌های دانشجویی و غیردانشجویی، مشکلات فرهنگی و اجتماعی مردم است که آنقدر آزاردهنده شده که داد همه را درآورده است؛ آسیب‌های اجتماعی که روزبه‌روز درحال افزایش است. ما از 1400 سال پیش که امام حسین قیام کرد، قیام به عدل و قیام به امر معروف را داشتیم که به دنبال تغییر شرایط مردم است، ولی اگر مردم خودشان نخواهند این تغییر حاصل نمی‌شود.
اخیرا NGOها درحال انجام کارهایی هستند و پرچمدار کار خیر شده‌اند؛ سال‌های سال است که هیات‌های امام حسین به انجام این قبیل کارهای خیر می‌پردازند؛ از ازدواج و تهیه جهیزیه بگیرید تا سلامت درمانی، اطعام ایتام و... و اسمی هم از آن برده نمی‌شود. امسال هدف‌مان این بود که با همین المان‌های هیات، پرچم مشکی امام حسین و... که می‌تواند مشکل‌گشای مردم باشد، یک نفر از جنس مردم در مقابل آنان بنشیند و مشکلات مردم را بازگو کند و برای آن راه‌حلی ارائه دهد.
ما از دوره قبل طرحی به نام «رویش حسینی» را کلید زدیم و کلمه رویش را از بیانات رهبر انقلاب اسلامی گرفتیم که فرمودند رویش‌ها باید کشور اسلامی را بسازند. در دوره‌ای مشکلات مردم در مساجد حل می‌شد و در محلات مختلف شهری مسجدمحوری باب بود ولی امروز این محوریت مسجد به حاشیه رانده شده است و از پتانسیل حضور مردم در مساجد استفاده نکردیم.
طرح رویش حسینی می‌خواهد این را بگوید که می‌شود از حضور مردم در هیات امام‌حسین(ع) استفاده کرد و امام حسین(ع) می‌تواند اسباب رفع مشکلات مردم را فراهم کند.
از دوماه قبل ما فراخوان ارسال مشکلات را برای همه مردم گذاشتیم؛ از اقصی‌نقاط کشور در این فراخوان شرکت و از مشکلات شهر و استان خود مطالبی را ارسال کردند. بعد از آن که مطالب رسید آنها را توسط کارشناسان دینی و متخصصان دانشگاهی در چندین محور دسته‌بندی کردیم که با یک راه‌حل ساده می‌توان اصل مساله را حل کرد. مساله اصلی در برخی گروه‌هایی که به موضوعات اجتماعی می‌پردازند این است که مثلا با جمع‌آوری یک مقدار پول، تنها مسکن درد‌های بخشی از جامعه هستند، اما آیا ما باید فقط شکم مستمندان را سیر کنیم یا اینکه به دنبال کار‌آفرینی باشیم؟ یک وقتی هست که شما می‌خواهید نیازمند را سیر کنید و یک وقتی هست که می‌خواهید افراد را از فضای نیاز‌مندی خارج کنید.
پس از دریافت این مشکلات از مردم خواستیم که یک راه‌حل ساده برای رفع این مشکل بگویند و این مشکلات و ایده‌های مطرح‌شده از بوشهر، اهواز و... به دست ما رسید. یکی از اهداف طرح ما این بود که گفتمان انقلاب اسلامی و دینی را در حل معضلات و مشکلات فرهنگی اجتماعی به مردم نشان دهیم و اینکه مشکلات مردم شنیده و از تریبون رسمی اعلام شود.
در ادامه قرار است بهترین ایده‌های جمع‌شده را در کارگاه‌های آموزشی و با همکاری مرکز نوآوری یاس که در پارک علم و فناوری است، عملی کنیم. پس از آن شخص ایده‌دهنده با استفاده از شتاب‌دهنده‌ها در پارک فناوری پردیس آن ایده را عملیاتی می‌کند که این خود به نوعی کار‌آفرینی محسوب می‌شود.
البته طرح‌های دیگری را در ادامه محرم خواهیم داشت؛ این طرح رویش حسینی کوتاه‌مدت نیست و طرح بلندمدتی را در ذهن داریم تا در اختیار همه هیات‌های مذهبی این تجربه را به‌طور رایگان قرار دهیم.
یکی از آن ایده‌ها را نام ببرید.
به‌عنوان مثال خانومی به ما ایده داد که بازارچه تره‌باری در منطقه فرمانیه تهران وجود دارد که طرح دست‌چین میوه در آنجا باب شده است و از طرفی هم قسمتی از میوه چون از دست‌چین و تازه بودن می‌افتد کسی آنها را نمی‌خرد ولی آن میوه‌ها سالم هستند و مغازه‌دار یا آن را رایگان در اختیار مردم قرار می‌دهد یا آنها را دور می‌ریزد. این خانم می‌گفت که میوه‌های اضافه مانده را باید در اختیار خیریه‌های مختلف قرار داد تا آنها را به دست مستمندان با قیمت خیلی کم برسانند. ایده دیگر این بود که مثلا در یک مسجد پایگاهی درست شود تا مردم بیایند و استعداد خود را ثبت کنند و از طرفی مردم نیازمند برای اینکه عزت نفس‌شان از بین نرود به مسجد رجوع کنند تا نیازمندی‌هایشان برطرف شود.
