برخی معتقدند که این صحبت های نیلی احمدآبادی ریشه در طرح های احتمالی مجلس شورای اسلامی و وزارت علوم مبنی بر سپردن آموزش پزشکی به دست وزارت علوم دارد. ادعایی که حسن روحانی بر آن صحه گذاشت و به صورت تلویحی در پاسخ به رئیس دانشگاه تهران گفت: ما دانشگاه و اداره دانشگاه را قطعه قطعه کرده‌ایم؛ یکی مسئول دین مردم، یکی مسئول علم و یکی مسئول انقلاب است. نباید این تقسیم‌بندی‌ها انجام بگیرد. پزشکی و غیرپزشکی نیز موضوع دیگری است که در مجلس شورای اسلامی این اصرار را کردند و می‌شود روی آن فکر کرد که اگر مصلحت جامعه چیز دیگری است، لایحه‌اش را تقدیم مجلس کنیم.
این سخنان رئیس جمهور خبر از اقدامی می دهد که در طی آن یک بازگشت به عقب یعنی بازگشت به پیش از سال 1364 را شاهد خواهیم بود. تا پیش از سال 64 آموزش پزشکی توسط وزارت علوم صورت میگرفت اما بعد از آنکه قانون تشکیل وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در مجلس دوم تصویب شد تمامی امور آموزشی در حوزه پزشکی به این وزارت خانه سپرده شد. بر طبق بند دوم این قانون که در تاریخ 24 مهرماه64 به تصویب رسید؛ «... کلیه وظایف، اختیارات، امکانات، کارکنان، دارایی ها، اعتبارات و تعهدات وزارت بهداری و بهزیستی و سازمان های وابسته به آن و آن قسمت از وظایف، و اختیارات، امکانات، کارکنان، دارایی ها، اعتبارات و تعهدات وزارت فرهنگ و آموزش عالی در زمینه بهداشت، درمان، آموزش و پژوهش پزشکی به این وزارت منتقل می‌گردد.»
موافقان و مخالفان طرح ادغام آموزش پزشکی با وزارت علوم نظرات خاص خود را در توجیه و یا رد این طرح اعلام می کنند. موافقان بر این باورند که اجرای این طرح با ایجاد هم افزایی موجب افزایش رشد علمی در کشور خواهد شد. در واقع با توجه به سهم عمده دانشجویان وزارت بهداشت در بحث رشد علمی، مسئولین وزارت علوم به دنبال این هستند که این میزان از رشد علمی را در زیر چتر حمایتی خود قرار دهند.
شریعتی نیاسر، معاون علمی وزارت علوم معقتد است: ماموریت اصلی وزارت بهداشت براساس گفته دوستان در حوزه بهداشت، درمان، پیشگیری و سلامت است بنابراین چنین دستگاهی با این نوع ماموریت ها نباید در گیر و دار ۲ تا ۳ درصد جمعیت دانشجویی کشور باشد. اکنون در کشور دستگاه عریض و طویلی مانند وزارت علوم وجود دارد که ماموریت آن آموزش عالی کشور است.
محمود صادقی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی گفته بود: تمرکز امر آموزش در وزارت علوم میتواند آثار مثبتی در پی داشته باشد، یعنی از لحاظ استانداردهای آموزشی و همچنین انسجام در سیاست‌های کلی آموزشی میتواند به ارتقای بیشتر علوم پزشکی کمک کند.
اما مخالفان این طرح معتقدند که این اقدام تبعات بسیار سنگینی در پی خواهد داشت.
در سال 1390 نیز مرکز پژوهش ها مجلس در طی گزارشی اعلام کرد که این اقدام، یعنی تلفیق آموزش پزشکی در وزارت علوم، اقدامی نادرست است که نه امکان پذیر خواهد بود و نه مطلوب است.
اما می‌توان مهمترین مخالف این طرح را وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دانست. دکتر حسن قاضی زاده هاشمی در خصوص این طرح گفت: «حاضر نیستیم آموزش علوم پزشکی را با وزارت علوم ادغام کنیم و نمی‌توانیم به عقب برگردیم و در سیاست‌های سلامت ابلاغی از سوی مقام معظم رهبری نیز در خصوص ارتقای آموزش پزشکی تاکیدات فراوانی شده است.»
باقر لاریجانی معاون آموزشی وزارت بهداشت در نشست مدیران مراکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی دانشگاههای علوم پزشکی کشور گفت: خوشبختانه در حوزه آموزش و پزشکی برنامه ریزی دقیقی در تربیت نیروی انسانی داشته ایم تا بر مبنای نیاز کشور نیرو تربیت کنیم، به طوری که علیرغم برخی چالش ها فارغ التحصیلان حوزه علوم پزشکی کمتر برای ورود به بازار کار مشکل دارند.
از نظر وی: دانشجویانی که در حوزه علوم پزشکی کشور تربیت می شوند و می خواهند به مردم ارائه خدمت بدهند باید از نزدیک با مشکلات بهداشتی و درمانی کشور آشنا شوند و این موضوع جز با آموزش این دانشجویان در عرصه‌های بهداشتی و بالینی و از طریق تلفیق آموزش در محیط‌های بالینی میسر نیست.
لاریجانی اجرای این طرح را مانع صورت گرفتن برنامه ریزی های وزارت بهداشت در حوزه سلامت می داند و می گوید: به عنوان مثال بیماری های غیرواگیر یکی از مشکلات سلامت مردم است و پژوهش های زیادی در این زمینه در حال برنامه ریزی است و در آموزش علوم پزشکی نیز برای رفع این مشکلات برنامه ریزی جدی صورت گرفته و در حال اجرا است. لذا نمی توان آموزش را از وزارت بهداشت منفک کرد.
تربیت نیروی انسانی موثر و کارا که بتواند به بازار کار وارد شود، حضور در محیط مناسب آموزشی و مرتبط با تحصیل و برنامه ریزی بلند مدت، سه عامل اصلی در صحبت های لاریجانی بود که به اعتقاد وی با تلفیق آموزش پزشکی با وزارت علوم، همه این موارد در هاله ای از ابهام قرار میگرد.
شاید نگاهی به عملکرد وزارت علوم در طی سال های اخیر نیز بتواند این سخنان لاریجانی را تایید کند. دانشجویان فارغ التحصیل در رشته های مختلف همچنان با مشکل ناکارآمدی و ناتوانی در ورود به بازار کار رو به رو هستند. بسیاری از دانش آموختگان در علوم پایه و یا رشته هایی همچون کشاورزی، نتوانستند در محیط مرتبط با رشته شان حضور پیدا کرده و کسب تجربه کننند. از طرفی، نبود برنامه ریزی های بلند مدت باعث شده تا علوم تولید و یا تدوین شده در دانشگاه ها، در عرصه عمل نتواند راهگشا باشد. حال اینکه در علوم پزشکی وضعیتی چنین فشل را بخواهیم شاهد باشیم، بسیار خطرناک است و میتواند سلامت مردم را مورد تهدید قرار دهد.
* گزارش از مصطفی ساجدی
حسن
1396/07/24 - 17:43
