حسین دهباشی با حضور در غرفه «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در بیست و سومین نمایشگاه مطبوعات، با اشاره به اینکه یکی از نقاط ضعف انقلاب اسلامی در طی چهارده گذشته، بحث عدالت بوده است، در خصوص وظیفه دانشجویان در زمینه عدالتخواهی گفت: واقعیت این است که نسل جوان و به خصوص دانشجویان، ذاتا عدالتخواه هستند. آن چیزی که باعث می شود که این عدالتخواهی کمرنگ شود و بیان دغدغه های این چنینی در اولویت دست چندم قرار بگیرد، پیرایه هایی است که به این نسل بسته می شود.
این تاریخ پژوه و مستند ساز تشریح کرد: یکی از این حواشی متصل به بدنه تشکل های دانشجویان این است که عدالتخواهی نه به عنوان یک امر آرمانی، فطری و انسانی بلکه به عنوان یک شعار حزبی و یا سیاسی در نظر گرفته شود؛ در این صورت افراد تلاش می کنند که خود را به یک پوستر و یا تریبون یک جناح نکنند و بدینوسیله از این مفاهیم فاصله می گیرند.
وی افزود: نکته دیگری که در این خصوص وجود دارد این است که جنبش دانشجویی به ارگان بخش هایی از حکومت. تبدیل شده است. همین باعث شد که اعتماد توده های گسترده جوانان و دانشجویان را از دست بدهد، در مقابل جریان مقابل خود قرار بگیرد و از طرف دیگر رشد خودش به صورت گلخانه ای باشد و نتواند به روی پای خودش بایستد.
دهباشی با اشاره ای تاریخی به تاریخچه انجمن های اسلامی، تصریح کرد: مهمترین دوره جریان دانشجویی زمانی است که دانشجویان انجمن اسلامی دانشگاه تهران بدون آنکه از جایی حمایت مالی بشوند و در شرایطی که نماز خواندن قبح محسوب میشد با هزینه خودشان اتاق گرفتند تا بتوانند نماز بخوانند. آن دانشجویان شانزده آذرها را رقم زدند و انقلاب کردند. بسیاری از آثار فکری و تحولات فکری رخ داده برای زمانی بود که جنبش دانشجویی روی پای خودش ایستاد.
سازنده مستند انتخاباتی رئیس جمهور گفت: وقتی جنبش دانشجویی گسترده شد و در دانشگاه های مختلف حضور پیدا کرد؛ به جای اینکه خودش مطالبه گر باشد، ترمزی می شود بر سر راه سایر دانشجویان و عملا یک نقض غرض اتفاق می افتد. یعنی عدالت و عدالتخواهی به جای آنکه مطالبه شود و گسترش پیدا کند، توسط گروهی از دانشجویان که از بیرون دانشگاه حمایت می شوند جلویش گرفته می شود؛ لذا نقطه محوری که باعث می شود عدالتخواهی و عدالت طلبی در بین دانشجویان مجددا زنده شود، غیر دولتی بودن آنهاست. اگر تشکلی نان خور جناح های مختلف باشد و از دولت ها حمایت شوند، نه تنها خودشان به دنبال عدالت طلبی نمی روند، بلکه مانع از فعالیت سایرین شده و صرفا به چسباندن پوستر برای احزاب مشغول می شوند.
